Εάν κάποιος νομίζει ότι η παραπάνω πεσιμιστική προσέγγιση είναι απόρροια των τελευταίων χρόνων όπου τα προβλήματα στο Μεγανήσι έχουν σωρευτεί, κάνει λάθος. Κλείνει σχεδόν 34 χρόνια ζωής.
Το Μεγανήσι εν έτει 1983 μετρούσε 3.500 ψυχές που υπέφεραν από την ανεργία, την έλλειψη νερού. Σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε ότι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» περίληψη δημοπρασίας (υπογρ. Πανολάμπρος Δάγλας, Πρόεδρος του Συνδέσμου Κοιν. Μεγανησίου) για την κατασκευή εξωτερικού υδραγωγείου.
3.500 ψυχές που τις έσκιαζε ο φόβος της αρρώστιας και του θανάτου, αφού υπηρετούσε ένας μόνος αγροτικός γιατρός στο νησί σ’ ένα ιατρείο χωρίς εξοπλισμό. «Αν πάρει την άδειά του είναι να προσεύχεται κανένας να μην αρρωστήσει», λέγανε. Και στο πρόσφατο παρελθόν έχουν καταγραφεί ανάλογες ανησυχίες, που εν είδει «προσευχής» περιφέρονταν από στόμα σε στόμα.
Από τις τότε έγνοιες κι αγωνίες των κατοίκων κάποιες ίσως εξακολουθούν να υφίστανται 34 χρόνια μετά. «Μόνη συντροφιά μας απόμειναν οι γλάροι», λέγανε τότε. Με το δημογραφικό πρόβλημα να έχει γίνει εντονότερο έως απειλητικό, αν συνεχίσει αυτή τη φθίνουσα πορεία (μείωση 0,14% καταγράφει ο μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδας το 2016 σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα η ΕΛΣΤΑΤ), ίσως θ’ αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν τελικά απομείνουν στο Μεγανήσι μόνον οι γλάροι.
Ακολουθεί το απόσπασμα από την εφημερίδα «Ριζοσπάστης» (25 Νοεμβρίου 1983).
Φωτ.: Anne-Marie Weber via google