Ένα βράδυ, πριν από πολλά χρόνια, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον Σταυρό μου. Τον Σταυρό που φορούσα στο λαιμό μου. Το σχέδιό του μου φάνηκε ξεπερασμένο. Αποφάσισα λοιπόν, να αγοράσω έναν πιο μοντέρνο. Με τη σκέψη αυτή τον έβγαλα.
Το πρωί αισθανόμουν περίεργα. Είχα αντιληφθεί ότι ο Σταυρός δεν είναι διακοσμητικός. Η επιθυμία μου να τον αλλάξω ήταν μία αφορμή για να τον αφαιρέσω. Τον ξαναφόρεσα, αλλά κάτι δε μου πήγαινε καλά. Έστρεψα το βλέμμα μου πάνω του. Δε μπόρεσα να τον αντικρίσω.
Τον έβγαλα πάλι. Μάταια. Δεν ένιωσα καλύτερα. Τον αισθανόμουν ακόμα επάνω μου. Σα να μην είχε βγει. Αυτόν τον Σταυρό, τον νοερό, δε γινόταν να τον αφαιρέσω. Μετά από καιρό συνειδητοποίησα την αιτία που δε μπορούσα να κοιτάξω τον παλιό μου Σταυρό. Τον λόγο που «φορτώθηκα» έναν άυλο, που «ζύγιζε» περισσότερο.
Είχα επιλέξει έναν τρόπο ζωής που νόμιζα πως γέμιζε, αλλά στην πραγματικότητα με άδειαζε. Που ενώ συνειδητοποιούσα ότι μου ρουφάει την ψυχή, ένιωθα ανίσχυρος να ξεφύγω. Παρακαλούσα την Παναγία να ξημερώσει η μέρα που δε θα ένιωθα το βάρος του νοερού Σταυρού. Που θα μπορούσα να αντικρίσω πάλι τον παλιό μου Σταυρό. Γιατί τότε θα είχα ξεφύγει από την κινούμενη άμμο στην οποία είχα πέσει.
Μετά από χρόνια, ο άυλος Σταυρός άρχισε να αλαφρώνει. Η Παναγία με άκουγε. Ώσπου ένα πρωί, ξύπνησα με τη σκέψη να βρω τον παλιό μου Σταυρό.Άνοιξα το συρτάρι του κομοδίνου. Το μάτι μου έπεσε αμέσως πάνω του. Επιτέλους, τον κοίταζα με βλέμμα σταθερό. Πήρα βαθιά ανάσα ανακούφισης και τα χέρια μου τον οδήγησαν στον λαιμό μου.
Η κινούμενη άμμος είχε γίνει αμμουδιά.
Μαργέλης Κωνσταντίνος
Άγιος Πέτρος, Λευκάδας, 21 Μαΐου 2021
www.eksadaktylos.gr
