Απολύσεις άνω των 100.000 υπαλλήλων του Δημοσίου και «λουκέτο» σε νοσοκομεία και σχολεία ζητεί – εμμέσως πλην σαφώς – η τρόικα ως μέτρα άμεσης απόδοσης, τα οποία θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις δημοσιονομικής εξυγίανσης της χώρας.
Το ζήτημα τέθηκε από τους εκπροσώπους της τρόικας στους υπουργούς της κυβέρνησης, κατά τη διάρκεια των συναντήσεων που είχαν μέσα στην εβδομάδας, στο πλαίσιο του τακτικού ελέγχου της προόδου της ελληνικής οικονομίας.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα της Real News, η τρόικα ζήτησε χαρακτηριστικά τον περιορισμό – μια κι έξω – κατά 20%-25% των πρωτογενών δαπανών (πλην τόκων και χρεολυσίων) του Προϋπολογισμού, κάτι που ισοδυναμεί με περικοπή δαπανών ύψους 10,5-13,2 δισ. ευρώ.
Πιθανή υιοθέτηση της πρότασης για περιορισμό δαπανών σημαίνει αυτόματα ότι θα βρεθούν εκτός Δημοσίου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, πάνω από 100.000 εργαζόμενοι και όχι μόνο όσοι έχουν συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Οι εκπρόσωποι της τρόικας φαίνεται πως αμφισβητούν τις προτεινόμενες παρεμβάσεις της κυβέρνησης σε θέματα όπως η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή, αλλά και η περιστολή των δαπανών σε υγεία και ασφάλιση
ΠΗΓΗ: newsbeast.gr
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητεί ότι η κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για πολλούς και αλληλένδετους τομείς της ελληνικής κοινωνίας.
Στην αρχή κυριαρχούσε η αίσθηση ότι κάποια, περισσότερα ή όλα θα μπορούσαν να διορθωθούν με τους κατάλληλους χειρισμούς και τις μετέπειτα -και μάλιστα κατά προκλητικό επιμερισμό- απαιτούμενες και συνεχείς θυσίες από τον ελληνικό λαό. Ποιοι είχαν πάντοτε το προνόμιο του μεγαλύτερου μεριδίου της προσφοράς για την πατρίδα; Τα γνωστά υποζύγια: μισθωτοί, συνταξιούχοι. Η αρχική αίσθηση, όμως, μετατράπηκε σύντομα σε ψευδαίσθηση, έως ότου η πραγματικότητα μας προσγείωσε, πάλι, ανώμαλα.
Σε αυτή την πραγματικότητα υπάρχει και ένας δήθεν πραγματισμός: “Δεν μας δανείζουν, αν προηγουμένως δεν…”. Από πότε οι δανειστές έπαψαν να θέλουν τη διασφάλιση των κεφαλαίων και των τόκων; Οι δανειστές επιβάλλουν τόκους, όχι πολιτικές και ας πάψει, επιτέλους, αυτή η σπέκουλα. Με απλά λόγια, αν μου ζητήσει κάποιος να του δανείσω 1000 ευρώ, θα απαιτούσα να διώξει τον υπάλληλό του από το μαγαζί του; Κάπως έτσι συμβαίνει, πιστεύω, (και) με την Τρόικα, η οποία έχει να φέρει εις πέρας και έναν δεύτερο ρόλο: γίνεται ο «λαγός» και τα καρότα τα οποία καταναλώνει, φυτρώνουν, όλο αυτό το διάστημα, στον κήπο του Μεγάρου Μαξίμου.
Να απολυθούν, λοιπόν, όσοι δημόσιοι υπάλληλοι, προκειμένου να διασωθεί το υπερτροφικό και αντιπαραγωγικό κράτος. Το ζήτημα δεν είναι ποσοτικό ή κυρίως ποσοτικό και μόνο. Έχει και την ηθική του διάσταση. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που διορίστηκαν κατόπιν εξετάσεων και ΑΣΕΠ (μπορεί να υπάρχουν και ενστάσεις σε αυτό. Δεν αντιλέγω μιας και το σύστημα ΑΣΕΠ είχε γεμίσει με φωτογραφικές μηχανές και παράθυρα) και υπάλληλοι που διορίστηκαν με ρουσφέτι τού κάθε πολιτικού ή κομματάρχη. Που τους δώσαμε εμείς, ως λαός, το δικαίωμα να γίνουν επιστάτες και οι α.α. τσιφλικάδες στη δική μας γη, για να μας γαυγίζουν οι βαστάζοι και οι κοτζαμπάσηδες από πάνω! Η σπάθη, λοιπόν, λόγω του “δεν πάει άλλο” επί δικαίων και αδίκων;
Το ζητούμενο είναι μια ακόμα διαίρεση της πολύπαθης ελληνικής κοινωνίας; Ποιος θα αποφασίσει για το δίκιο του διαρετέου ή του διαρέτη; Ή θα πρέπει να παραμένουμε ως πολίτες απλά υπόλοιπα;
Το ζητούμενο είναι αυτή ρημάδα η ανάπτυξη που ακόμα δεν έχει βρει την ουσία της δεκαετίες τώρα στη χώρα. Χρήματα, κονδύλια, Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, λεφτά με τη σέσουλα. Μόνο που δεν υπολογίσαμε σωστά -ναι, στο α’ πληθυντικό- τους μπακάληδες και τα μαγαζιά. Και επιπλέον, όσο η περιφέρεια ρημάζει, πεινάει, γηράσκει και αποθνήσκει και όσο πρυτανεύουν πολιτικές λογικές και επιλογές “ο κολλητός του κολλητού”, “εμείς και οι άλλοι”, “οι έχοντες ντόπιο γκουβέρνο και οι λοιποί”, τόσο η ελληνική κοινωνία θα υποφέρει.