Μετά τά έκτροπα στην Λευκάδα σειρά πήρε και το Μεγανήσι… Τυχαίο; Δε νομίζω!!!
Κλίμα έντασης επικράτησε από την αρχή της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου μεταξύ πολιτών και του δημάρχου κ. Στάθη Ζαβιτσάνου, ο οποίος κατηγορήθηκε από επιχειρηματία (το όνομά του βρίσκεται στην διάθεση του Μeganisi Νews) για επιλεκτική ευαισθησία και την ύπαρξη δύο μέτρων και δύο σταθμών για τους επιχειρηματίες του νησιού.
Αργότερα τη σκυτάλη πήραν οι ψαράδες, οι οποίοι έκαναν λόγο για το τμήμα του λιμανιού που αφήνουν τα δίχτυα τους που, όπως ισχυρίστηκαν, δεν αποτελούν παρεμβάσεις «μόνιμου» χαρακτήρα, όπως σε περίπτωση επιχειρηματία που πρόσφατα ανήγειρε οικοδόμημα σε δημόσιο γήπεδο, χωρίς να τύχει της ανάλογης αντιμετώπισης…
Το ίδιο ανάφερε και η αρχηγός της αντιπολίτευσης κ. Κατερίνα Καββαδά σε σύντομη παρέμβασή της.
Ο δήμαρχος κατήγγειλε «προβοκάτορες»,αρνούμενος ωστόσο να τους κατονομάσει μετά από παραινέσεις πολιτών.
Στη συνέχεια και εν μέσω ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας, αποφάσισε να αναβάλλει τη συνεδρίασ ,πριν καλά-καλά αρχίσει,σε μια προσπάθεια να αποφορτιστεί το ήδη βαρύ κλίμα!
Επιφυλασσόμαστε για εκτενέστερο κι ακριβέστερο ρεπορτάζ! Βοηθείστε με σχόλιά σας προς ενημέρωση των αναγνωστών μας.
Τελικά γίνεται της κολάσεως. Τι Σύνταγμα, τι πλατείες, τι Μεγανήσι. Δε ξέρω κι εγώ πώς να επιβιώσω μέσα σε αυτό το οργουελικό τοπίο, ώστε να μπορέσω να βοηθήσω τα παιδιά μου να επιβιώσουν κι αυτά, όπως και αν μπορέσουν.
Κουκουλοφόροι παντού. Άλλοι τους αποκαλούν παιδιά του παρακράτους, των μυστικών υπηρεσιών (βλ. δελτία ειδήσεων κλπ), άλλοι πάλι γυρνούν τις μνήμες τους πίσω και με αφαιρετική διαδικασία αναγάγουν σε μείζον πολιτικό δίλημμα την τάξη ή τα τανκς.
Το πιο εύκολο και απρεπές συνάμα είναι όταν η στοχοποίηση συμπυκνώνεται, πόσο αυθόρμητα ή καθ’ έξιν αναρωτιέμαι, προκειμένου να αποκοπεί και να υποβαθμιστεί μία μεγαλύτερη και μετρήσιμη κοινωνική αντίδραση.
Και σε μια μικρή αλλά πανέμορφη γωνιά του Ιονίου, 1000 ψυχές που λέει ο λόγος όλοι κι όλοι, εκεί που είχαμε συνηθίσει στην εικόνα ότι η κάθε εβδομάδα περνά όμορφα, ειρηνικά, χαλαρά, μακριά από τη σκληρή και φοβική πραγματικότητα, μακριά και πέρα από τις αγωνίες ανθρώπων που μπορεί να ξημερώσουν χωρίς μεροκάματο, έστω και της πείνας, και, φυσικά, σε κάθε μικρόκοσμο ή μεγαλόκοσμο, διογκώνονται αντιθέσεις κατά τρόπο που κατασπαράσσουν την εικόνα που από βιωμένο τοτέμ θα καταντήσει ταμπού.
Δυστυχώς, το φαινόμενο της κβαντομηχανικής σήραγγας …έκανε το θαύμα του και όλοι μας προσγειωνόμαστε απότομα σε μια πραγματικότητα που με κάθε καλή διάθεση θα θέλαμε να τη θεωρούμε απαγορευμένη.