Τα τοπικά πιάτα στο Μεγανήσι είναι παρόμοια με αυτά της Λευκάδας: «μπουργέτο», δηλαδή ψάρι με λεμόνι ή ντομάτα στην κατσαρόλα, παστός μπακαλιάρος βραστός με πατάτες, ψαρόπιτα (ανοιχτή) με μαρίδα, παλαμίδα κοκκινιστή στο φούρνο, «σαβόρο» (μικρά ψαράκια τηγανητά συντηρημένα με ξύδι, κρασί, αγουρίδα, δεντρολίβανο), «πυρωμένο» (ξερό ψωμί μουσκεμένο σε ελαιόλαδο και κρασί με τη συνοδεία παστής σαρδέλας), «πατσαλικοπόδαρα» αυγολέμονο (η κοιλιά του ζώου και ποδαράκια), «μπιρμπιλόνια» (χειροποίητα ζυμαρικά καμένα με βούτυρο και πασπαλισμένα με τυρί), μπουρμπουρέλια ή πολυσπόρια (μικρή ποσότητα από όλα τα όσπρια μαγειρεμένα και αρτυμένα με κρεμμύδι, ελαιόλαδο και λεμόνι), αγγιναροκούκια με ρύζι. Επίσης, προσφέρονται πάρα πολλά φρέσκα ψάρια και θαλασσινά.

Στο Μεγανήσι, μεγάλοι ελαιώνες με πανύψηλα δέντρα (με την τοπική ελαιοπαραγωγό ποικιλία Μαυρολιά και τις επιτραπέζιες ελιές της ποικιλίας Καλαμών και την Χοντρολιά) συμπληρώνουν το ανάγλυφό του. Η παραγωγή ελαιολάδου γίνεται σε οικιακό επίπεδο.

Από τα παραδοσιακά γλυκά ξεχωρίζει η λαδόπιτα (σιροπιαστό γλυκό με αλεύρι ελαιόλαδο και μπαχαρικά), τα «σπερνά» (κρέμα από σιτάρι βρασμένο με αμύγδαλα, σταφίδες, μάραθο, ρόδι, στολισμένη με «ζαχαράτα» μικρά κουφετάκια και πασπαλισμένη με σουσάμι) και η «ροκίσα» (χυλός από καλαμποκίσιο αλεύρι με σταφίδες, ελαιόλαδο και ζάχαρη).

Οινική ταυτότητα

Το νησί καλύπτεται από αμπελώνες, όπου εκτός από τις ποικιλίες που ευδοκιμούν στη Λευκάδα (το μαυρόρογο Βερτζαμί και η λευκή ποικιλία Βαρδέα) καλλιεργούνται και ορισμένες σπάνιες τοπικές ποικιλίες όπως η ποικιλία του σταφυλιού «Βοϊδομάτης». Η παραγωγή κρασιού γίνεται σε οικιακό επίπεδο κυρίως για αυτοκατανάλωση.