Σε προηγούμενο άρθρο είχα αναφερθεί σε τρεις Έλληνες  συγγραφείς –φιλοσόφους που η ιντελιγκέντσια(ο κόσμος των διανοουμένων δηλαδή) τόσο τοπικά εδώ στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη  «ξόρκισε» ή για να χρησιμοποιήσω μια πιο  ήπια έκφραση δεν τούς είδε με τόσο  καλό μάτι και όταν λέω  διανόηση εννοώ  όλη την κυρίαρχη  διανόηση όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων(δεξιών και αριστερών) και τάσεων. Ένιωθε  φαίνεται ότι  αυτή η τριάδα  τους χαλάει, για να χρησιμοποιήσω μια  δικιά μας έκφραση, τη μανέστρα.

Είχα αναφερθεί  λοιπόν τότε στον Αντρέα Λασκαράτο(εδώ δεν χρειάζονται εισαγωγικά αφού αυτός τουλάχιστον αφορίστηκε με όλη τη σημασία της λέξης) ,στον Αλπερ Καμύ και στον Κορνήλιο Καστόριάδη έναν από τους σημαντικότερους  φιλοσόφους  του εικοστού αιώνα που  οι δικοί μας φοιτητές της Φιλοσοφίας αμφιβάλω αν έχουν ακούσει. Στο άρθρο αυτό όμως δεν θα μπορούσε παρά να υπάρχει και συνέχεια αφού στη «χορεία»  όλων αυτών των  «απόβλητων-αφορισμένων»  από την κραταιά και τότε και τώρα διανόηση δεν θα μπορούσαν να λείπουν  δύο κατεξοχήν  ελεύθερα  πνεύματα τα  οποία όχι απλώς τέθηκαν στο περιθώριο αλλά  είχαν είχαν υποστεί  και διαφόρου τύπου διώξεις

Μιλάω βέβαια για τον εκ Λευκάδος ορμώμενο Γεράσιμο Κακλαμάνη και τον Ηλία Πετρόπουλο.

Γεράσιμος  Κακλαμάνης

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον πρώτο, το εξέχον τέκνο της Λευκάδας , Γεράσιμο Κακλαμάνη. Για να πω την αλήθεια  η ανίχνευση-εύρεση  υλικού για τον Γεράσιμο Κακλαμάνη δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση αφού τα  έργα του είναι πλέον  δυσεύρετα αλλά  και κανένας  διανοούμενος δεν έχει κάνει  κάποια αναφορά σε αυτά εκτός  βέβαια από μια φωτεινή εξαίρεση για την οποία  θα  αναφερθώ  εκτενέστερα πιο κάτω. Όπως  όμως  λέει και το Ευαγγέλιο (Ματθ.ζ΄7-11) «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν^. ζητείτε και ευρήσετε^. κρούετε και ανοιγήσεται υμίν»Ετσι λοιπόν ψάχνοντας όλο και κάποια έργα του ανακαλύπτω όλο και κάποια  άρθρα του  στον τοπικό κυρίως τύπο  ανακαλύπτω .Ανακαλύπτω επίσης  και την αναφορά στο έργο του  από ένα φωτεινό  αλλά και αιρετικό ,με το δικό του ιδιόρρυθμο τρόπο, πνεύμα.Ένα διανοούμενο  πού υπήρξε μέντορας και καθοδηγητής  για πολλούς  «νεόκοπους» αριστερούς. Αναφέρομαι βέβαια στο Βασίλη Ραφαηλίδη  του οποίου όλο σχεδόν το Βιβλίο «Έλληνες και Νεοέλληνες»  αν το διαβάσει κάποιος προσεκτικά δεν είναι τίποτε άλλο από μια μελέτη, ένα πόνημα βασιζόμενο στο έργο του Κακλαμάνη «Επί της δομής του νεοελληνικού κράτους»  πράγμα που φυσικά το τονίζει επανειλημμένα και ο ίδιος ο Ραφαηλίδης πού όντας ευφυής  ο ίδιος δεν θα άφηνε ανεκμετάλλευτο βέβαια το θησαυρό που ανακάλυψε(προς τιμή του βέβαια) στα γραπτά του Κακλαμάνη.(Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω  για την πολύτιμη βοήθειά  του  και το σπάνιο υλικό που είχε τη καλοσύνη να μου προσφέρει, το φίλο  Γεώργιο Βλάχο από το Βλυχό Λευκάδας ).

Ας δούμε λοιπόν ,όσο είναι εφικτό βέβαια, και τα υπόλοιπα έργα του. Καταρχήν βέβαια όσον αφορά το τοπικό (και  όχι μόνο)  τύπο έχουμε τα παρακάτω:1) Μια σειρά άρθρων με γενικό τίτλο ΤΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙ ΩΣ ΝΟΗΜΑ δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Λευκαδίτικος Λόγος πριν από 24 περίπου  χρόνια Ἀσχολεῖται μὲ την  μονοκαλλιέργεια της τουριστικής ανάπτυξης της “σκουπιδοποίησης”  και τις παρενέργειές της.

2) Το 1987 δημοσιεύει μια σειρά έξι άρθρων στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ με τίτλο Ανατομία στη δίκη Έθνους-Κοσκωτά, με αφορμή το φαινόμενο Κοσκωτά και τη γενικότερη λειτουργία του Τύπου εξετάζοντας βαθύτερα τις έννοιες της ελευθεροτυπίας, της ελεύθερης έκφρασης, της πληροφόρησης και της κοινής γνώμης στο πλαίσιο του «φιλελεύθερου μορφώματος».
3) Το τελευταίο γραπτό ένα χρόνο πριν πεθάνει είναι μια σειρά πέντε κειμένων με τίτλο «Η πολιτική του σκότους», στην εφημερίδα Ενημέρωση της Κέρκυρας, Ιούλιο- Αύγουστο 2002. Καταπιάνεται με τον ρόλο των μυστικών υπηρεσιών ως είδους εφαρμοσμένης πολιτικής, έτσι όπως κυρίως αναπτύσσονται και λειτουργούν στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ.

Εδώ ίσως χρειάζεται μια διευκρίνηση .Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι  φυσικά η ανάλυση του έργου του Γ.Κακλαμάνη αφού για κατι τέτοιο θα χρειάζονταν όχι μόνο ένα βιβλίο όπως του  Β.Ραφαηλίδη αλλά πάρα  πολλά βιβλία και απεριόριστο χρόνο, πράγμα που δεν είναι βέβαια εφικτό. Απλώς θέλω να φωτίσω και εγώ όσο μπορώ, έστω και αχνά, το προφίλ του ανδρός  και να βάλω  ένα μικρό λιθαράκι με σκοπό να γίνει πιο γνωστό το έργο του ,πράγμα το οποίο άλλωστε αξίζει.

Συνεχίζω λοιπόν με ένα μικρό βιογραφικό ,μία αναφορά στα εκδοθέντα έργα του  που όπως προείπα είναι  δυσεύρετα τόσο αυτά όσο και το  σχετικό βιβλίο του Ραφαηλίδη και τέλος  με  ενδεικτικές περικοπές από το  εν λόγω βιβλίο.

Ο Γερ. Κακλαμάνης γεννήθηκε στην Λευκάδα την 25.4.1940

Επισήμως σπούδασε Μαθηματικά, παραλλήλως όμως μελέτησε κι άλλα πράγματα που είχαν σχέση μ’ αυτά, άλλα σε Πανεπιστήμια και άλλα κατ’ ιδίαν. Ως καθηγητής δεν μπόρεσε να διδάξει ποτέ διότι, χαρακτηρίσθηκε ως μη  “εθνικόφρων” με τα τότε  πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων.

Στον στρατό υπηρέτησε “υπό δυσμένεια” με την ειδικότητα του “σκαπανέως”. Επί στρατοκρατίας, μη δεχθείς διάφορες “εξιλεωτικές” προτάσεις συνεργασίας μετά του τότε καθεστώτος, στερήθηκε του διαβατηρίου και του απαγορεύθηκε η διδασκαλία.
Την προσωπική του περιπέτεια σε αυτό το ζήτημα την παρουσιάζει στο βιβλίο του «η Ελλάς ως κράτος δικαίου» όπου η λεπτομερής παρουσίαση και ανάλυσή του αφορά «την διεκδίκηση εκ μέρους του των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δια των κρατικών δικαιακών μέσων».

Πέρασε εν συνεχεία διάφορα “Συμβούλια Νομιμοφροσύνης”, τις δε καταδικαστικές αποφάσεις υπέγραψαν πρώην “προοδευτικοί” Εισαγγελείς, οι οποίοι μετά την Χούντα εξελίχθησαν σε ύπατα κρατικά αξιώματα που κατέχουν ακόμη…

Πέθανε τον Αύγουστο του 2003 στη Γερμανία χτυπημένος από καρκίνο.

Ο Γεράσιμος Κακλαμάνης υπήρξε μια από τις πιο αξιοσημείωτες και μοναχικές περιπτώσεις της ελληνικής διανόησης. Με το συνολικό έργο του ανατρέπει κατεστημένες αντιλήψεις και ιδεολογικές βεβαιότητες με τις οποίες γεννηθήκαν και μεγάλωσαν γενιές νεοελλήνων.

Η περίπτωση Κακλαμάνη στην ολότητά της ξεφεύγει κάθε προκατασκευασμένης ερμηνευτικής  λογικής, όπως και δεν προσφέρεται σε εύκολες μεταθανάτιες “αποκαταστάσεις” εκ μέρους “τρίτων”.
Στοχαστής παγκοσμίου εμβέλειας προσέφερε μέσω του όσο μπόρεσε να δει το φως της δημοσιότητας έργο του, μια εντελώς νέα ματιά στα πράγματα της ιστορίας και δη αυτής της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρουμε το γεγονός ότι υπήρξε από τους πρώτους που μίλησε στα βιβλία του για το “τέλος της ιστορίας’ και για τους “… πέριξ της Μεσογείου πολιτισμού”, ιδέες, που παραπέμπουν στα κατόπιν εκδοθέντα βιβλία των γνωστών Αμερικάνων συγγραφέων F. Fukuyama και S. Huntington. Αυτό ίσως κάτι να σημαίνει. Σημαίνει ότι το σύνολο του εκδοθέντος έργο του δεν μπορεί να παρακαμφθεί, αναγκαστικά. Ότι η αγνόησή του απαξιώνει οποιοδήποτε έργο εγράφη μεταγενέστερα αυτού και ασχολήθηκε ή θα ασχοληθεί με θέματα που απασχόλησαν τον ίδιο στα έργα του

Έργα του (είναι δυσεύρετα):

– Περί Ακολουθιών.  1972  (ανατυπώθηκε το 1977).

– Ανάλυση της νεοελληνικής αστικής ιδεολογίας.  1975 (β΄ έκδοση 1989 εκδ. Ροές).

– Νεοελληνισμός και ιστορικές συσχετίσεις.  1977 εκδ. Γραμμή.

– Η Ανατολική Μεσόγειος ως Ευρωπαϊκή ιστορία, 1^ος τόμος. 1984 (ιδιωτική έκδοση), Β΄-   Γ΄ τόμοι ανέκδοτοι.

– Επί της δομής του νεοελληνικού κράτους.  1986 (ιδιωτική έκδοση). Δεύτερη έκδοση το 1990 από τις εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.

– Η Ελλάς ως κράτος δικαίου. 1990 εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.

– Το «Ανατολικόν Ζήτημα» σήμερα. 1998 εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.

Αποσπάσματα τώρα  από το βιβλίο «Έλληνες και Νεοέλληνες» του Β.Ραφαηλίδη:

1)<<Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, σύμφωνοι. Όμως οι Έλληνες ανήκουν στην Ελλάδα; Ιδού η απορία διατυπωμένη με μορφή παραδόξου ερωτήματος.

Από όσο ξέρουμε, κανείς πριν από τον Γεράσιμο Κακλαμάνη δεν τόλμησε να διατυπώσει αυτό το επικίνδυνο ερώτημα επικινδυνότητα του οποίου συνιστάται στο γεγονός ότι καταργεί την Ελλάδα ως γεωγραφική έννοια, όχι πως δεν υπάρχει Γεωγραφική Ελλάδα ,αλλά δίνει πιο ουσιαστικό περιεχόμενο στην Ελλάδα ως ευρύτερη πολιτιστική έννοια πολύ πιο σημαντική από την γεωγραφία. Στο εντελώς εκπληκτικό βιβλίο του <<επί της δομής του Νεοελληνικού κράτους>>, που αν διαβαστεί από αυτούς που θα έπρεπε να διαβαστεί, θα προκαλέσει ταραχή μεγάλη, ούτε ήταν ποτέ, ούτε είναι και τώρα έννοια με αυστηρό γεωγραφικό περιεχόμενο.

2) Γιατί η Ελλάδα είναι μια πνευματική και πολιτιστική έννοια που εκτείνεται σε όλη την ανατολική Μεσόγειο, χωρίς αυτό να σημαίνει, για αυτούς που θα σπεύσουν στα γρήγορα συμπεράσματα, πως η Ανατολική Μεσόγειος, ανήκει ντε και καλά στους Έλληνες.

3)Ο Κακλαμάνης απέχει πάρα πολύ από το να είναι Μεγαλοϊδεάτης. Και φυσικά δεν είναι Εθνικιστής. Ελλάδα λοιπόν είναι ο Ελληνικούς πολιτισμός, και πέραν αυτού ΟΥΔΕΝ.

4) Αλλά τότε, τι είναι αυτό που ονομάζουμε Νεοελληνικό κράτος; Είναι εν ΤΕΧΝΗΤΟ ΚΡΑΤΟΣ,που δημιούργησαν οι τότε μεγάλες δυνάμεις, ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΕΣ ΗΘΕΛΑΝ.

5)Γιατί Έλληνες δεν ήταν-και δεν είναι-μόνο οι Χριστιανοί ορθόδοξοι, όπως έφτασε να γίνει πιστευτό μέσα από μια ανόητη εθνικιστική προπαγάνδα, που ταύτισε τον Ελληνισμό με την Ορθοδοξία, πετώντας στο περιθώριο όσους αυτόχθονες είχαν ασπαστεί άλλες Θρησκείες, η όσους ετερόχθονες έφεραν στην καινούργια πατρίδα την θρησκεία των προγόνων τους.

6) Οι αρχαίοι Έλληνες μεγαλούργησαν, χάρη στην ανεκτικότητα τους, απέναντι σε όλους αυτούς που έρχονταν και εγκαθίσταντο στις Ελληνικές πόλεις.Π ου ήταν Ελληνικές γιατί ανάπτυξαν ένα πολιτισμό, που ονομάστηκε Ελληνικός, από τον τόπο όπου εμφανίστηκε, και όχι από την ποιότητα της ράτσας των αυτοχθόνων.

7)Η Ελλάδα ήταν πάντα, μια χοάνη συγκερασμού, εθνοτήτων και λαοτήτων, ένα τέλειο χωνευτήρι λαών, και τούτο χάρη στην θέση της ,στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου εμφανίστηκαν όλοι οι σπουδαίοι πολιτισμοί, που συγκεράστηκαν στον Ελληνικό.

8)ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΕ ΤΙ,Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ Έννοια. Όχι όμως θεωρία <<ανωτέρας φυλής και περιούσιου έθνους>>

Θα μπορούσα να παραθέσω πληθώρα τέτοιων αποσπασμάτων  από το εν λόγω βιβλίο  ,αυτά τα ολίγα όμως αρκούν για να δείξουν  τον «αιρετική»  ιδεολογική θεώρηση του Γ. Κακλαμάνη και την απόκλισή του  από τα διάφορα επικρατούντα  και τότε και σήμερα  «ορθόδοξα» δόγματα(Υπάρχουν και άλλου είδους ορθοδοξίες εκτός άπω αυτή που συνήθως εννοούμε  και μάλιστα πιο σκληρές  και πιο αδιάλλακτες)

Ηλίας Πετρόπουλος

Στις 13 Σεπτεμβρίου 2003, σε μια τελετή με λίγους φίλους, ριχνόταν σ’ έναν υπόνομο του Παρισιού η τέφρα του συγγραφέα Ηλία Πετρόπουλου, όπως είχε ζητήσει ο ίδιος και μάλιστα δημοσίως και εγγράφως. Είχε πεθάνει δέκα ημέρες πριν, στα 75 του χρόνια. Πέθανε από καρκίνο στο Παρίσι, όπου είχε επιλέξει να ζει τα τελευταία 29 χρόνια, με τη σύζυγο και συμπαραστάτη του Μαίρη Κουκουλέ, από τότε που έφυγε από την Ελλάδα. Δεν είναι βέβαιο ότι είχε ρίξει από την αρχή μαύρη πέτρα. Η απόφαση του ήρθε συν τω χρόνω, καθώς αποκοβόταν όλο και περισσότερο. Προτιμούσε να ζει και να δουλεύει σ’ έναν ξένο τόπο, στον δικό του κόσμο των «επιλήψιμων» θεμάτων, των αποβλήτων, του υπόκοσμου, του περιθωρίου, των αντιεξουσιαστών, αυτών που δεν βολεύονται με δοτές αλήθειες και «τάξεις».

Ο  λόγος λοιπόν τώρα  για τον Ηλίας Πετρόπουλο ,τον συγγραφέα  που πολέμησε το κατεστημένο και καταδικάστηκε ως πορνογράφος

Ο Ηλίας Πετρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1973. Πνεύμα ανήσυχο και ερευνητικό, πολέμιος των ακαδημαϊκών και του κατεστημένου, ο Πετρόπουλος ήταν ο πρώτος λαογράφος στην Ελλάδα που ασχολήθηκε με το περιθώριο και κατέγραψε πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την  επίσημη ιστορία της χώρας του. Έζησε από κοντά ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες και ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους και καταδιωκόμενους, που έγιναν οι ήρωες των βιβλίων του. Ακάματος συγγραφέας και ερευνητής έγραφε μέχρι το 2003 που πέθανε από καρκίνο. Σύμφωνα με τη διαθήκη του, το πτώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του πετάχτηκαν στον υπόνομο.

Ο Πετρόπουλος λογοκρίθηκε και καταδικάστηκε τέσσερις φορές από τα ελληνικά δικαστήρια για τον αναρχικό χαρακτήρα των γραπτών του. Για το βιβλίο του Τα ρεμπέτικα τραγούδια, που δεν έφερε σφραγίδα λογοκρισίας, η χούντα τον καταδίκασε σε πεντάμηνη φυλάκιση το 1968, όπως και για τα Καλιαρντά το 1972 και για το κείμενό του Σώμα, που δημοσίευσε στο περιοδικό Τραμ. Το 1972 διεκδίκησε και πέτυχε να αποκτήσει αστυνομική ταυτότητα η οποία ανέγραφε στο θρήσκευμα «άθεος». Μέχρι το 1998 –δηλαδή για πάνω από 25 χρόνια και μέχρι τα 70 του- εκκρεμούσε εναντίον του καταδίκη σε φυλάκιση για προσβολή της θρησκείας. Κουρασμένος από το κυνηγητό και απογοητευμένος, μετακόμισε στο Παρίσι το 1975, από όπου συνέχισε ασταμάτητα να γράφει βιβλία για την Ελλάδα.

Στα 40 χρόνια της συγγραφικής του δραστηριότητας, δημοσίευσε 80 βιβλία και πάνω από χίλια άρθρα, που αποτελούν καταθέσεις έρευνας και μελέτης του λαϊκού μας πολιτισμού, ενώ πολλές φορές εξερευνεί θέματα ταμπού ή περιθωριακά (χασίς, ρεμπέτικο, υπόκοσμος, πορνεία, σεξουαλικότητα, φυλακή). Έσωσε ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΆ ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού που τα πανεπιστήμια θα το είχαν αφήσει να ξεχαστεί για πάντα. 

Ο Ηλίας Πετρόπουλος ήταν κυρίως ένας λαογράφος του άστεως, ένας παρατηρητής του υπόκοσμου που μάλιστα τον θεωρούσε μία ξεχωριστή κοινωνική τάξη, την ανθεκτικότερη όπως έλεγε, καθώς αντέχει επί αιώνες να καταπλακώνεται απ’ τον υπόλοιπο κοινωνικό όγκο

Δεν υπάρχει άλλη αντίστοιχη περίπτωση με τη δική του στη χώρα μας. Αναρχικός, λάτρης της τσοντάδικων και των φυλακόβιων, έγραφε και κάθε λέξη του ήταν «πετριά στο κεφάλι», όπως θα πει κάποια στιγμή ο φίλος του, Νίκος Κοεμτζής. Και έζησε τη ζωή του έντονα, ελεύθερα και παθιασμένα ως το τέλος. Άλλωστε όπως είχε γράψει και ο ίδιος «την ηδονή την γεύεσαι. Δεν την αποστηθίζεις σαν τα τσιτάτα του Μαρξ».

 

Τα έργα του:

• Μικρά κείμενα 1949-1979
• Ρεμπέτικα τραγούδια (1979)
• Της φυλακής (1980)
• Θεσσαλονίκη: Η πυρκαγιά του ’17 (1980)
• Ρεμπετολογία (1990)
• Τα μικρά ρεμπέτικα (1990)
• Πτώματα, πτώματα, πτώματα… (1990)
• Ο τούρκικος καφές εν Ελλάδι (1990)
• Ο μύσταξ (1990)
• Εγχειρίδιον του καλού κλέφτη (1990)
• Το άγιο χασισάκι (1991)
• Ψειρολογία (1991)
• Το μπουρδέλο (1991)
• Topor – τέσσερις εποχές (1991)
• Η μυθολογία του Βερολίνου (1991)
• Ποιήματα 1968-1974 & 1982-1991 (1993)
• Ποτέ και τίποτα (1993)
• Η εθνική φασουλάδα και η ομελέτα (1993)
• Η φουστανέλα (1993)
• Καλιαρντά (1993)
• Τα σίδερα – Η λάσπη – Τα μπαστούνια (1994)
• Το ταντούρι και το μαγκάλι (1994)
• Κυρίως αυτό (κολάζ) (1994)
• Η ονοματοθεσία οδών και πλατειών (1995)
• Καρέκλες και σκαμνιά (1995)
• Υπόκοσμος και καραγκιόζης (1996)
• Το παράθυρο στην Ελλάδα (άλμπουμ) (1996)
• Άρθρα στην Ελευθεροτυπία (1996)
• Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1998)
• Τέσσερις ζωγράφοι (1999)
• Η ιστορία της καπότας (1999)
• Περίπτερα, αυτοκίνητα, κλουβιά
• Η τραγιάσκα (2000)
• Καπανταήδες και μαχαιροβγάλτες (2001)
• Παροιμίες του υποκόσμου (2002)
• Ο Κουραδοκόφτης (2002)
• Αρετίνου, ακόλαστα σονέτα
• Ιωάννου Αποκάλυψις
• Τσόκλης Παλιά Σαλονίκη
• Ελληνικές σιδεριές
• Ελύτης Μόραλης Τσαρούχης
• Δώδεκα τραγουδάκια από την Παλατινή Ανθολογία
• Επιστολαί προς μνηστήν (με τον Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο)
• Ελλάδος Κοιμητήρια (2006) 

Ακολοθούν διάφορες χαρακτηριστικές εκφράσεις του συγγραφέα.

Τάδε Έφη λοιπόν όχι ο …..κατά Νίτσε Ζαρατούστρας αλλά ο Η.Πετρόπουλος:

1)«Αγαπώ τους κάθε λογής καρπαζοεισπράκτορες. Και τις ασήμαντες καταστάσεις. Και τα τιποτένια αντικείμενα. Με τραβάνε οι κοινωνικές μειονότητας: τα μαγκάκια, οι χασικλήδες, οι ομοφυλόφιλοι, τα κλεφτρόνια, οι τεμπέληδες, γενικώς όλοι οι τύποι που στραπατσάρουν τη βιτρίνα της μπουρζουαζίας».

2)«Γράφω για τους νέους και απευθύνομαι στους νέους. Το κοινό μου ήταν, είναι, και ελπίζω ότι θα είναι πάντα οι νέοι».

3)«Αν ήμουν σήμερα 28 χρόνων, δεν θα έβγαζα αυτά τα βιβλία. Θα έβγαζα κάτι που πάλι θα ενοχλούσε τη μπουρζουαζία την ελληνική, γιατί μην ξεχνάτε ότι η μπουρζουαζία μας είναι και αγράμματη και φοβερά εκδικητική. Την τρομάρα που πήρε από το αντάρτικο και τα  Δεκεμβριανά δεν εννοεί να την ξεχάσει. Φοβήθηκε παρά πολύ».

4)«Δεν πιστεύω σε τίποτα το δοτό, ότι κι αν είναι αυτό – κόμμα, εκκλησία, στρατός Θέλω να ερευνήσω, να βρω τη δική μου αλήθεια».

5)« Βεβαίως τυγχάνω υποχρεωτικώς Έλλην, αλλά η χώρα μου με κουρελιάζει. Δεν θάθελα να ξαναπατήσω στην Αθήνα. Και είπα στη γυναίκα μου: – Όταν ψοφήσω, εδώ στο Παρίσι, Να κάψεις το κουφάρι μου στο κρεματόριο και να ρίξεις τις στάχτες μου στον υπόνομο. Τέτοια είναι η διαθήκη μου.»

Τελειώνοντας την αναφορά μου στον Ηλία Πετρόπουλο θα ήθελα να διατυπώσω και την δική μου εντύπωση  για τον συγγραφέα όπως  έχει  σχηματιστεί από το διάβασμα των έργων του (όσα πρόλαβα  να διαβάσω  γιατί υπήρξε και πολυγραφότατος) και γενικά από τη βιογραφία του. Προφανώς και δεν θα κάνω ανάλυση  και κριτική των έργων του . Δεν είναι άλλωστε  αυτός ο σκοπός της αναφοράς μου τόσο  σε αυτόν όσο  και στους άλλους συγγραφείς. θα μου πείτε  ωραία  τότε ποιος είναι ο σκοπός σου; Προφανώς και δεν θα απαντήσω  διότι αν δεν γίνει ο σκοπός αυτός άμεσα  κατανοητός  αυτό θα σημαίνει  απλούστατα ότι απέτυχα στη προσπάθειά μου.

Επανέρχομαι λοιπόν στον Η.Πετρόπουλο για τον οποίο η άποψη που σχημάτισα είναι ότι υπήρξε ένας πολύ καλός άνθρωπος, καλός  με όλη τη σημασία της λέξης  και εξηγούμαι: Ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό για να  πούμε  ότι ένας άνθρωπος είναι καλός; ¨Ένα βασικό  μέτρο της καλοσύνης κατά τη δική μου ταπεινή άποψη είναι η άδολη αγάπη που έχει αυτός για τους άλλους ανθρώπους. Ε .. λοιπόν ο Η. Πετρόπουλος αγαπούσε ειλικρινά τους ανθρώπους ,όλους του ανθρώπους

Ένα βασικό  μέτρο της καλοσύνης κατά τη δική μου ταπεινή  άποψη είναι η άδολη  αγάπη που έχει κάποιος για τους άλλους ανθρώπους, Ε.. λοιπόν ο Η. Πετρόπουλος αγαπούσε ειλικρινά τους ανθρώπους ,όλους του ανθρώπους.

Συνήθως η αγάπη που αισθάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι αφορά το στενό τους περίγυρο  δηλαδή  την οικογένεια ,τους συγγενείς τους φίλους  άντε και λίγο πιο μακριά  τους ωραίους τους έξυπνους τους πετυχημένους, αυτούς που έχουν κάποια λάμψη. Ε λοιπόν ο Η.Πετρόπουλος έκανε την υπέρβαση   και πέρασε στην «απέναντι όχθη του Ρουβίκωνα» .Αγάπησε  και αφιέρωσε μεγάλο μέρος της  ζωής του  στους  “άλλους”, τους απόβλητους, τους περιθωριακούς  τους  “καταραμένους” αυτούς που στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας  προκαλούν κάθε άλλο παρά αισθήματα  αγάπης, μάλλον αποστροφή προκαλούν και που όμως ίσως  όλοι αυτοί να έχουν περισσότερο ανάγκη από λίγη αγάπη.. Έχω δίκιο λοιπόν που τον χαρακτήρισα  …Καλό Άνθρωπο με όλη τη σημασία της λέξης;

δείτε το πρώτο μέρος :  “Αφορισμένοι”  συγγραφείς  και φιλόσοφοι