Τις βαλίτσες απ΄ τα σεντούκια της προηγούμενης γενιάς φαίνεται να ξεσκονίζουν οι νέοι του Μεγανησίου. Σε δύο μάλιστα σε δύο περιπτώσεις τις γέμισαν με ρούχα και πριν τα Χριστούγεννα αναμένεται να εγκαταλείψουν για πάντα το νησί. Η οικονομική κρίση, η απουσία οράματος κι  ελπίδας, τα πενιχρά έως ανύπαρκτα μεροκάματα,   η ταχύτατη συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών, δυσανάλογη των υπέρογκων φόρων, τους οπλίζει με κουράγιο για το παράτολμο βήμα.

– Πάω να ξαναβρώ κράτος !, μας δήλωσε ο ένας από τους δύο που είναι μάλιστα και παντρεμένος.

–Για μένα δεν είναι δύσκολο, συνέχισε, ήμουν και παλιότερα εκεί κι αισθάνομαι καλά!

–Ο μέσος  μισθός στην Αυστραλία είναι 1800 ευρώ μας λέει, ένας άλλος νέος που φεύγει σύντομα. Μόλις τελείωσε από φαντάρος κι ετοιμάζεται να μεταναστεύσει.

–Η χώρα και το Μεγανήσι μας στραγγαλίζει…, λέει ένας άλλος.

Δε χρειαζόταν δα και μεγάλη διορατικότητα, για να καταλάβει κανείςτι θα μας συμβεί. Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί τόσο οι πολιτικοί μας, όσο και οι δημοτικοί μας ηγέτες, εθελοτυφλούσαν βλέποντας τον τοίχο να έρχεται πάνω μας. Αδυνατώ επίσης να καταλάβω -βλέποντας και τη φθίνουσα πορεία στον Τουρισμό, αφού αρκετοί στο νησί ζουν ή προσπαθούν να ζήσουν από αυτόν- πως συνεχίζουν εδώ στη χώρα την ίδια χρεοκοπημένη πολιτική. Καμιά, αλήθεια, επαφή με το περιβάλλον, αποκομμένοι από τον λαό που τους εξέλεξε, θα μας φτιάχνουν καθώς φαίνεται μουσεία για να τοποθετήσουμε  μέσα τους φωτογραφίες από την νέα γενιά Ελλήνων Μεγανησιωτών μεταναστών που θα διαπρέπουν εκεί έξω.