Με αφορμή  την δημόσια διαβούλευση  για τους υγροβιότοπους της Ελλάδας, θα ήθελα να εκφράσω τις απόψεις μου πάνω στο «φλέγον» αυτό ζήτημα.

Πρώτα απ΄ όλα,  ας δούμε σε ποιά κατάσταση βρίσκονται οι δικοί μας υγροβιότοποι, εδώ στο Μεγανήσι.

Το έλος στα  «Ακόνια» πέρυσι,  έπειτα από καταγγελία της WWF  κατόπιν επισκέψεώς της στο νησί , επιλήφθηκε του θέματος η πολεοδομία  Λευκάδας για παρέμβαση ιδιώτη στο έλος με μπαζώματα και λιθόκτιστη κατασκευή. Δείτε  τα έγγραφα:

1. Έγγραφο WWF  προς την πολεοδομία και δήμο Μεγανησίου εδώ

2. Έγγραφο πολεοδομίας Λευκάδας προς τον δήμο Μεγανησίου εδώ

Σε χθεσινή  επίσκεψή μας η  εικόνα που αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός είναι άκρως αποκαλυπτική και τα συμπεράσματα  δικά σας:

(πατήστε τις φωτογραφίες για μεγένθυση)

Για το έλος στα  «Γρίλια», το οποίο τυχαίνει να γνωρίζω πολύ καλά,    επιχειρήθηκε να πωληθεί σε ιδιώτες από την Κτηματική Υπηρεσία,  αλλά απoτράπηκε εξαιτίας  παρέμβασής μου με ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου  και εντάχθηκε σε περιοχή NATURA .

Παλαιότερα, τμήμα του μπαζώθηκε για να αποτελέσει μέρος ξενοδοχειακής μονάδας. Μεγάλο  μέρος της βλάστησης καταστράφηκε από την διάνοιξη αγροτικού δρόμου, ενώ  αναφέρθηκε και σε δημοσίευμα  μεγάλης  αθηναϊκής    εφημερίδας μαζί με άλλους υγροβιότοπους της Ελλάδας πού βρίσκονται στο κόκκινο .

Πολλές φορές κατ΄ ιδίαν  έθεσα το θέμα  υπόψη του δημάρχου  για προβολή και ανάδειξη του συγκεκριμένου βιοτόπου, ο οποίος πέραν της καλής προθέσεως του, μου εξέφρασε την δυσκολία του εγχειρήματος λόγω του ότι ιδιοκτησιακά ανήκει στην Κτηματική Υπηρεσία  του δημοσίου.

Γενικά διαπιστώνω έλλειψη  ιδιαίτερης ευαισθησίας σε οικολογικά  ζητήματα και προς ενίσχυση των λεγομένων μου, όταν κάποτε στο δεύτερο δημοτικό συμβούλιο μίλησα για οικολογικές δακοπαγίδες  με μηδενικές επιπτώσεις, έγινα περίγελος του  και ομόφωνα αποφάσισε υπέρ της δακοκτονίας με «χημικά» φάρμακα επιβλαβή για το περιβάλλον και τον ίδιο τον άνθρωπο.

Επίσης, απορίας άξιο είναι πως κάποιες φωνές περιορίζονται στο να ασκούν κριτική για τα μπαλκόνια του γείτονα και πολύ έως ελάχιστα λιγότερο για τον βιασμό της φύσης που καθημερινά συντελείται απ’ τον καθένα μας με τους τόνους σκουπίδια και φάρμακα που εναποθέτουμε στο έδαφος.

Αν προσθέσει κανείς και  την άναρχη ανάπτυξη , χωρίς  χωροταξικό,  διαχείριση  σκουπιδιών , βιολογικό καθαρισμό, η επιβάρυνση του φυσικού περιβάλλοντος του Μεγανησίου (μοναδικού λόγου τουριστικής προβολής  και επισκεψιμότητας)  γίνεται εκρηκτική.

Βέβαια η προστασία του φυσικού μας περιβάλλοντος δεν αποδίδει γρήγορο πλουτισμό, μάλιστα επί των πλείστων των περιπτώσεων αποτελεί και εμπόδιο στα επιχειρηματικά σχέδια κάποιων συμπολιτών μας κι επειδή  αυτού του είδους οι λογικές  χτίστηκαν με την πάροδο δεκαετιών,  χρειάζονται τον χρόνο τους για να αλλάξουν.

Κάτω από την πίεση των γεγονότων που βλέπουν το φώς της δημοσιότητας  στην χώρα , αναπόφευκτα θα πάρουν κι αυτά το δρόμο τους υπό την πίεση για αλλαγή  πολιτικής κατεύθυνσης  και  προτεραιοτήτων, στα πλαίσια του «συλλογικού καλού» κι όχι του ατομικού.

Δυστυχώς , μόνο πιάνοντας  «πάτο» αρχίζεις να  ξαναβλέπεις δειλά-δειλά την κορυφή και το λέω αυτό, γιατί κάποιοι ίσως αποδειχθεί ότι βιάστηκαν να με χαρακτηρίσουν«καταστροφολόγο».

Το θετικό είναι ότι μετά από την «νύχτα» πάντα ξημερώνει μια καινούργια «μέρα».Ίδωμεν…