1) Παράταση πήραμε, όχι σωτηρία από τη χρεοκοπία…

Το ελληνικό κράτος χρεοκόπησε. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει με μια επιχείρηση που αν χρεοκοπήσει μπορεί να σταματήσει να υπάρχει, μια χώρα δεν μπορεί να σταματήσει να υπάρχει.

Μια χώρα που χρεοκοπεί όμως σταματά να υπάρχει για τις αγορές. Σπάνια κράτη και επιχειρήσεις χρεοκοπούν ανεξέλεγκτα.

Για να συνεχίσει να υπάρχει ένα κράτος όμως πρέπει να προβεί σε ορισμένες ρυθμίσεις που μοιάζουν με αυτές που μπαίνουν οι επιχειρήσεις όταν χρεοκοπούν, αλλά οι εργαζόμενοι και οι πιστωτές επειδή έχουν συμφέρον να συνεχίσει να υπάρχει αποδέχονται ένα συμβιβασμό.

Οι εργαζόμενοι συμβιβάζονται με μικρότερες αμοιβές, οι πολίτες με λιγότερες κοινωνικές παροχές και οι δανειστές με λιγότερες απολαβές.

Στη διαδικασία αυτή σε ό,τι αφορά τις επιχειρήσεις, μια ομάδα ειδικών που αντιπροσωπεύουν όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές εξετάζουν σενάρια αναμόρφωσης της εταιρείας που θα την καταστήσουν βιώσιμη.

Το πρώτο πράγμα που γίνεται είναι πως η επιχείρηση προστατεύεται από τους πιστωτές αλλά και όσους έχουν έννομα συμφέροντα απέναντί της.

Τα βασικά

Τα βασικά οικονομικά μεγέθη του ελληνικού κράτους είναι τα έσοδα που φτάνουν τα 50 δισ. ευρώ και τα έξοδα που φτάνουν τα 75 δισ. ευρώ.

Στην περίπτωση της Ελλάδας η λογική αυτή διαδικασία εμποδίζεται από το σύστημα πολιτικών-συνδικαλιστών και πελατών ψηφοφόρων που αμείβεται από το κράτος σε βάρος της κοινωνίας.

Η αγωνία του πολιτικού προσωπικού της χώρας να επιβιώσει μετά την καταιγίδα της χρεοκοπίας το αναγκάζει να προσπαθεί με αύξηση φόρων να μπαλώσει το κουρελιασμένο κουστούμι που ράψαμε για δεκαετίες με δανεικά. Αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος. Είναι θέμα χρόνου η πραγματικότητα να μας επιβάλει την δική της αδιαπραγμάτευτη λογική.

Να ξεκινήσουμε δηλ. να επανασχεδιάζουμε ένα βιώσιμο κράτος από τα έσοδα που μπορεί αυτό να εισπράττει, δηλ. τα 50 δισ. το χρόνο, όσο ακόμη θα τα εισπράττουμε…

Οι έχοντες έννομο συμφέρον έναντι του ελληνικού κράτους (πιστωτές, εργαζόμενοι στο δημόσιο, συνταξιούχοι, πολίτες) θα πρέπει να ξεχάσουν τα εργασιακά, κοινωνικά και δανειστικά συμβόλαια που είχαν και να συμβιβαστούν σε ό,τι θα προκύψει από έναν νέο σχεδιασμό των εξόδων…

Η άποψη της στήλης από πέρυσι ήταν πως πρώτα πρέπει να φτάσουμε εμείς σε πρωτογενές πλεόνασμα και μετά να διαπραγματευτούμε ένα σχέδιο βιωσιμότητας του χρέους με τους δανειστές.

Φυσικά οι επιχορηγήσεις σε ΔΕΚΟ θα εκμηδενιστούν, αλλά πάλι οι αμοιβές και συντάξεις του στενού δημόσιου τομέα που αθροίζουν 23,8 συν 16,6 επιχορηγήσεις ασφαλιστικών ταμείων ίσον με 40,4 δισ. ευρώ είναι απαγορευτικά πολλές.

Αυτό δεν μας αρέσει καθώς δεν συμφέρει κανένα, ούτε σε αυτούς που πληρώνονται από τα 40-45 δισ. ευρώ, ούτε σε αυτούς του ιδιωτικού τομέα που πουλάνε προϊόντα και υπηρεσίες σε αυτούς τους ανθρώπους.

Όσο καθυστερούμε να πάρουμε τα μέτρα μείωσης του κράτους, τόσο πιο βαθιά θα πέφτουμε στο πηγάδι του χρέους.

Η συνέχεια για την ελληνική χρηματιστηριακή αγορά θα παιχτεί στην επόμενη σύνοδο που θα αποφασιστούν οι λεπτομέρειες που αφορούν την συμμετοχή των ιδιωτών στο μεσοπρόθεσμο.

Στην συνέχεια η πρόοδος των μεταρρυθμίσεων, το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών και οι διεθνείς εξελίξεις θα διαμορφώσουν το κλίμα.

Μακάρι να ήταν η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου το επιτυχές τέλος της προσπάθειας εξόδου της χώρας από τη χρεοκοπία. Είναι μια αναβολή του μοιραίου με ελπίδα πως στους επόμενους μήνες ή τον επόμενο χρόνο θα έχουν δρομολογήσει πορεία εξόδου…

Φυσικά η πορεία εξόδου δεν γίνεται με την αύξηση των φόρων, αλλά με το σπάσιμο του αποστήματος της κομματοκρατίας και ελέγχει τη χώρα…