Με την γιγάντωση της παγκοσμιοποίησης που συνθλίβει τις τοπικές δημοκρατικές διαδικασίες τα δυτικά πολιτικά συστήματα μεταβαίνουν από την πάλη των τάξεων στην πάλη των αξιών. Οι δυο επιλογές που εμφανίζονται είναι μεταξύ πατριωτισμού λήψης αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο έναντι του διεθνισμού των ομίλων και των δικαιωμάτων του κινήματος woke.
Του Παναγιώτη Χατζηπλή
Και στην Ελλάδα έχει αρχίσει να το καταλαβαίνει ο κόσμος ότι τελικά δεν υπάρχουν πια οι παραδοσιακές ιδεολογίες στην σύγχρονη πολιτική. Με βάση έρευνα της Prorata-ENA 14% πιστεύει δεν έχουν σημασία πια οι διαχωρισμοί «αριστερά-δεξιά» και ένα 28% θεωρεί βασικό δίπολο το «παγκοσμιοποίηση-εθνικό κράτος» (πηγή). Λογικό αφού χωρίς να τεθούν τοπικά όρια δεν μπορεί να υπάρξει διεκδίκηση στόχων.
Ιδεολογική Σύγχυση
Ενδιαφέρον όμως είναι το τι πιστεύουν σε θέματα ιδεολογίας. Στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες είναι κατά βάση σοσιαλιστές ασχέτως τι δηλώνουν ή τι ψηφίζουν. Σε ποσοστό κοντά στο 80% είναι υπέρ της αύξησης των κοινωνικών δαπανών, κάτι που είναι μια σοσιαλιστική άποψη. Ίσως δεν είναι θέμα ιδεολογίας αλλά κοινωνικής φυσιογνωμίας της Ελλάδας που είναι κολλεκτιβίστικη ενώ στην Αμερική ατομικιστική.
Όμως παρόλα αυτά το παράξενο είναι ότι η πλειοψηφία πιστεύει ότι δεν χρειάζεται να αυξηθούν οι φόροι για να δοθούν παροχές, άρα είναι σε ιδεολογική σύγχυση, τουλάχιστον με βάση του τι ισχύει τουλάχιστον στις ΗΠΑ όπου οι κοινωνικές παροχές χρηματοδοτούνται από φόρους (αν και αυξανόμενα και εκεί από χρέος).
Από την άλλη οι λεγόμενοι δεξιοί στην Ελλάδα είναι παραδοσιακά κρατικοδίαιτοι έχοντας πρόσβαση στο κράτος λόγω φρονημάτων και συνεπώς ρουσφετολογικούς διορισμούς ή λήψη συμβάσεων (ΕΣΠΑ, δημόσιες προμήθειες κα) οπότε εκ των πραγμάτων είναι κρατιστές χωρίς και να το ξέρουν. Στο μόνο σημείο που δεν θέλουν την παρεμβολή του κράτους είναι στο πως θα χρησιμοποιήσουν το όφελος που έχουν αποκομίσει από αυτό (δηλαδή κατά της πληρωμής φόρων για παροχές).
Είναι ενδιαφέρον ότι στην Ελλάδα το κοντινότερο σε ελεύθερη οικονομία τμήμα είναι αυτό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που πολλοί εκ των οποίων είναι αριστεροί ή μη δεξιοί αφού δεν είχαν παραδοσιακά πρόσβαση στο δημόσιο. Είναι αυτό το μέρος της κοινωνίας που καταδιώκεται με μένος από το μνημονιακό καθεστώς έναντι της συγκέντρωσης της οικονομίας υπό των μεγάλων συμφερόντων ξένων πολυεθνικών και ολιγαρχών που αποτελούν τον «εκσυγχρονισμό» της οικονομία του Great Reset (πηγή) . Είναι ένα σημείο ακόμα που μπορεί να φέρει κρίση στις παραδοσιακές ομαδοποιήσεις των ψηφοφόρων.
Ακόμα και όσοι αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι υπερασπίζονται μεγάλους ομίλους που πνίγουν τον ανταγωνισμό, είναι αυτό που λέγετε κορπορατικός καπιταλισμός (Corporatocracy). Είναι επίσης αντίθετοι σε κοινωνικές πολιτικές που κοστίζουν αλλά υποστήριξαν περιορισμούς της ελευθερίας στην πανδημία. Οπότε και αυτοί είναι σε σύγχυση ως προς τι πιστεύουν και πόσο φιλελεύθεροι είναι. Διεθνώς πάντως οι λεγόμενοι «κεντρώοι» είναι οι πιο αντιδημοκράτες με βάση και έρευνες στις ΗΠΑ, άρα και εδώ μάλλον η λεγόμενη μετριοπάθεια τους είναι προσχηματική ή ελιτιστική αποστασιοποίηση (πηγή)
Σε άλλη δημοσκόπηση στην Ελλάδα (πηγή) που προσπάθησε να αποτυπώσει τους ψηφοφόρους χωρίς τον χαρακτηρισμό «αριστερός» ή «δεξιός» που για πολλούς δεν σημαίνει και πολλά, βρέθηκε ότι οι μεγαλύτερες ομάδες του εκλογικού σώματος, που χαρακτηρίστηκαν ως φιλελεύθεροι συντηρητικοί (αυτό που λέμε κεντροδεξιοί) και σοσιαλκεντρωοι (αυτό που λέμε κεντροαριστεροί) είναι επίσης σε σύγχυση για το τι ιδεολογία πιστεύουν.
Προέκυψε για παράδειγμα ότι οι κεντροαριστεροί τείνουν προς τον διεθνισμό αλλά είναι υπέρ της κοινωνικής ομοιογένειας σε μεγαλύτερο βαθμό από τους κεντροδεξιούς που είναι υπέρ της διαφορετικότητας αλλά ρέπουν προς τον εθνοκεντρισμό! Τρικυμία εν κρανίω! Στην πραγματικότητα βέβαια οι περισσότεροι Έλληνες είναι πατριώτες και υπέρ της παράδοσης έστω και αν δεν το καταλαβαίνουν. Δεν είναι κακό, λαοί χωρίς παράδοση είναι λαοί χωρίς πυξίδα, κάτι που σίγουρα θέλουν οι όμιλοι της παγκοσμιοποίησης.
Ίσως δε περισσότερο πατριώτες είναι οι παλιοί «αριστεροί» όπως το παλιό ΠΑΣΟΚ, αυτοί που μπορεί να δηλώνουν κεντροαριστεροί σήμερα και μπορεί να νιώθουν άβολα με την λέξη, από ότι η «δεξιά» που την οικειοποιείται κίβδηλα όταν είναι προσηλωμένη στο δόγμα «ανήκωμεν στη δύση», στην «Ευρώπη» πάνω απ’όλα. Το ΠΑΣΟΚ αντίθετα προωθούσε την γραμμή της ανεξαρτησία όπως το «Η Ελλάδα ανήκει στου Έλληνες». Ενώ όμως είναι υπέρ της παράδοσης οι περισσότεροι, ο επαρχιωτισμός έναντι της «Ευρώπης» οδηγεί να μηρυκάζουν ότι έρχεται από τις Βρυξέλλες και τα κόμματα. Σε κάθε περίπτωση στο θέμα μετανάστευση και διαφορετικότητα τα λόγια είναι διαφορετικά από τις απόψεις.
Όσο αφορά την οικονομία και οι δυο (φιλελεύθεροι συντηρητικοί και σοσιαλκεντρωοι) είναι σχετικά στη μέση του δρόμου μεταξύ σοσιαλισμού και φιλελευθερισμού. Στο θέμα του πολιτεύματος, οι κεντροδεξιοί είναι υπέρ της διάκρισης των εξουσιών (χωρίς να πιστεύουμε ότι ξέρουν τι σημαίνει στην πράξη αφού δεν έχουν ζήσει σε τέτοιο καθεστώς). Την ίδια στιγμή δυσανασχετούν για αποφάσεις της δικαιοσύνης πχ του ΣτΕ όταν ακυρώνουν ή καθυστερούν έργα ή της ΑΔΑΕ ή της ΑΑΔΕ όταν αποφασίζουν αντίθετα στο κόμμα. Από την άλλη οι κεντροαριστεροί παίρνουν αποστάσεις από την συγκεντρωτική εξουσία, κάτι που θα περίμενε κάποιος από ένα αριστερό ή σοσιαλιστικό κόμμα που θέλει να εφαρμόσει πολιτικές αναδιανομής. Ίσως γιατί δεν της έχουν εμπιστοσύνη, ίσως γιατί λειτουργούν στον χώρο των ΜμΕ όπως είπαμε όπου υπάρχει σχετική ελευθερία κινήσεων.
Άρα το θέμα ιδεολογία είναι κάπως θολό στους Έλληνες ψηφοφόρους. Κυρίως οι ψηφοφόροι είναι οπαδοί που αυτοκαθορίζονται με βάση την αντίθεση με κάτι άλλο (πχ αντι-δεξιός ή αντι-αριστερός ή αντι-φασίστας ή αντι-κομμουνιστής). Το πρόβλημα ή η ευκαιρία με αυτό είναι ότι ή αντίθεση είναι γενικόλογη και μπορεί να περιλαμβάνει ανόμοιες ιδέες. Δεν παύουν όμως να είναι όπως οι ακόλουθοι μιας ομάδας που δεν μπορούν να «προδώσουν» έστω και αν η ιδεολογία του κόμματος έχει αλλάξει στην πράξη και τους έχει προδώσει αυτή.
Η «δεξιά ΝΔ» όσο και αν θεωρείται κεντρώα αφού οι δεξιοί είναι δεδομένοι υποστηρίζουν την παγκοσμιοποίηση και τον εισαγόμενο δικαιωματισμό woke της εις βάρος της εθνικής ταυτότητας ενώ ο «αριστερός ΣΥΡΙΖΑ» εφαρμόζει νεοφιλελεύθερα μνημόνια. Κάνουν τελικά ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ευαγγελίζονται, απλά για να μείνουν στην εξουσία.
Τελευταία και στην Ελλάδα προωθούνται πια δικαιωματιστικά ζητήματα (πχ γάμος ομοφύλων, εκτρώσεις αντί γεννήσεις, MeToo) προκειμένου να μετατοπιστεί η συζήτηση στο «lifestyle» αφού η οικονομική πολιτική είναι δεδομένη, υπαγορεύεται από τους δανειστές στα κόμματα εξουσίας. Επίσης προκαλεί κρίσεις ταυτότητας, δολοφονία υπαρχουσών νοοτροπιών (αυτό λέγεται menticide και είναι μέρος ψυχολογικής χειραγώγησης). Είναι ενδιαφέρον να δούμε τις νοητικές ακροβασίες κομμάτων και οπαδών προσπαθώντας να συγκεράσουν ιδεολογίες με πραγματικότητα.
Το αναχρονιστικό δίπολο Αριστερά-Δεξιά
H ανασυγκρότηση των πολιτικών ομάδων ενδεχομένως θα γίνει και στην Ελλάδα με μετατόπιση οπαδών σε νέα κόμματα στην βάση της παγκοσμιοποίησης-πατρίδα. Βέβαια ακόμα δρα ανασταλτικά σε αυτό η ψυχολογική δέσμευση σε κοινωνικές ομάδες/πολιτικές συμμορίες που έχει χτιστεί μέσα από πολλά χρόνια, κάτι που στην Ελληνική ψυχοσύνθεση αλλάζει δύσκολα όπως και η σε μεγαλύτερο βαθμό από το εξωτερικό «ενημέρωση» από τηλεόραση που είναι ελεγχόμενη από το σύστημα σε αντίθεση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο εξωτερικό.
Το δίδαγμα για την εκλογική μάχη είναι ότι δεδομένου ότι είναι θολή η ιδεολογική αντίληψη, η όποια επίκληση ιδεολογιών είναι ανούσια. Ουσιαστικά λειτουργεί μόνο για λόγους συσπείρωσης. Ο δεξιός θα αυτοβαφκαλιστεί ότι θέλει την λειτουργία της οικονομίας αλλά θα βολευτεί με το ρουσφέτι όπως το ίδιο θα κάνει και ο αριστερός των δικαιωμάτων. Μπορεί ο αριστερός να κατακρίνει την αστυνομική βία αλλά θα κάνει το ίδιο όταν την ελέγχει (βλέπε καταστολή διαδηλώσεων στις Πρέσπες).
Ο «δεξιός» ιστορικά θα πολιτεύονταν στο όνομα της συντήρησης για την προάσπισης των παραδόσεων και των κεκτημένων ενώ ο «αριστερός» στο όνομα της ανατροπής/«προοδευτικότητας» για να τα διεκδικήσει. Στην ουσία όμως και οι δυο πολιτεύονται για την διαχείριση μιας υπάρχουσας κρατικοδίαιτης κατάστασης και όχι δημιουργία πλούτου. Εξάλλου είναι άγνωστο στα συστημικά κόμματα τι σημαίνει ο οικονομικός σχεδιασμός τα τελευταία χρόνια που τον υπαγορεύει η ΕΕ αλλά δεν έχουν συλλογικό όραμα. Ίσως ποτέ δεν είχαν.
Σε μια οικονομία που δεν δημιουργεί διεξόδους το ζητούμενο είναι κοινό, αυτό της αυτοσυντήρησης. Οι αξίες δεν έχουν σημασία δεδομένης και της αναξιοπιστίας των κομμάτων. Και ποιος είναι καλύτερος; θα πούνε στο τέλος, όλοι ίδιοι είναι. Τελικά οι πραγματικοί προοδευτικοί είναι αυτοί που έχουν αξίες, που έχουν όραμα, που θέλουν να αλλάξουν καταστάσεις με παραγωγή και δημιουργία πλούτου ενάντια σε συμφέροντα. Αυτούς που τους λένε αντισυστημικούς και προσπαθούν να τους στοχοποιήσουν ως επικίνδυνους ή λαϊκιστές.
Αν υπάρχουν επαναστάτες σήμερα είναι αυτοί που πάνε αντίθετα στην κανονικότητα των ΜΜΕ και της πολιτικής ορθότητάς τους που έχουν διαμορφώσει και αποδεκτές μορφές επαναστατικότητας μέσα από το κίνημα woke. Ο επαναστάτης διεκδικεί την ζωή του και την άποψή του ανεξάρτητα, παίρνει ρίσκα, κάνει οικογένεια, φεύγει από την πόλη, καμαρώνει για ότι παράγει, έχει δικιά του άποψη και αισθητική που αντανακλώνται στις πράξεις του. Δεν είναι όλα αυτά μια επανάσταση κόντρα στην κανονικότητα της μιζέριας και της χειραγώγησης;
Συντηρητικοί είναι αυτοί που θέλουν τη διαιώνιση της μιζέριας μιας ψωροκώσταινας που δεν μπορεί να δημιουργήσει παραγωγή παρά τουρισμό, με χαμηλή παραγωγή, χρέη και εξάρτησης. Όμως λέγονται προοδευτικοί γιατί θα υποσχεθούν επιδόματα για να μην αλλάξει τίποτα. Προοδευτικοί δεν είναι αυτοί που καταλύουν αξίες με τα woke δικαιωματιστικά. Οι αξίες είναι διαχρονικές δεν έχουν ανάγκη συντήρησης, αν η κατάλυσή τους είναι πρόοδος τότε προοδευτικοί ήταν οι ναζί που καίγανε βιβλία, αυτοί που επιβάλλουν φερετζέδες και που λογοκρίνουν επιστήμονες στην πανδημία.
Επίλογος για τις Εκλογές
Το νέο δίπολο «woke παγκοσμιοποίηση-πατρίδα» δεν έχει ακόμα επικρατήσει στην Ελλάδα λόγω της υστέρησης στην ενημέρωση μέσα από τα ΜΜΕ και την συνήθεια και τις σχέσεις που έχουν αναπτύξει οι μεγαλύτεροι. Είναι πιο χρήσιμο λοιπόν για τις εκλογές να εστιάζει κανείς σε βιοποριστικές ανάγκες, στα συμφέροντα των συντεχνιών και σε θέματα της καθημερινότητας και αξιοπιστίας που όπως φαίνεται έχουν και την μεγαλύτερη απήχηση σε επίπεδο ειδησεογραφίας, παρά σε ιδεολογίες. Έτσι μπορεί να μετακινηθούν κάποιοι πιο ωφελιμιστές ή ορθολογιστές ψηφοφόροι ή να προσελκυστούν κάποιοι που απέχουν όπως απολιτικ ή απογοητευμένοι. Οι άλλοι, οι οπαδοί δεν πρόκειται να αλλάξουν ούτως ή άλλως.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποφεύγονται. οι αντιπαραθέσεις όπως και η ορολογία του παρελθόντος (αριστερά-δεξιά, προοδευτισμός, δημοκρατία, συντήρηση κλπ που έχουν χάσει το νόημά τους). Οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους όχι από το τι πιστεύουν ότι είναι αλλά με ότι πιστεύουν ότι δεν είναι και στο οποίο αντιτίθενται με συναισθηματικά αντανακλαστικά…
Αυτό δεν σημαίνει ότι η συζήτηση με βάση την ιδεολογία και το σχετικό όραμα δεν έχουν αξία. Αλλά για να μπορεί να την κάνει κάποιος πρέπει να έχει βήμα. Και αυτό περνάει από την βουλή ή από τα ΜΜΕ των μεγάλων συμφερόντων. Και για αυτό για τους αντισυστημικούς που δεν έχουν άλλες χορηγίες, η οδός για να κάνουν την συζήτηση περνά πρώτα από την η βουλή, το μόνο βήμα που έχουν οι δημοκρατίες… Και για τούς αντισυστημικούς και τους απογοητευμένους που απέχουν αυτή είναι η οδός ώστε έστω να ακουστούν μέσα από μια ανατρεπτική φωνή. Τελικά όμως θα πρέπει να προτείνουν και λύσεις, όσοι μπορούν, και αυτές να κριθούν μέσα από την εφαρμογή που πάλι περνά από την βουλή και της εξουσία, διαφορετικά είναι συζήτηση καφενείου…
πηγή: analyst.gr
