Προσωρινό φρένο  στα σχέδια  της συγκυβέρνησης των μνημονίων και ορόσημο για υφαρπαγή των εναπομείναντων  κοινωνικών παροχών φαίνεται ν’ αποτελούν οι  κάλπες που θα στηθούν (εκτός απροόπτου) τον Μάιο για Δημάρχους,  Περιφερειάρχες, αλλά και  Ευρωβουλευτές.

Έτσι, μετά τους αγροτικούς ιατρούς και τους δασκάλους,  σειρά θα πάρουν και οι καθηγητές στο Μεγανήσι.  Οι νέες αλλαγές στο Λύκειο και η εφαρμογή τους προϋποθέτουν συμφωνία  των  μαθητών στην  επιλογή μαθημάτων στην Α΄ Λυκείου και ομάδων μαθημάτων στην Β΄ Λυκείου, πράγμα σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί μεταξύ των λιγοστών μαθητών του Μεγανησίου που  είναι απίθανο να συγκλίνουν στις ομάδες επιλογής.

Η φύση του νέου συστήματος στο Λύκειο αλλά και η αδυναμία του υπουργείου να το στελεχώσει λόγω των αυξημένων απαιτήσεων με καταρτισμένο προσωπικό για την κάλυψη των επιλογών των παιδιών του Μεγανησίου και με δεδομένο ότι  πλέον θα ‘χουν συντελεστεί και  οι εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου  αλλά και  οι όποιοι ενδοιασμοί για νέες περικοπές  θα έχουν ανασταλεί,  δημιουργούν ένα κράμα επικίνδυνο που απειλεί την βιωσιμότητα των Λυκειακών τάξεων του νησιού μας.

Απαιτείται εγρήγορση, επαγρύπνηση  και  η αναγκαία αποτροπή μέσω των εκλογικών αποτελεσμάτων για την αντιμετώπιση της επίθεσης  στα κοινωνικά κεκτημένα και στο Μεγανήσι. Το έλα μωρέ, δεν περίμενα , δεν ήξερα, δεν γνώριζα,  πλέον δεν αποτελούν άλλοθι για κανέναν μας.

Ο  «εποικισμός»  του Μεγανησίου από κάθε λογής οικονομικά συμφέροντα, προϋποθέτει  πρώτα την εξαθλίωση  και τον  «εξανδραποδισμό»  των  Μεγανησιωτών  από τον τόπο καταγωγής τους. Αυτό εύκολα θα επιτευχθεί με την εξοντωτική φορολόγηση της περιουσίας   τους, τον στραγγαλισμό της χρηματοδότησης του δήμου, το κόψιμο των φοροαπαλλαγών, της περίθαλψης, τις περικοπές στην εκπαίδευση. Για εργατικό τους δυναμικό,  στρατιές ανέργων  εντός και εκτός της χώρας είναι διαθέσιμοι έναντι πινακίου φακής να προσφέρουν εκδούλευση  στην «νέα εποχή» που ετοιμάζουν.

Είναι ευθύνη όλων  (ακόμα και αυτών που  το αρνούνται ) να μην αφήσουν το Μεγανήσι να γίνει  βορά στο βωμό της  ανάπτυξης (όπως οι δανειστές μας την εννοούν), απαλλάσοντάς το από τους “συμμάχους” τους και  αναλαμβάνοντας το μερίδιο ευθύνης που στον καθένα  αναλογεί.