Ένα θέμα που αναμένεται, πιστεύουμε, να προκαλέσει έντονη συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο της Τρίτης 16 Νοεμβρίου θα είναι η έκδοση των  λογαριασμών ύδρευσης, ειδικότερα το διάστημα κατά το οποίο μετράται η κατανάλωση του νερού στο Μεγανήσι. Οι λογαριασμοί ως γνωστόν εκδίδονται ανά 4μηνο και η πρόθεση-πρόταση της νέας δημοτικής αρχής είναι να αλλάξει αυτό το καθεστώς και η χρέωση να γίνεται πλέον ανά 3μηνο, όπως συνέβαινε παλαιότερα. Όπως διαβάσαμε στην ανάρτηση των θεμάτων στην ιστοσελίδα του δήμου (τα έχουμε αναρτήσει εδώ), εισηγητής θα είναι ο Αντιδήμαρχος κ. Θανάσης Κονιδάρης.

Η κατανάλωση του νερού στο νησί αυξάνεται κατά τη διάρκεια της θερινής σεζόν, από τον Μάιο μέχρι και τον Αύγουστο. Οι ετεροδημότες -και οι επισκέπτες στο Μεγανήσι πολύ νωρίτερα- λειτουργούν μεν προσθετικά στο μόνιμο πληθυσμό όμως η κατανάλωση του νερού –και η χρέωσή του-  αυξάνονται γεωμετρικά. Η κατανάλωση μάλιστα στο διάστημα μεταξύ 15 Ιουλίου-τέλος Αυγούστου ενδέχεται να φτάνει στο υψηλότερο σημείο όπου οι υδρομετρητές στις οικείες και τα μαγαζιά κυρίως (τα καταλύματα έχουν άλλη τιμολογιακή πολιτική) γυρίζουν σα σβούρα στη γειτονιά των κυβικών που αυτά με τη σειρά τους παίρνουν τη μορφή λογαριασμού που πρέπει να εξοφληθεί. Βέβαια αν η κατανάλωση του νερού υπερβεί κάποια συγκεκριμένα κυβικά, η χρέωση αυξάνεται κατά πολύ περισσότερο και φτάνει σε απαγορευτικά για τα σημερινά δεδομένα επίπεδα. Άλλωστε στην τιμή ανά κυβικό είναι γνωστό ότι αποτυπώνεται και μια σειρά άλλων παραμέτρων-χρεώσεων που δεν έχουν σχέση με την κατανάλωση αυτή καθεαυτή, και είναι λογικό. Διότι η διαδρομή του νερού μέχρι τις βρύσες  προϋποθέτει ένα συγκεκριμένο κόστος που επιμερίζεται σε τεχνικά έργα, εγκαταστάσεις, συντήρηση, καθαρισμό, αμοιβές προσωπικού κλπ. Επιπλέον η φιλοσοφία του κλιμακωτού τιμολογίου είναι η αποτροπή της υπέρμετρης κατανάλωσης νερού, προφανώς για την αντιμετώπιση κινδύνου λειψυδρίας. Αν και αυτό είναι ένα πολύ πιο σύνθετο φαινόμενο, διότι μια παροδική λειψυδρία μπορεί να οφείλεται και σε άλλους παράγοντες, έκτακτους ωστόσο προβλέψιμους αν υπάρχει η στοιχειώδης πρόληψη. Έτσι, με βάση την κλιμακωτή κατανάλωση αλλάζει ο τρόπος υπολογισμού της τιμής μονάδας ανά κυβικό μέτρο νερού και από κατηγορία σε κατηγορία αυξάνεται συνεχώς η τελική χρέωση, συμπαρασύροντας εννοείται και τις χρεώσεις άλλων τελών, οι οποίες υπολογίζονται ποσοστιαία επί της τιμής χρέωσης της κατανάλωσης νερού.

Το καλοκαίρι, περίοδος κατά την οποία όπως προαναφέραμε παρατηρείται αυξημένη κίνηση κι επισκεψιμότητα στο Μεγανήσι, η κατανάλωση αυξάνεται κατακόρυφα·  και αυτό με τη σειρά του επιφέρει, λογικά, αύξηση του κόστους, αφού π.χ. η στάθμη του υδροφόρου ορίζοντα χαμηλώνει και συνεπώς απαιτείται περισσότερη ισχύς (ρεύμα) προκειμένου να αντληθεί το νερό από τη χαμηλότερη στάθμη, να μεταφερθεί και εν τέλει  να υδροδοτήσει το νησί. Άρα αύξηση η οποία πρέπει να καλυφθεί, δηλ. να μετακυλήσει στον καταναλωτή.

Με αυτό τον τρόπο φτάνουμε στην άλλη όψη του νομίσματος, λαμβάνοντας υπόψη και τις νέες αντικειμενικές συνθήκες που έχουν πλέον διαμορφωθεί στην μνημονιακή Ελλάδα και την τοπική κοινωνία. Το μότο «όποιος καταναλώνει πληρώνει», ή καλύτερα «όποιος υπερκαταναλώνει υπερπληρώνει» θα φάνταζε ρεαλιστικό και εν γένει δίκαιο ως προς την οπτική ότι οι αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες που καθορίζουν τις πολιτικές θα συνυπήρχαν με τη δυνατότητα. Δηλαδή αν οι παραλήπτες αυτού του εξερχόμενου που είναι οι πολίτες είχαν την υποχρέωση μετά της δυνατότητας να ανταποκρίνονται σε αυτήν. Και αυτό γιατί, άλλο να καταβάλλεις ένα «Χ» αντίτιμο σύμφωνα με την κατανάλωση, αφού μιλάμε για κλιμακωτό τιμολόγιο, και άλλο να καταβάλλεις μια αύξηση (;) που τεχνηέντως εμπεριέχεται στο τελικό ποσό μέσω της χρονικής παράτασης, δηλ. το 4μηνο  Μάιος-Ιούνιος-Ιούλιος-Αύγουστος.

Σε αυτό θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς ότι είναι απολύτως δίκαιο π.χ. για τα μαγαζιά και τους επαγγελματίες που καταναλώνουν μέσα στο συγκεκριμένο τετράμηνο μία «Χ+» ποσότητα νερού. Όμως δίκαιο δεν θα ήταν επίσης αν καταναλώνουν και πληρώνουν για μία «Χ+» ποσότητα στο 3μηνο που ενέχει επιπλέον και τη δυνατότητα ολόκληρη; Και όχι μόνο τα μαγαζιά (είπαμε τα καταλύματα έχουν άλλη τιμολόγηση, αλλά αυτό αποτελεί μέρος μιας ξέχωρης συζήτησης με τα ίδια όμως χαρακτηριστικά), αλλά και τα σπίτια, οι οικογένειες που «τιμωρούνται» για ένα διάστημα 15-30 ημερών οι περισσότερες, επειδή μέσα στο διάστημα ο αριθμός των μελών αυξάνεται αριθμητικά μαζί με την κατανάλωση του νερού και την τιμή του που αυτή όμως συμβαίνει γεωμετρικά. Και το βαλάντιο, ό,τι απομένει αν απομένει, «εξανεμίζεται», όχι μόνο λόγω των υψηλών θερμοκρασιών του καλοκαιριού.