Άρχισαν οι εσωκομματικοί «τριγμοί» στο ΚΚΕ εν όψει του συνεδρίου του κόμματος, καθώς σε άρθρο του που δημοσίευσε χθες ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος εκφράζει έντονες διαφωνίες με την επίσημη γραμμή του κόμματος.
Ανοιχτά αμφισβητεί την πολιτική της Αλέκας Παπαρήγα ο γνωστός δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος, ο οποίος με άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» κατηγορεί το ΚΚΕ για αδράνεια απέναντι στις εξελίξεις στην Ελλάδα του μνημονίου, ενώ σχολιάζει «ότι η πολιτική του κόμματος που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται» δεν είναι λαϊκή συσπείρωση, αλλά «συμμαχία μόνο με τον εαυτό μας».
Παράλληλα, ο κ. Μπογιόπουλος αναφέρεται και στην παρουσία του ΚΚΕ στις διαμαρτυρίες τονίζοντας ότι «απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε» ενώ αναφερόμενος στο κίνημα των «Αγανακτισμένων» και άλλες ομάδες διαμαρτυρίας δήλωσε χαρακτηριστικά: «Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια – όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε».
Από την κριτική του κ. Μπογιόπουλου δεν έμεινε ασχολίαστο ούτε το ποσοστό που συγκέντρωσε το ΚΚΕ, για το οποίο δήλωσε: «Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα έλεγε: ”Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική”. Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί ”κοινοβουλευτικών αυταπατών”. Όχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές».
Ολόκληρο το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου:
1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):
«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Ότι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια – ιμπεριαλισμός. (…). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Όμως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός – σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός – σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η – στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση – πολιτική συμμαχιών.
2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.
3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ρ», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα («Ρ», 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Όχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται («Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ’ τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».
4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Όχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ – ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Όμως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια – όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.
5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση – στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».
6) «Ριζοσπάστης»: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».
ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά – επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού – Αντιμονοπωλιακού – Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. Ένα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:
Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ – Ένγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).
Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο – έστω και το πιο αμυδρό – στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχόμενου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.
Η απάντηση της ηγεσίας του Περισσού ήταν άμεση, δια της γραφίδας του Γιώργου Μαρίνου, βουλευτή Ευβοίας ο οποίος τόνισε πως οι κατηγορίες εναντίον της ηγεσίας είναι κατασκευασμένες και δεν τίθεται κανένα ζήτημα εγκατάλειψης παλαιότερων θέσεων του κόμματος προσδίδοντας “φραξιονιστικά” κίνητρα σε όσους διαφωνούν.
Η κατάσταση όμως στο ΚΚΕ μυρίζει μπαρούτι, καθώς μεγάλη ομάδα στελεχών είναι δυσαρεστημένη με τους χειρισμούς της ηγεσίας και την υποκρισία που διαφάνηκε στο θέμα των απολύσεων του 902 και τον τρόπο που το ΠΑΜΕ αντέδρασε.
Μοναδικές αντιδράσεις για το θέμα άλλωστε ήταν αυτή της Λιάνας Κανέλλη και της δημοσιογράφου Πόπης Χριστοδουλίδου, η οποία αποχώρησε από το ΠΑΜΕ επειδή η ηγεσία του επέλεξε την αφωνία σε ένα ζήτημα που αφορούσε το ΚΚΕ και τον τρόπο με τον οποίο αυτό αντιμετωπίζει τους εργαζομένους, όταν αυτοί εργάζονται στις επιχειρήσεις του.
ΠΗΓΕΣ: iefimerida.gr, newsbomb.gr
Και ετσι για ποικιλία ..μερικά σχόλια απο τον φίλο μου Στάθη με τον οπίο συμφωνώ απόλυτα
Οταν ξέσπασε η κρίση στην Κύπρο, στο πρώτο του μήνυμα «αλληλεγγύης προς τον κυπριακό λαό» το ΚΚΕ διαπίστωνε ότι «τα διάφορα εναλλακτικά σενάρια (σ.σ.: πλην εκείνου της Ευρωπαϊκής Ενωσης) για τη χρηματοδότηση της κυπριακής οικονομίας με την εμπλοκή της Ρωσίας και των άλλων κρατών ή με εσωτερικό δανεισμό που θα πλήξει τα ασφαλιστικά ταμεία, ή με επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, όπως λένε διάφορες δυνάμεις, ακόμα κι αν υλοποιηθούν, είναι εξίσου αδιέξοδα για τα λαϊκά συμφέροντα».
Δηλαδή, όλες οι επιλογές, είτε η υποταγή στις υπαγορεύσεις της Ενωσης, είτε η αναζήτηση άλλων εναλλακτικών λύσεων, θα είναι το ίδιο αδιέξοδες για τον λαό – εφόσον δεν σχετίζονται με την πάλη για τον σοσιαλισμό, θα λέγαμε εμείς, όπως άλλωστε και το ίδιο το ΚΚΕ δηλώνει,
όταν προϋπόθεση, για να έχει νόημα φιλολαϊκό μια πολιτική, είναι να παλεύει ο λαός για τον σοσιαλισμό.
Η στάση αυτή του ΚΚΕ απογοητεύει τους πολίτες, τον λαό· τον καθηλώνει στην αδράνεια, διότι εφόσον ο λαός δεν έχει επιλέξει ακόμα την πάλη για τον σοσιαλισμό (καθώς το ίδιο το ΚΚΕ παραδέχεται) ούτε έχει δώσει ακόμα στο ΚΚΕ την εντολή για κάτι τέτοιο, κάθε άλλη πολιτική συνιστά «διαχείριση του καπιταλισμού» ή αγώνα άγονο.
Αυτή η πολιτική που απαγορεύει στο ΚΚΕ κάθε σχέση με άλλα κόμματα (ακόμα και κομμουνιστικά, τα οποία άλλωστε καταγγέλλονται πλέον απ’ το ΚΚΕ ως εκφυλισμένα), κάθε πολιτικό ελιγμό και βεβαίως κάθε συμμαχία, αντιφάσκει με τον ίδιο τον μπολσεβικισμό,η «ιστορία του οποίου είναι μια ιστορία συμμαχιών, συμφωνιών, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, ακόμα και αστικά» (Λένιν, «Αριστερισμός» κ.τ.λ.).
Το ότι η γραμμή που ακολουθεί το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια δεν έχει επιφέρει βελτίωση της θέσης του λαού (και βεβαίως της εργατικής τάξης) μέσα στο πολιτικό σύστημα, το δείχνει η ίδια η ζωή. Το ΚΚΕ έστειλε «πεσκέσι» το 50% της εκλογικής του δύναμης σε άλλες δυνάμεις. Η υποβάθμιση στη συνέχεια του κοινοβουλευτισμού, προκειμένου να δικαιολογηθεί(!) αυτή η υποχώρηση, σκοντάφτει πάλι στις μαρξιστικές και λενινιστικές θέσεις για την αξία και την αναγκαιότητα του κοινοβουλευτικού αγώνα.
Για πολλούς απ’ τους παλιούς κομουνιστές, εκτός κι εντός του κόμματος, το ΚΚΕ σήμερα φαίνεται να ακολουθεί μια σεχταριστική και αριστερίστικη γραμμή, που θυμίζει περισσότερο τα αριστερίστικα μορφώματα της πρώιμης μεταπολίτευσης, παρά ένα μαζικό μαρξιστικό λενινιστικό κόμμα. Συνθήματα του τύπου «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» τα φώναζαν τότε οι μαοϊκοί προκαλώντας συγκαταβατικούς γέλωτες στους κομμουνιστές.
Βεβαίως σήμερα, ο κ. Μαΐλης και άλλοι όπως αυτός, αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση το ίδιο το ΕΑΜ!!! Χρησιμοποιώντας μάλιστα στην ανάλυσή τους την περινούστατη λογική ότι, εφόσον εν τέλει απέτυχε να πάρει την εξουσία, κάτι λάθος θα είχε!!! Και η Κομμούνα του Παρισιού το ίδιο. Κι ο Αλλιέντε. Και ο Τσε. Κάτι λάθος είχαν και απέτυχαν.
Το ΚΚΕ με την κατάργηση της θεωρίας των σταδίων (κι αυτή βασική στη λενινιστική σκέψη) αφοπλίζει και απελπίζει τον λαό, όταν του λέει πως οποιοσδήποτε αγώνας δεν σχετίζεται με τον σοσιαλισμό είναι αγώνας άκαρπος – στην ουσία το ΚΚΕ φέρνει τον μαρξισμό τούμπα, όταν πιστεύει ότι οι επιμέρους αγώνες δεν βοηθάνε στη συνειδητοποίηση και την ωρίμανση του λαού, ώστε εν τέλει να επιδιώξει τον σοσιαλισμό.
Γιατί όμως το ΚΚΕ έχει εγκλωβιστεί σε μια τόσο παιδαριώδη αντίφαση; Διότι από καιρό ετεροκαθορίζεται εν σχέσει με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ανατροπή των συσχετισμών που επήλθε μέσα στην Αριστερά.
Τόσο που φθάνει να δηλώνει το καινοφανές, ότι δηλαδή το ίδιο δεν είναι αριστερό – ανατρέποντας (και πάλι) μακρά μαρξιστική σημειολογία. Αυτός ο ετεροκαθορισμός οδήγησε το ΚΚΕ στην ικανότητα να επιδιώκει συμμαχίες μόνον με τον εαυτό του.
Ολοι οι άλλοι είναι βάρβαροι. Και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Εναντίον του οποίου, κι όχι της Ν.Δ., το ΚΚΕ μετέρχεται το μέγιστο της «προπαγάνδας του» (όπως το ίδιο εξέπεσε να ονομάζει τη διαφώτιση). Αλλά έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνει, έχει φθάσει το ΚΚΕ να λειτουργεί ως αντιΣΥΡΙΖΑ συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ολα αυτά δεν θα μπορούσαν να έχουν συμβεί αν το ΚΚΕ δεν είχε υποστεί αλλοίωση βασικών χαρακτηριστικών του κόμματος. Ενάντια σε παλαιότερες αποφάσεις του ΚΚΕ (αλλά και του ΚΚΣΕ καθώς κι άλλων, σχεδόν όλων των κομμουνιστικών κομμάτων) το σημερινό ΚΚΕ αποκατέστησε τον Στάλιν και παλινόρθωσε τον σταλινισμό σε μια προσπάθεια, πιθανόν, να αποκτήσει διακριτή ταυτότητα.
Κι έτσι δημιουργείται ένα παράδοξο υβρίδιο: ένα οργανωτικώς σταλινικό κόμμα με μια τροτσκική πολιτική γραμμή! διότι η ταύτιση του
στρατηγικού στόχου του κόμματος (σοσιαλισμός) με την τακτική για να τον πετύχει είναι η πεμπτουσία του τροτσκισμού. Εδώ θα σημείωνα ότι σε πολλούς απ’ τους παλιούς κομμουνιστές μοιάζει σαν να έχει υποστεί το ΚΚΕ «εισοδισμό», αλλοιώς η καθαίρεση της πολιτικής των συμμαχιών, των σταδίων, καθώς και η υποβάθμιση των αγώνων μέσα απ’ το Κοινοβούλιο, δεν εξηγούνται. Η ρητορική για τα σωματεία και μόνον αυτά συγκαλύπτει έναν βαθύ ακρωτηριασμό άλλων (όλων) μορφών πάλης που η μία δεν θα έπρεπε να αποκλείει την άλλη.
Το ΚΚΕ οδεύει τώρα προς το 19οΣυνέδριό του κι αν γράφονται αυτές οι σκέψεις (παρά τις ύβρεις που θα προκαλέσουν από ορισμένους) είναι επειδή η αποστράτευση, ο αναχωρητισμός του ΚΚΕ προκαλεί ζημιά στον λαό. Εκτός αν στο τέλος ο λαός απορρίψει με τη σειρά του έτι περαιτέρω αυτήν την πολιτική του ΚΚΕ, στέλνοντας το κόμμα στο περιθώριο των ίδιων των λαϊκών αγώνων, οπότε αυτές οι σκέψεις δεν θα έχουν νόημα.
Τι περιμένουμε λοιπόν όσοι επιμένουμε έστω και υβριζόμενοι σε έναν διάλογο με το ΚΚΕ; να «γίνει σαν τα μούτρα μας»; καθώς ευγενέστατα το διατύπωσε η Αλέκα ή «να διορθώσει ο λαός την ψήφο του»; καθώς πάλι απ’ την Αλέκα εκλήθη να κάνει (για να μην «εκλέξει άλλον λαό» ο κ. Μαΐλης).
Ο μόνος λόγος είναι ο καλός κόσμος του ΚΚΕ (είτε στο 50% που έφυγε, είτε στο 50% που έμεινε) με τον οποίον ο διάλογος είναι εκ των ων ουκ άνευ και η κοινή δράση ζητούμενο. Τα σοφίσματα περί «διαχείρισης του καπιταλισμού» δεν μπορούν να ανατρέψουν τη ζωτική ανάγκη για ενωτικούς αγώνες του λαού προκειμένου να υπερασπισθεί τον εαυτόν του.
Κι έτσι για το ΚΚΕ όταν οι σοφιστείες δεν δύνανται, επιστρατεύονται οι ύβρεις. Και προς το εσωτερικό του κόμματος και προς όποιον άλλον πολίτη τού απευθύνει τον λόγο (κριτικά, καθώς έχει υποχρέωση, αν το πιστεύει ή όχι). Ετσι
η Αλέκα χαρακτήρισε «αγράμματα» και «εχθρούς» μέλη της Κ. Επιτροπής, ενώ άλλα στελέχη του κόμματος όπως ο κ. Γόντικας, ο κ. Μεντρέκας (κι άλλοι) μίλησαν για «φραξιονιστές» και «οπορτουνιστές» (οι οποίοι μάλιστα εκδηλώθηκαν τώρα «που τους παίρνει», κατά την αγοραία έκφραση της Αλέκας ) – ποιοι; οι σύντροφοί τους!
Αυτό όμως δεν συνιστά διάλογο, ούτε μέσα στο κόμμα ούτε έξω με την κοινωνία, συνιστά ανθρωποφαγία, ιδεολογική τρομοκρατία και ηθική απαξίωση. Και βεβαίως προγραφές! Διότι τι θα τον κάνεις τον «πράκτορα»; θα τον διαγράψεις.
Ομως, όταν η ηγεσία του ΚΚΕ κατεβαίνει σε αυτό το επίπεδο εναντίον άλλων στελεχών κι άλλων απλών μελών, εκτός απ’ τη δική της καταισχύνη, «εκπαιδεύει» σε αυτήν κι άλλα μέλη του κόμματος, τα εκπαιδεύει στις ύβρεις και τις συκοφαντίες. Τα εκπαιδεύει
σε έναν οπαδικό κι όχι πολιτικό τρόπο σκέψης, λες και τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, αντί να είναι υποδείγματα ήθους, είναι χούλιγκανς κάποιας ποδοσφαιρικής ομάδας ή φανατικοί κάποιας θρησκευτικής σέχτας.
Είναι φανερό βεβαίως ότι στο 19ο Συνέδριο το ΚΚΕ δεν πρόκειται να αλλάξει γραμμή, όμως ο προσυνεδριακός διάλογος (πιο έντονος απ’ όσο αναμενόταν) έδειξε ότι και στο εσωτερικό του κόμματος και στη σχέση του με την κοινωνία δεν έχουν πέσει οι τίτλοι του τέλους.
Ελπίζω…
Αν συνεχίσει έτσι το ΚΚΕ, ο λαός θα το προσπεράσει, δεν θα τοχρειάζεται.
Το πάγωμα του Μνημονίου, το μορατόριουμ έως τηνεπαναδιαπραγμάτευσή του, ή εν τέλει την ακύρωσή του, όπως έχουν κάνει έως τώρα σειρά χωρών της Ευρώπης μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης για τα δικά τους χρέη
η εξέταση από Διεθνή Επιτροπή (κατά το προηγούμενο επίσης πολλών κρατών) της νομιμότητας ή του επαχθούς περί το χρέος, είναι μέτρα που μπορεί να υποστηρίξει σύσσωμος ο ελληνικός λαός, αν ταυτοχρόνως
αναζητηθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες εκείνων που οδήγησαντη χώρα σε Κατοχή και τον λαό σε Αιχμαλωσία.
Η άμεση κατάργηση του καλπονοθευτικού νόμου Σκανδαλίδη – Παυλοπούλου και η καθιέρωση της απλής αναλογικής (ώστε να μπει επιτέλους και η… Ντόρα στη Βουλή), η κατάργηση του τερατώδους και Βενιζέλειου νόμου περί ευθύνης Υπουργών, είναι
μέτρα που έχουν πάνδημη υποστήριξη, όχι μόνον από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις ή μόνον απ’ τις αριστερές.
Επίσης: η ρύθμιση των χρεών των νοικοκυριών, ο δημόσιος έλεγχος των Τραπεζών, ώστε να διοχετευθούν κεφάλαια για την ανάπτυξη, η καταδίωξη της φοροδιαφυγής, μπορούν να είναι τα πρώτα άμεσα μέτρα για την αλλαγή πορείας της χώρας, για την έξοδο από το σπιράλ της ύφεσης και της λιτότητας.
Η αξιοποίηση και η ανάπτυξη των εθνικών πόρων, η ανάταξη της παραγωγικής βάσης δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, με την υποστήριξη του λαού όμως, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος προς την κατεύθυνση της ανάπτυξηςκαι την έξοδο απ’ την ύφεση. Με δικαιότερη κατανομή του πλούτου εν πρώτοις κι ύστερα βλέπουμε
Η ανακοπή των επερχομένων κακών που προβλέπονται απ’ το Μνημόνιο και η αρχή της θεραπείας όσων κακών έως τώρα προκάλεσε, είναι κάτι που μπορεί να γίνει εδώ και τώρα, αν ο λαός κληθεί να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.
Προσωπικώς, εκτιμώ το φιλότιμο των Ελλήνων και πιστεύω ότι πολλά δεινά μπορούμε να αποτρέψουμε κι άλλα να διορθώσουμε, αν οι εργαζόμενοι πολίτες, οι επιστήμονες, οι νέοι, κληθούν να συμμετάσχουμε στις ευθύνες της διακυβέρνησης.
Βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας αυτές τις ημέρες θαυμαστά πράγματανα συμβαίνουν: μια
ολόκληρη μιντιακή τρομοκρατία να καταρρέει,
μνημονιακά κόμματα να επιδίδονται πανικόβλητα σε φθηνές ντρίμπλες, τον ΣΕΒ να κάνει επικοινωνιακά κόλπα, πολύ παιδαριώδη για να πιάσουν τόπο.
Φαίνεται σαν λαός να μίλησε στις εκλογές και τώρα να ’χει στήσει αυτί.Ακούει και κρίνει.
Και κατά τούτο δεν καταλαβαίνω τη στάση του ΚΚΕ. Δύο λόγια μόνο θα πω και δεν θα ξανασχοληθώ – όχι από αλαζονεία, αλλά από πικρία.
Είναι σαν να καίγεται το σπίτι των εργατών και το Κόμμα της εργατικής τάξης να μας προτείνει τα σχέδια του νέου μας σπιτιού στον σοσιαλισμό!
Τώρα χάνονται δουλειές, τώρα σκλαβώνονται οι εργάτες, τώρα κλείνουν μαγαζιά, τώρα αυτοκτονούν άνθρωποι και το ΚΚΕ δεν συμμετέχει, ούτευποστηρίζει έστω μια κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να τα σταματήσει όλα αυτά.
Γιατί;
Διότι «ο Τσίπρας λέει ψέματα, εξαπατά τον λαό, δεν θα γίνουμε σαν τα μούτρα σας».
Δίκη προθέσεων;
Παραλογισμός;
Απορία ψαλτού βηξ;
Ο,τι κι αν είναι, αφήνει τον λαό αβοήθητο. Η αποστασιοποίηση του ΚΚΕ για να μην καλλιεργήσει τάχα στο λαό αυταπάτες, αποβαίνει τελικώς χρήσιμη σε όσους επιδιώκουν να μην αλλάξει τίποτε.
Θα αλλάξουν όλα αύριο, μας διαβεβαιώνει το ΚΚΕ και ως τότε, τιμωρείόσους είχαν αυταπάτες, λέει, για το… Μάαστριχτ. Εως τότε ας χαθούν μεροκάματα,ας κλείσουν σπίτια και μαγαζιά, ας χαθούν ζωές, όταν
όλοι χάσουμε τις αυταπάτες που μας καλλιεργεί η απλώς αριστερά (!) και προσχωρήσουμε στην Αίρεση των Καθαρών, θα σωθούμε.
Με έναν λόγο, η Ελλάδα ζητάει την αρωγή του ΚΚΕ και το ΚΚΕ τηςυπαγορεύει όρους. Η εργατική τάξη χρειάζεται το ΚΚΕ και οι αριστεριστές της ηγεσίας του την κοιτούν στα δόντια να δουν αν είναι…. κομμουνιστική.
Ως εδώ!
Αν συνεχίσει έτσι το ΚΚΕ, ο λαός θα το προσπεράσει, δεν θα τοχρειάζεται.
Οπως επίσης, ούτε πιστοποιητικά αριστεροσύνης χρειάζονται οιπολίτες για να τους στέρξει το ΚΚΕ στην αγωνία τους.
Ενα κόμμα με τέτοια ιστορία και τόσους αγώνες, συχνά συκοφαντημένο, που έχει χύσει το αίμα του σε μάχες, σε φυλακές, σε εξορίες, που δημιούργησεταξικά συνδικάτα, που είχε μπροστάρηδες τους ποιητές μας,
κάθεται τώρα και μας κάνει δίκη προθέσεων.
Προβάλλει το μάξιμουμ για να μη στέρξει στο μίνιμουμ (ακόμα και για να μας «μάθει», βρ’ αδερφέ, να αγωνιζόμαστε κι εμείς οι «άμαθοι» για το μάξιμουμ).
Ομως, έως εδώ η σεχταριστική αλαζονεία.
Πολλοί από τους αριστερούς, από το 1974 έως σήμερα διυλίσαμε τον κώνωπα και κατάπιαμε την κάμηλο – μπορεί το ΚΚΕ να ζει με το γινάτι της διάσπασης του 1968 και του 1991, όχι όμως κι ο λαός.
Ο λαός βρίσκεται στο 2012 και το 2012 είναι μαύρο. Με τοννεοφιλελευθερισμό να οργιάζει. Και το 2013 να ’ρχεται πιο μαύρο, με την Τρόικανα οργιάζει, ακόμα και με τον Πόλεμο να καραδοκεί.
Ο λαός δίνει στην Αριστερά την εντολή να τον υπερασπισθεί και το ΚΚΕ την «ψειρίζει»…
Κανένα πρόβλημα! Μπορούμε και χωρίς τον «Δίαιο και τον Κριτόλαο».
Τουλάχιστον εμείς θα έχουμε προσπαθήσει…