Η χώρα μας από το 1979 μέχρι σήμερα (τριάντα δύο ολόκληρα χρόνια) είχε διαρκώς ελλείμματα στους προϋπολογισμούς της.
Στο ίδιο διάστημα η χώρα μας επίσης, κατέχει ένα ρεκόρ σταθεροποιητικών προγραμμάτων για την καταπολέμηση ακριβώς αυτών των ελλειμμάτων που δημιουργούν το δημόσιο χρέος.
Να θυμηθούμε το σταθεροποιητικό πρόγραμμα Σημίτη το 1985, του Μητσοτάκη το 1990, του Σημίτη επίσης το 1996, του Αλογοσκούφη το 2004 και πρόσφατα το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Κανένα από αυτά τα σταθεροποιητικά προγράμματα όπως είναι γνωστό, δεν πέτυχε το σκοπό του και έτσι παραμείναμε μία χώρα με ελλείμματα και με υψηλό δημόσιο χρέος.
Θα πρέπει εδώ να τονιστεί, ότι ακόμα και στη «χρυσή περίοδο» της ελληνικής οικονομίας τη περίοδο από το 1995 έως το 2008, που είχαμε μία πρωτοφανή σωρευτική αύξηση του ΑΕΠ κατά 61% (την ίδια περίοδο η Γερμανία είχε 19,5% και η Γαλλία είχε 30,8%) το δημόσιο χρέος φλερτάριζε διαρκώς με ποσοστό ίσο με 100% του ΑΕΠ.
Οι φοιτητές των οικονομικών σχολών από το πρώτο έτος μαθαίνουν, ότι το χρέος είναι ένα κλάσμα, που αριθμητή έχει το ποσόν του χρέους και παρανομαστή το ΑΕΠ.
Άρα λοιπόν θα περίμενε κανείς ,ότι με τέτοια αύξηση του ΑΕΠ (παρανομαστής) το χρέος θα έπρεπε να μειωθεί αντίστοιχα .
Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν συνέβη, αλλά το δημόσιο χρέος διατηρήθηκε στα ίδια υψηλά επίπεδα και έτσι το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης μας βρήκε με ένα χρέος γύρω στο 120%.
Τι συμβαίνει άραγε. Ποια είναι αυτή η συγκλονιστική αιτία, που παρόλο που το ΑΕΠ αυξάνονταν για δέκα τέσσερα χρόνια με ιλιγγιώδεις ρυθμούς ,παρόλα τα σταθεροποιητικά προγράμματα το χρέος παρέμενε άκαμπτο.
Μην είναι τα ψάρια και οι μπύρες στου Γαβρίλη;(όπως ισχυρίζεται περίπου ο συμπατριώτης μας αρθρογράφος στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»).
Μήπως είναι το ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες ή κοπρίτες, όπως εξαρχής φρόντισαν να μας πουν οι κυβερνητικοί φωστήρες και τα κάθε είδους φερέφωνα τους;
Μήπως φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, που πριν γίνει η απογραφή, μας έλεγαν ότι είναι πάνω από 1.000.000 και η απογραφή έδειξε ότι μαζί με τους ιερείς και τους στρατιωτικούς είναι 740.000;
Καμία από τις παραπάνω εξηγήσεις δεν αποδεικνύεται ορθή, βάσει των στοιχείων που προέρχονται σημειωτέον από κρατικές πηγές.
Τι λένε τα στοιχεία;
Τα τελευταία δέκα πέντε χρόνια οι δημόσιες δαπάνες είναι περίπου 43,5% του ΑΕΠ στην Ελλάδα, ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι 46,5%.
Αυτό αποδεικνύει ότι ούτε το κράτος είναι τεράστιο, ούτε οι δημόσιες δαπάνες είναι το πραγματικό πρόβλημα συσσώρευσης του δημοσίου χρέους.
Αντίθετα τα έσοδα του δημοσίου από άμεσους φόρους ,έμμεσους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές για το ίδιο διάστημα ενώ στην Ελλάδα είναι 38,5% του ΑΕΠ στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι 44,5%.
Και αν αναλύσουμε περαιτέρω τα δημόσια έσοδα, θα δούμε ότι ενώ οι έμμεσοι φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές είναι περίπου ίδιες στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση , στους άμεσους φόρους (οι φόροι δηλαδή που περιμένει κανείς να πληρώσουν κυρίως οι πολύ πλούσιοι) υστερεί η Ελλάδα κατά 6% του ΑΕΠ από την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτό μόνο το 6% του ΑΕΠ , που συνεχώς επί δεκαπέντε χρόνια η Ελλάδα υπολείπεται του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην είσπραξη άμεσων φόρων αν εισπράττονταν, το σημερινό δημόσιο χρέος θα ήταν λιγότερο από το «επιτρεπόμενο».
Άρα λοιπόν το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος δεν είναι τίποτα άλλο από την συσσωρευμένη «νόμιμη» φοροαποφυγή και φοροασυλία των πολύ πλούσιων και των ευκατάστατων στρωμάτων της κοινωνίας μας.
Και είναι εξαιρετικά ισχυρό το νομικό πλαίσιο που επιτρέπει στις ελίτ να μην πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν.
Οι τράπεζες π.χ. (οι οποίες έχουν πάρει από την αρχή της κρίσης από το δημόσιο 108 δισεκατομμύρια σε μετρητά και εγγυήσεις) φορολογούνται με ειδικό πολύ χαμηλό συντελεστή στο 4%.
Οι εφοπλιστές πληρώνουν ελάχιστους φόρους στο ελληνικό δημόσιο.
Οι ιδιοκτήτες των πολυτελών γιοτ ή σπιτιών αμύθητης αξίας δημιουργούν «νόμιμα» και εύκολα, μία off shore εταιρεία και έτσι δεν αναζητείται το πόθεν έσχες για την απόκτηση των περιουσιακών αυτών στοιχείων.
Στις τράπεζες της Ελλάδας και της αλλοδαπής, διατηρούν ορισμένοι λογαριασμούς με τεράστια ποσά και οι υπηρεσίες του υπουργείου οικονομικών απλά, δεν ασχολούνται με αυτό.
Εδώ, βέβαια, πρέπει να τονίσουμε και το χάλι της δημόσιας διοίκησης ,την οποία αυτοί που κυβέρνησαν την Ελλάδα τόσα χρόνια, τη μετέτρεψαν σε ένα αξιολύπητο κομματικό φέουδο, αλλά και σε εργαλείο ατομικού πλουτισμού επιτήδειων και ισχυρών.
Αυτές είναι οι αιτίες που γέννησαν και συντηρούν το δημόσιο χρέος και όχι όπως ανοήτως ορισμένοι ισχυρίζονται το ότι οι Έλληνες γλεντούν με τα λεφτά των Ευρωπαίων.
Οι κυρίαρχες όμως πολιτικές σήμερα στη χώρα μας, επιχειρούν να λύσουν υποτίθεται το πρόβλημα και το φάρμακο
που επιλέγουν για τη θεραπεία χειροτερεύει συνεχώς τον ασθενή.
Παρόλα αυτά, συνεχίζουν να επιβαρύνουν με ολοένα και πιο σκληρά μέτρα κυρίως τα χαμηλά και μεσαία στρώματα σπρώχνοντας μεγάλο μέρος της κοινωνίας στη φτώχεια και στην ανέχεια.
Μόνη λύση φαίνεται καθαρά πως είναι να υπάρξουν κοινωνικές αντιδράσεις, που θα αντισταθούν στις επιλογές των ισχυρών. Να επιλέξει ο ίδιος ο λαός το μέλλον του και να μη δεχτεί την υποθήκευση του μέλλοντος των επόμενων γενεών.
ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
Mαρίνο εγκρίνω και επαυξάνω, ακριβώς έτσι είναι όπως τα γράφεις, όμως τα “παπαγαλάκια” της ενημέρωσης δεν επικεντρώνοντε στην Ιαπωνία π.χ και το υπέρογκο χρέος της, ούτε στην ίδια την υπερδύναμη και το χάος που δημιούργησε με την αποσύνδεση του χρήματος από το χρυσό και την πραγματική παραγωγή!Τι πιο εύκολο η μικρή Ελλάδα να γίνει ο “αποδιοπομπαίος τράγος” της αποτυχίας του καπιταλισμού!Είναι τουλάχιστον αδιανόητο-για όσους κατέχουν στοιχειώδη οικονομικά-να προσπαθούν να μας πείσουν ότι η μικρή Ελλάδα με ΑΕΠ που υπολείπεται κερδών μιας μέσης πολυεθνικής των ΗΠΑ να άπειλεί ολόκληρο το οικονομικό σύστημα.
Πρώτα θα μας εξαγοράσουν “αντί πινακίου φακής” με άχρηστα δολάρια που σε λίγο θα τα βλέπετε στο δρόμο και δεν θα μπαίνετε στον κόπο να σκύψετε να τα μαζέψετε!
Όμως απο το σημείο που είμαστε μέχρι του σημείου να “επαναστατήσει” ο λαός, έχουμε δρόμο να διανύσουμε, γεμάτο από περιπέτειες.
Μαρίνο εκείνοι που πραγματικά θέλουν ν΄αλλάξει κάτι, οι αγνοί ονειροπόλοι πρέπει να περιμένουν την πρώτη σύγκρουση του κομματικού κράτους με τους “ευνοούμενούς” του, γιατί διαφορετικά διακυβεύεται εμφύλιος. Ούτως ή άλλως αντέξαμε και θυμόμαστε την φτώχεια,δεν περάσαν δα και τόσα χρόνια, λίγο ακόμα…και όλοι μαζί θ΄αλλάξουμε πράγματα.
Πάρε παράδειγμα απ΄το νησί μας τι μίσος “υποβόσκει”,δεν είναι σε θέση αυτή τη στιγμή η κοινωνία, που γαλουχήθηκε στον “ατομικισμό” να λειτουργήσει ομαδικά.Όμως οι συνθήκες “ωριμάζουν” με ρυθμούς απρόβλεπτους…
Επειδή ,εμείς πήγαμε και στο δεύτερο έτος,σίγουρα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε αυτά που γράφετε,όπως πχ.
1.”..Οι φοιτητές των οικονομικών σχολών από το πρώτο έτος μαθαίνουν, ότι το χρέος είναι ένα κλάσμα, που αριθμητή έχει το ποσόν του χρέους και παρανομαστή το ΑΕΠ.”!!!
σ.σ (άλλο δείκτη δίνει αυτό το κλάσμα και έχετε ξεχάσει και το επιτόκιο αποπληρωμής (!?))
2.”..Οι τράπεζες π.χ. (οι οποίες έχουν πάρει από την αρχή της κρίσης από το δημόσιο 108 δισεκατομμύρια σε μετρητά και εγγυήσεις) φορολογούνται με ειδικό πολύ χαμηλό συντελεστή στο 4%.”!!!
σ.σ (μάλλον ίσως να εννοούσατε 24 ?)
3.”..Οι εφοπλιστές πληρώνουν ελάχιστους φόρους στο ελληνικό δημόσιο.”!!!
σ.σ (πάλι καλά που πληρώνουν και δεν έχουν βάλει σημαία bahamas)
για όλα αυτά και για πολλά άλλα, θα μας επιτρέψετε να πούμε και εμείς τη γνώμη μας,επειδή εμείς δεν θέλουμε να γράφουμε , απλά για να γράφουμε,γιατί γνωρίζουμε οτι υπάρχει περίπτωση να τα διαβάσει και κάποιος που…ίσως έχει πάει και…στο δεύτερο έτος!!!
Τώρα το πως ο κος Γαβρίλης συμφωνεί απολύτως μαζί σας, είναι ένας λόγος,που δεν μπορώ να εξηγήσω ,ίσως να τα έμαθε στο “UNIVERCITY OF SAN JOAN” !!
H ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΟΨΗ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:
Το αν θα μπορέσεις να εξυπηρετήσεις ένα χρέος, εξαρτάται κυρίως από τέσσερα πράγματα:
– πόσο χρωστάς συνολικά ως ποσοστό του ετήσιου εισοδήματός σου (λόγος Χρέους προς ΑΕΠ για την περίπτωση του κρατικού δανεισμού μιας χώρας),
– με τι επιτόκιο αποπληρώνεις το χρέος σου
– τι ποσοστό αύξησης του εισοδήματός σου έχεις κάθε χρόνο (ρυθμός Ανάπτυξης για την περίπτωση μιας εθνικής οικονομίας)
– και τι πρωτογενές έλλειμμα ή πλεόνασμα έχεις κάθε χρόνο. Δηλαδή το έλλειμμα από την τρέχουσα διαχείριση του κράτους, πριν πληρώσεις του τόκους. Κατά μέσον όρο πολλών ετών…
Αυτό το «πρωτογενές έλλειμμα (ή πλεόνασμα) δείχνει το ρυθμό με τον οποίο το χρέος σου αυξάνεται (ή μειώνεται)…
Γενικά, το επιτόκιο και το πρωτογενές έλλειμμα αυξάνουν τον αριθμητή (Συνολικό Χρέος), ενώ το ποσοστό ανάπτυξης αυξάνει τον παρανομαστή (ΑΕΠ) του λόγου (δηλαδή του κλάσματος) Χρέους προς ΑΕΠ.
Ας ξεκινήσουμε με ένα απλουστευτικό παράδειγμα: Αν το Χρέος σου είναι όσο το ΑΕΠ σου (λόγος Χρέους προς ΑΕΠ=1), τότε τα μαθηματικά είναι πολύ απλά: σε αυτή την περίπτωση, αν το επιτόκιο που πληρώνεις για το χρέος συν το πρωτογενές έλλειμμα (όλα αυτά στον αριθμητή) αθροίζουν όσο ο ρυθμός Ανάπτυξης (στον παρανομαστή), τότε αριθμητής και παρανομαστής αυξάνονται ακριβώς το ίδιο, και το κλάσμα (ο λόγος: Χρέος προς ΑΕΠ) μένει στάσιμο.
Για παράδειγμα, αν έχεις επιτόκιο 2,5% και πρωτογενές έλλειμμα 2,5%, τότε με ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 5%, ο λόγος Χρέους προς ΑΕΠ παραμένει στάσιμος.
Αυτά, βέβαια, ισχύουν αν στην «αφετηρία το Χρέος είναι ίσο προς το ΑΕΠ.
Όμως, συνήθως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά: το Χρέος είναι διαφορετικό από το ΑΕΠ: μεγαλύτερο ή μικρότερο…
Κι έτσι στην πραγματικότητα, επειδή όλα υπολογίζονται ως ποσοστά του ΑΕΠ, ο αριθμητής αυξάνεται με ρυθμό ίσο προς το Χρέος προς ΑΕΠ επί το επιτόκιο συν το ετήσιο έλλειμμα. Δηλαδή ο αριθμητής αυξάνεται με ρυθμό:
(Χρέος/ΑΕΠ) x Επιτόκιο + Πρωτογενές Έλλειμμα/ΑΕΠ
[Ο παρανομαστής αυξάνεται πάντα ως ποσοστό του ΑΕΠ και δεν μας δημιουργεί πρόβλημα].
– Αν, λοιπόν, το Χρέος είναι μικρότερο – ας πούμε 60% του ΑΕΠ – τότε με το ίδιο ετήσιο πρωτογενές έλλειμμα, δεν χρειάζεται 5% ρυθμός ετήσιας Ανάπτυξης, αρκεί και 4% για να μείνει σταθερός ο λόγος (2,5×0,6+2,5=4).
– Αν αντίθετα το Χρέος είναι μεγαλύτερο από το ΑΕΠ – ας πούμε είναι 1,4 φορές το ΑΕΠ – τότε με το ίδιο ετήσιο έλλειμμα απαιτείται 6% ρυθμός ετήσιας Ανάπτυξης (2,5x,4+2,5=6)
Μια παρατήρηση: Να σημειωθεί ότι εδώ έχουμε απαλείψει εντελώς τον πληθωρισμό. Δηλαδή υποθέσαμε «μηδενικό πληθωρισμό».
Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο πληθωρισμός ο οποίος σχεδόν πάντα είναι θετικός, λειτουργεί υπέρ του δανειολήπτη και εναντίον του δανειστή.
Το «επιτόκιο» στον αριθμητή είναι το «ονομαστικό».
Αντίθετα ο ρυθμός Ανάπτυξης που χρησιμοποιήσαμε ως τώρα στον παρανομαστή είναι «πραγματικός».
Οπότε, για να μετατρέψουμε και τον παρανομαστή σε «ονομαστικό μέγεθος» συγκρίσιμο με τον αριθμητή, προσθέτουμε το ρυθμό του πληθωρισμού.
Όταν όμως παίρνουμε στο παρανομαστή τον ονομαστικό ρυθμό ανάπτυξης, αυτό σημαίνει ότι ο πραγματικός ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ είναι μικρότερος (αφού αφαιρούμε τον πληθωρισμό).
Κι έτσι, αν ο πληθωρισμός είναι υψηλός χρειαζόμαστε στην πραγματικότητα μικρότερο ρυθμό ανάπτυξης, για να διατηρήσουμε ή να βελτιώσουμε το λόγο Χρέους προς ΑΕΠ.
Αυτό είναι σημαντικό όταν μια χώρα έχει δικό της νόμισμα και το χρέος της είναι «εσωτερικό». Τότε, αν τα πράγματα «πάνε άσχημα» και δυσκολεύεται να αποπληρώσει το χρέος της, μπορεί πάντα να δημιουργήσει μεγαλύτερο πληθωρισμό (αυξάνοντας το ρυθμό αύξησης της προσφοράς χρήματος) κι έτσι να «απαξιώσει» μόνη της ένα μέρος του χρέους της σε πραγματικούς όρους.
Οπότε θα χρειαστεί μικρότερους ρυθμούς ανάπτυξης για να εξυπηρετήσει το υπόλοιπο.
Όμως στη δική μας περίπτωση, ανήκουμε σε νομισματική Ένωση, δεν έχουμε δικό μας νόμισμα, το χρέος μας είναι στο μεγαλύτερο μέρος του «εξωτερικό» και οι κύριοι δανειστές μας ελέγχουν την προσφορά χρήματος.
Οπότε αυτό το «κόλπο» δεν μας σώζει. Δηλαδή δεν μπορούμε να επωφεληθούμε από την «πληθωριστική απαξίωση» (μέρους) του Χρέους.
Για τη συνέχεια, λοιπόν, υποθέτουμε ένα μέσο μακροχρόνιο πληθωρισμό 2% (όσο υποθέτει και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα). Πράγμα που σημαίνει ότι – με όλες τις άλλες μεταβλητές που υποθέσαμε ως τώρα ίδιες – το ποσοστό ανάπτυξης που χρειάζεται για να διατηρηθεί ο λόγος Χρέους προς ΑΕΠ είναι 2% μικρότερο (όσο και ο μόνιμος πληθωρισμός) απ’ ό,τι είχαμε βρει νωρίτερα.
Αρα, μια χώρα με λόγο Χρέους προς ΑΕΠ 0,6 χρειάζεται (4-2=) 2% αύξηση ετησίως για να μείνει στα ίδια επίπεδα, ενώ μια χώρα με λόγο Χρέους προς ΑΕΠ 1,4 χρειάζεται (6-2=) 4% για να μείνει στα ίδια επίπεδα (και περισσότερο για να το μειώσει).
Μια δεύτερη παρατήρηση: Χώρες με χαμηλό Χρέος (ως προς το ΑΕΠ τους) και με χαμηλά διαχρονικά ελλείμματα, δανείζονται πιο φθηνά από ό,τι χώρες με υψηλό δανεισμό και υψηλά διαχρονικά ελλείμματα.
Αυτό συμβαίνει γιατί οι δανειστές θεωρούν τις δεύτερες πιο «επίφοβες» να χρεοκοπήσουν και γι’ αυτό τους δανείζουν με υψηλότερο επιτόκιο.
Έτσι, στην πραγματικότητα χώρες με υψηλό λόγο χρέους προς ΑΕΠ έχουν και υψηλότερο επιτόκιο. Και γι’ αυτό χρειάζονται ακόμα πιο μικρά ελλείμματα (ή πιο μεγάλα πλεονάσματα) ή/και ακόμα πιο υψηλό ρυθμό μακροχρόνιας ανάπτυξης για να επιτύχουν μείωση του χρέους τους σε πιο «βιώσιμα» επίπεδα.
Για να κάνουμε, λοιπόν, το παράδειγμά μας ακόμα πιο ρεαλιστικό:
– Μια χώρα με χαμηλό λόγο χρέους προς ΑΕΠ (0,6) και πρωτογενές έλλειμμα 2% μπορεί να βρει επιτόκιο 2,5%. Οπότε, αν υποθέσουμε μέσο πληθωρισμό στην Ευρώπη 2, για να διατηρήσει το χαμηλό της χρέος της αρκεί ένας ονομαστικός ρυθμός ανάπτυξης: (0,6×2,5+2=) 3,5%. Αν ο πληθωρισμός της Ευρώπης είναι 2% τότε ο πραγματικός ρυθμός ανάπτυξης που χρειάζεται είναι (3,5-2=) 1,5%.
Δηλαδή της αρκεί ένας «χαλαρός» ρυθμός Ανάπτυξης 1,5% για να παραμείνει σε πολύ χαμηλά επίπεδα χρέους προς ΑΕΠ.
– Αντίθετα μια χώρα με υψηλό λόγο Χρέους προς ΑΕΠ υψηλό, ας πούμε 1,4% τότε είναι πιθανό να βρει επιτόκιο δανεισμού πιο κοντά στο 5%. Κι αν το έλλειμμά της είναι 3% ετησίως, τότε για να διατηρήσει, έστω, το υψηλό Χρέος της και να μη της ανέβει κι άλλο ως ποσοστό του ΑΕΠ της, χρειάζεται ονομαστικό ρυθμό Ανάπτυξης (1,4×5+3=) 10%. Κι αν ο πληθωρισμός στην Ευρώπη είναι (για όλους) 2%, ο πραγματικός ρυθμός Ανάπτυξής που χρειάζεται κατ’ ελάχιστον η «υπερχρεωμένη» αυτή χώρα είναι (10-2=) 8%!
Ακόμα και με τον πολύ υψηλό αναπτυξιακό ρυθμό 8%, η χώρα αυτή μόλις και μετά βίας καταφέρνει να διατηρήσει το χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ, ώστε να μη ανέβει κι άλλο. Κι αν θέλει να μειώσει το λόγο Χρέους προς ΑΕΠ, πρέπει να πιάσει ρυθμούς ανάπτυξης ακόμα πιο υψηλούς από το 8%!
Βγαίνουν, λοιπόν, τρία συμπεράσματα:
* Πρώτον, η βιωσιμότητα του Χρέους – δηλαδή το αν μειώνεται μένει στάσιμο ή αυξάνεται – εξαρτάται καθοριστικά από το λόγο Χρέους προς ΑΕΠ. Εξαρτάται ακόμα από το επιτόκιο, το πρωτογενές έλλειμμα και το ρυθμό ανάπτυξης.
* Δεύτερον, για να είναι «βιώσιμο το χρέος» πρέπει να μειώνεται (ή έστω να μένει στάσιμο, αν στην αρχή είναι σχετικά χαμηλό, δηλαδή μικρότερο από το ΑΕΠ).
* Τρίτον, όσο μεγαλύτερο είναι το Χρέος προς το ΑΕΠ, κι όσο υψηλότερο είναι το επιτόκιο και το μακροχρόνιο πρωτογενές έλλειμμα, τόσο υψηλότερο πρέπει να είναι το ποσοστό Ανάπτυξης που χρειάζεται για να μείνει στάσιμο ή πολύ περισσότερο για να μειωθεί το Χρέος (ως ποσοστό του ΑΕΠ), δηλαδή για να γίνει και να παραμείνει «βιώσιμο» το χρέος.
Ποια είναι τα «όρια βιωσιμότητας» του Χρέους μιας χώρας
Η βιωσιμότητα του Χρέους, λοιπόν, εξαρτάται, κατ’ αρχήν, από τον αρχικό λόγο χρέους προς ΑΕΠ.
Πόσο είναι το όριο του λόγου αυτού, κάτω από το οποίο το χρέος θεωρείται «βιώσιμο» και πάνω «μη βιώσιμο»;
Εδώ γίνονται συνήθως οι εξής υποθέσεις:
– Ότι μια χώρα αναπτυγμένη (της Ευρωζώνης) μπορεί μακροχρόνια να πιάσει ρυθμούς γύρω στο 3%, όχι παραπάνω (κάποιες χρονιές θα το ξεπερνά, αλλά κάποιες χρονιές θα υπολείπεται)
– Ότι στην καλύτερη περίπτωση μπορεί, με μια αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, να καλύπτει τις τρέχουσες δαπάνες της και να δανείζεται μόνο για τους τόκους της. Άρα τα πρωτογενή της ελλείμματα θα είναι μακροχρόνια μηδενικά.
– Ότι το επιτόκιο μιας χώρας με υψηλό λόγο Χρέους προς ΑΕΠ δεν μπορεί να είναι κάτω από 3,75% (όταν για μια πολύ πιο αξιόπιστη χώρα είναι γύρω στο 2,5% – δηλαδή έχει συνήθως spread 125 μονάδες βάσης τουλάχιστον).
– Και τέλος η μόνιμη υπόθεση που κάνουμε ως τώρα για τον πληθωρισμό: ότι παραμένει μακροχρόνια γύρω στο 2%, όσο τον ορίζει η πολιτική της ΕΚΤ.
Τότε το όριο του λόγου Χρέους προς ΑΕΠ για να μπορεί να διατηρηθεί είναι
(3+2-0)/3,75=1,33
Και για να μπορεί μακροχρόνια να μειώνεται πρέπει να είναι όχι παραπάνω από 1,3. Και θα χρειαστούν και κάποιες αποκρατικοποιήσεις (τα έσοδα από τις οποίες θα πάνε απευθείας στην μείωση του χρέους), για να μπορεί να «πείσει» τις αγορές ότι θα γίνει πραγματικά βιώσιμο το χρέος.
Ετσι καταλήγουμε στο οτι το Χρέος της Ελλάδας ήταν «βιώσιμο» πριν μπει στο Μνημόνιο. Έγινε Μη βιώσιμο (με τα συμβατικά μέτρα που ορίσαμε πιο πάνω), στο διάστημα εφαρμογής της Πολιτικής του Μνημονίου. Στην πραγματικότητα κατέστη ανεξέλεγκτο και παραμένει ανεξέλεγκτο παρά τις βελτιώσεις. Ακόμα και το τελευταίο – μικρό – «κούρεμα».
Δυστυχώς όμως για μάς-το λαό- δεν υπάρχει καμμιά άλλη αξιόπιστη πρόταση από κανένα πολιτικό σχηματισμό-και αυτό είναι το σοβαρό πρόβλημα-υπάρχουν μόνο αφορισμοί και κάποιες αναλύσεις στο επίπεδο του δικό σας άρθρου.
Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την φιλοξενία στο blog σας.
Μετά τιμής
Τηλέμαχος
Γιέ του “Οδυσσέα”, έχω ένα φίλο μαθηματικό που συστήνει να διαβάζουμε δύο φορές το πρόβλημα πριν προχωρήσουμε στην εξεύρεση λύσης.
Είσαι τρανή απόδειξη,κρατικοδιαίτου ευνοημμένου επιχειρηματία που επιτίθεσαι ανοίκεια(και ανώνυμα) σε οποιονδήποτε εκφέρει διαφορετική γνώμη,δεν απαντάτε σε όσα καταλογίζω στο σχόλιο μου στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, όπως λειτουργεί.Είδατε το δέντρο και χάσατε το δάσος.Όσο για το πανεπιστήμιο του Αη-Γιάννη μην το υποτιμάτε,αναρωτιέμαι πόσες φορές καθίσατε μόνος σας κάτω από τ΄αστέρια δίπλα στην θάλασσα μην ακούγοντας τον παραμικρό θόρυβο και ν΄ανοίξετε τα μάτια της ψυχής σας.Ίσως -αν κάποτε τα καταφέρετε- να σας βοηθούσε περισσότερο από το να προσπερνούσατε το πρώτο έτος οικονομικά και να σταματούσατε στο δεύτερο!
Να γνωρίζετε και κάτι άλλο,εξίσου σημαντικό που μπορεί κάποτε να σας χρειαστεί.Ο Αη-Γιάννης εκτός από μεγάλο πανεπιστήμιο, θα διαθέτει πάντα φαγητό, καταλάβατε “εντεταλμένε” οικονομολόγε;
Τα περί ” δεν υπάρχει άλλη λύση” προτείνω να ενημερωθείς για το τι συνέβει στον Ισημερινό με ηγέτη τον Ραφαέλ Κορέα, αλλά και στην Ισλανδία όπου τα μέσα ενημέρωσης την “κάνανε γαργάρα”.
Παιδαριώδης απάντηση Τηλέμαχε και πάντως δεν απαντάς στο θέμα που εισάγει το κύριο άρθρο.
Φταίει η όχι για την διόγκωση του δημόσιου χρέους η νόμιμη φοροαποφυγή των πλουσίων σε αυτή τη χώρα;
Προσωπικά σε σχέση με τις γνώσεις σου στην οικονομία μου θυμίζεις κάποιους που διαβάζουν για να περάσουν ένα μάθημα αλλά δεν έχουν καταλάβει τίποτα από αυτά που διάβασαν.
Μου προξενεί εντύπωση που δεν καταλαβαίνεις πως όταν λέμε ότι μια χώρα έχει χρέος 150% του ΑΕΠ εννοούμε με λίγα λόγια ότι χρέος π.χ. 300 δισ.(αριθμητής)και ΑΕΠ 200 δισ.(παρανομαστής).
Μήπως πρέπει να ξαναπάς και στο πρώτο και στο δεύτερο έτος;
Όσον αφορά το περιεχόμενο του άρθρου του κ. Μαρκενζίνη σωστές οι διαπιστώσεις και τα επιχειρήματα αξίζει όμως τον κόπο να μιλήσουμε πιο πολύ για τις εναλλακτικές λύσεις που υπάρχουν.Γιατί αυτά τα μέτρα που παίρνονται από τη σημερινή κυβέρνηση και διαλύουν την κοινωνία σίγουρα δεν είναι μονόδρομος.Άλλωστε η καταστροφή ποτέ δεν μπορεί να είναι μονόδρομος.
Περισσότερα εδώ:
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2011/08/blog-post_4633.html,
εδώ:
http://www.antinews.gr/2011/08/03/116241/
εδώ:
http://www.tromaktiko.net/2011/08/03/%CE%A4%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%C2%AB%CE%B2%CE%B9%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82%C2%BB-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%A7%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85/
εδώ:
http://www.tolmi.gr/news/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%C2%AB%CE%B2%CE%B9%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82%C2%BB-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85/
ουκ εστιν αριθμός. …
Η διαχειριστική ομάδα του meganisinews λυπάται ειλικρινά για το σχόλιο μεγανησιώτη-αναγνώστη του site με το ψευδώνυμο “Τηλέμαχος” που κατόπιν διασταύρωσης πληροφοριών με άλλα site,ουδεμία σχέση έχει με τον πραγματικό συγγραφέα του άρθρου.Το παραποιημένο κείμενο με την προσθήκη:
“Δυστυχώς όμως για μάς-το λαό- δεν υπάρχει καμμιά άλλη αξιόπιστη πρόταση από κανένα πολιτικό σχηματισμό-και αυτό είναι το σοβαρό πρόβλημα-υπάρχουν μόνο αφορισμοί και κάποιες αναλύσεις στο επίπεδο του δικό σας άρθρου”,
θα παραμείνει αναρτημένο να στοιχειώνει “συγκεκριμμένους” κύκλους ,γνωστών πεποιθήσεων και πρακτικών στην μεγανησιώτικη κοινωνία ,
καταδικαστέες από την μεγάλη πλειοψηφία του νησιού!
Ε, όχι και να ονομάζουμε γιους του Οδυσσέα τους κάθε λόγής (και μάλιστα υπό μάσκαν) θλιβερούς απολογητές του συστήματος! Πρακτική Αριθμητική γνωρίζουμε και μπορούμε να δούμε πως αυτό το χρέος μόνο εξοφλήσιμο δεν είναι. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι πως η διεθνής πλουτοκρατία δεν αρκείται στο να θρέψει εν τρυφή το σαρκίο της. Τώρα, δε βλέπει πια την ώρα να αναδείξει και την απέραντη ματαιοδοξία της, επαναφέροντας (σε τρόπους και συμπεριφορές) το φεουδαλισμό του Μεσαίωνα. Ήδη ακούω το “σφάξε με αφέντη μου ν’ αγιάσω”.
Aγαπητέ κύριε Πολίτη,
δυστυχώς όχι μόνο το οικονομικό χρέος δεν μπορούμε να εξοφλήσουμε, που είναι κατανοητό και συνέβηκε και σε μια σειρά από χώρες παραγωγικότερες ημών, αλλά το τραγικότερο όλων είναι ότι δεν είμαστε σε θέση το “ηθικό” χρέος να εξοφλήσουμε απέναντι στους προγόνους μας και την μακραίωνη ιστορία μας.Και για να απαντήσω σε κάποιο άλλο σχόλιό σας κάπου αλλού, όταν κάνεις οποιαδήποτε τύπου πολιτική και ασκείς οποιαδήποτε τύπου εξουσία, ο ιστορικός θα αποτυπώσει αποτέλεσμα και μετά θα κάνει “δίκη προθέσεων”. Όσο για τον “γιο του Οδυσσέα”, υπήρξε “αυτόκλητος” κανείς δεν τον νομιμοποίησε!
Καλά είναι ως αποδεκτός “πνευματικός” άνθρωπος να εκφέρετε πιο ξεκάθαρη άποψη για τα Μεγανησιώτικα,αλλά και τα ευρύτερα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία και να μπείτε στην διαδικασία της κριτικής που έχει και το ανάλογο κόστος.Χωρίς σπάσιμο αυγών,ομελέτα δεν γίνεται! Κλείνοντας να σας συγχαρώ για την νέα ποιητική σας συλλογή και να σας ευχηθώ καλή επιτυχία.
Ευχαριστώ, αγαπητέ Γιώργο, κι αν κάπου διασταυρώνουμε τα ξίφη μας, είναι γιατί αγαπάμε και οι δυο και το Μεγανήσι και την πολύπαθη χώρα μας.
εσεις ο βασικος υποστηρικτης του τσατσαρικου κατεστημενου μιλάτε?
Και σεις που ζήτε ? εκτος αυτου του συστηματος και που ειναι η παρουσια σας στα προβληματα του νησιου,όπως πολυ καλα σας τα λει ο συντροφος γαβριλης, που λει τα συκα-συκα και τη σκαφη-σκαφη
και αγωνιζεται με την πενα του ??
Σίγουρα ζω εκτός αυτού του συστήματος. Αυτό για μένα είναι συνειδητή επιλογή. Μια και έχετε το όνομα του γιου του Θησέα θα γνωρίζετε το “λάθε βιώσας” του συμπατριώτη σας του Επίκουρου. Κι ούτε πρόκειται φυσικά να σας απαριθμήσω ποια λιθαράκια έχω προσφέρει στο Μεγανήσι. Απλά, σηκώστε μια πέτρα και θα με βρείτε από κάτω.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΥΓΕΙΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΗ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΝΗΣΙΝΙΟΥΣ.
Κ.ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΣΑΤΣΑΡΗ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΑΤΕ???
ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΟΜΗΛΙΑ ΤΗΣ Κ.ΚΑΒΒΑΔΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΒΡΕΘΗΚΑΤΕ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ .
ΚΑΛΟΣ ΣΑΣ ΒΡΉΚΑ
@Μασκοφόρος της αλήθειας
Καλώς τον
Το πρόβλημα καλέ μου φίλε δεν είναι ποιός τι ψήφισε!
Ω γέγονε, γέγονε!
Το πρόβλημα είναι να μην ξαναγίνουν λάθη, γιατί δεν υπάρχει χρόνος για λάθη.Το πρόβλημα είναι να βρούμε τρόπο σαν κοινωνία να προχωρήσουμε μπροστά ,ενωμένοι κι απαλλαγμένοι από τα “βαρίδια” του παρελθόντος.
Το πρόβλημα είναι να δεχτούν οι “ευνοημένοι” ν΄ αφήσουν τα προνόμια που κέρδισαν σε βάρος άλλων προς όφελος του συνολικού καλού!
Και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει όλοι να βοηθήσουμε για να μην δημιουργηθούν έριδες κι εχθρότητες που θα οξύνουν τις καταστάσεις ,γιατί οι καιροί είναι πονηροί κι οι “εχθροί” βρίσκονται προ των πυλών και σε καμμία περίπτωση ανάμεσά μας!
Ο κόσμος αλλάζει κι οφείλουμε να τον κληροδοτήσουμε καλύτερο στα παιδιά μας κατά τα πρότυπα των προγόνων μας.Αλλά πριν συμβεί αυτό μας περιμένουν δύσκολα που απαιτούν ομόνοια και σωφροσύνη.
@panos ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΝΑ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΣΤΟ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΜΑΓΑΖΙ
ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΟΠΩΣ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΒΒΑΔΑ ΓΙΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΟΙ 5-10 ΨΗΦΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΝΗΣΙ ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ .ΔΙΠΛΟ ΤΑΜΠΛΟ ΕΠΑΙΖΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ.ΤΟ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΑΡΚΕΤΟΥΣ ΣΩΣΙΕΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥΣ ΕΜΑΘΕ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΩΞΑΣ.
ΕΧΕΙ ΑΡΚΕΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΜΕ ΔΕΞΙΑ ΤΣΕΠΗ ΤΟ ΜΕΓΑΝΗΣΙ ΤΟΥΣ ΞΕΡΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΛΕΟΝ ΓΙΑΥΤΟ ΜΗΝ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥΣ ΤΡΩΝΕ .
@Panos
Για να υποστηρίξουμε και το δικό μας μαγαζί,αγαπητέ σε ενοχλεί και κάνεις ζήτημα ότι εμείς αλλάξαμε θέμα συζήτησής που στο κάτω-κάτω δεν πληρώσαμε και φόρο και δεν σε ενοχλεί που ένα ολόκληρο κόμμα ξεκίνησε από τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη και κατέληξε να κόβει λεφτά από τον εργαζόμενο και να τα δίνει στο τραπεζίτη; Σοβαρά εμείς είμαστε το πρόβλημά σου;
Ευαισθητοποιήθηκες που αλλάξαμε θέμα συζήτησής και δεν ευαισθητοποιείσαι που το “κατεστημμένο” σ΄αφήνει αναίσθητο στον καναπέ σου και π.χ. δίπλα σου στη Λιβύη σκοτώνονται παιδιά κάποιας μάνας;
Δεν τα λέω να σε προσβάλω, κι αν έτσι το αντιλαμβάνεσαι ζητώ συγνώμη. Σκοπός μου είναι να “ταρακουνηθείς” λιγάκι μήπως οδηγηθούμε κάπου πριν να είναι πολύ αργά!
Είναι καλό βέβαια όταν κάποιος καταθέτει δημόσια την άποψη του για σοβαρά θέματα να την καταθέτει επώνυμα χωρίς φόβο και πάθος.
Πρόθεση μου πάντως όταν έκανα την παρέμβαση για το δημόσιο χρέος ήταν να ισχυριστώ ποιές είναι οι αιτίες που το δημιουργούν.
Επειδή επαναλήφθηκαν όμως απόψεις σε σχέση με εννοιολογικούς προσδιορισμούς και στοιχεία που παρατέθηκαν , για τις ανάγκες του διαλόγου και μόνο τα εξής:
1.Τι είναι το ποσοστό χρέους μιας χώρας; Είναι ένα κλάσμα, βάζεις το χρέος στον αριθμητή και το ΑΕΠ στον παρανομαστή. Και ένα παράδειγμα με πραγματικούς αριθμούς.
Στον προυπολογισμό του 2011 αναφέρει: το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης εκτιµάται για το 2010 στα 330,4 δισ.
Το ΑΕΠ 231,9 δισ. ευρώ ή 142,5% του ΑΕΠ .
Αν λοιπόν βάλεις στον αριθμητή το 330,4 και στον παρανομαστή το 231,9 και πολλαπλασιάσεις επί 100 έχεις αποτέλεσμα 142,5.Τόσο απλά.
2.Μακάρι να ήταν αλλοιώς αλλά δυστυχώς ο τελικός συντελεστής πραγματικής φορολόγησης των τραπεζών διαμορφώνεται περίπου στο ποσοστό που αναφέρεται. Και αυτό γιατί πριν εφαρμοστεί ο συντελεστής απολαμβάνουν κατά καιρούς “νόμιμα” σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές που βρίσκονται διάσπαρτες στη φορολογική νομοθεσία. Ορισμένες εμφανίζονται σαν κομήτες σε εγκυκλίους του υπουργείου οικονομικών κάποτε καταργούνται αλλά επανέρχονται νέες ισοδύναμες. Ενδεικτικά αναφέρω κάποιες λίγες:
• Απαλλαγή από κάθε φόρο, τέλος, τέλος χαρτοσήμου, εισφορά, δικαίωμα ή οποιαδήποτε άλλη επιβάρυνση υπέρ του Δημοσίου, των Αμοιβαίων Κεφαλαίων και των Εταιρειών Επενδύσεων στα ακίνητα.
• Τη μείωση του συντελεστή φορολογίας κατά 10 και 5 μονάδες των προς συγχώνευση τραπεζών για δύο χρόνια.
• Τη δυνατότητα συμψηφισμού των ζημιών των συγχωνευόμενων επιχειρήσεων με τα προκύπτοντα κέρδη των δύο επόμενων χρήσεων.
• Την επέκταση των φορολογικών απαλλαγών και σε περιπτώσεις εγκατεστημένων στην Ελλάδα υποκαταστημάτων ξένων τραπεζών.
-απαλλαγή για τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρίες και μόνιμους κατοίκους του εξωτερικού από κάθε φόρο εισοδήματος για τόκους που εισπράττουν από ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.
Τέλος όταν η «Eurobank Properties» – θυγατρική της «Eurobank» εισήχθη στο Χρηματιστήριο
η φοροαπαλλαγή περιλάμβανε:
•Την πλήρη απαλλαγή τους από το φόρο εισοδήματος!
•Απαλλαγή από κάθε φόρο μεταβίβασης ακίνητης περιουσίας (!)
•Απαλλαγή από το συμπληρωματικό φόρο ενοικίων
•Απαλλαγή από το Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (ΦΜΑΠ).
•Μείωση τελών σε υποθηκοφυλακεία και αλλού κατά 50%.
Πάντως μήν έχετε καμμία αμφιβολία . Οι θεματοφύλακες του συστήματος θα επιφυλλάσουν πάντα φορολογικές απαλλαγές για τους μεγάλους και χαράτσια για τους μικρούς και μεσαίους επαγγελματίες αλλά κυρίως για τα συνήθη υποζύγια μισθωτούς και συνταξιούχους.
Άλλωστε όσοι ασχολείστε θα το διαπιστώσετε και σε λίγες μέρες που θα ξεκινήσει η συζήτηση για ένα ακόμη “νέο” φορολογικό νομοσχέδιο.
Aγαπητέ φίλε Μαρίνο,για την κουβέντα λοιπόν να προσθέσω ότι δεν υπολογίσαμε και τις μελλοντικές υποχρεώσειςν του ελληνικού κράτους έναντι μελλοντικών συνταξιούχων πολιτών που υπολογίζοντε άλλα τόσα άρα το έλλειμα κατά την γνώμη μου είναι διπλάσιο.Τα λεφτά των ταμείων τα τζογάρανε άγρια.Όμως επμμένω ότι δεν πρέπει δίνουμε άλοθι στο “κομματικό κράτος” που συνέβαλε τα μέγιστα ,να οδηγηθεί η χώρα γρηγορότερα στο γκρεμό.Γι αυτό όλοι πρέπει να βοηθήσουμε ν΄απαλλαγούμε σύντομα απ αυτό.
Οποιαδήποτε λύση χωρίς αλλαγή πολιτικού σκηνικού κανένα αποτέλεσμα δεν πρόκειτε να έχει.Ας το έχουμε στα υπόψιν.