Μετά την τοποθέτηση του Χαράλαμπου Kαλού στο δημοτικό συμβούλιο νομική εξειδίκευση συγκεκριμένης εγκυκλίου έκανε ο Νομικός σύμβουλος και συνεργάτης του δημάρχου Ξενοφώντας Γράψας.

“Σήμερα έχουμε μία εγκύκλιο, κατά συνέπεια δεν έχουμε νέα διάταξη νόμου, έχουμε μία εγκύκλιο όπως ήταν και αυτή του 2021 και μία μεταγενέστερη του 2022.

Δεν μπορεί να τεθεί το ερώτημα εάν η εγκύκλιος έχει νομική ισχύ καθώς δεν έχει, είναι εσωτερικό έγγραφο της διοίκησης.

Αυτό το είδαμε και στην πράξη ότι με μεγάλη ευκολία μπορεί η μία να διαδέχεται την άλλη προβλέποντας ακριβώς τα αντίθετα.

Επομένως δεν συνιστά βέλτιστη λύση στο πρόβλημά μας η έκδοση μιας εγκυκλίου,  όσο υπάρχει ακόμα το 152 σε ισχύει χωρίς να έχει τροποποιηθεί και χωρίς να έχει αποσαφηνιστεί αυτό το οποίο εύστοχα τέθηκε στην απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου, δηλαδή ότι προβάλλει δικαιώματα το Ελληνικό δημόσιο μόνο όταν προσκομίζει και επικαλείται νόμιμους τίτλους κτήσης.

Για να καταδείξω αυτό που σας λέω θα ήθελα λίγο να παρατηρήσετε την διατύπωση που υπάρχει στο πρώτο κεφάλαιο της εγκυκλίου το οποίο αναφέρεται στην περίπτωση των ΑΔ και οι δύο περιπτώσεις είναι ακριβώς αντίστοιχες και ανάλογες.

Δηλαδή με νομοθετική ρύθμιση του 2022 σε ότι αφορά τα ΑΔ πανελλαδικά και όχι μόνο στις περιοχές που είχαμε ανεστραμμένο το τεκμήριο, κατά κάποιο τρόπο υπήχθησαν σε μία αντίστοιχη διάταξη, γιατί ορίστηκε ρητά ότι στις περιπτώσεις των ΑΔ Πανελλαδικά το Ελληνικό δημόσιο προβάλλει δικαίωμα κυριότητας μόνο στην περίπτωση που το δικαίωμα αυτό δηλώνεται σε τίτλο κτήσης.

Αυτό μας θυμίζει το περίφημο άρθρο 62 πού είναι το τεκμήριο κυριότητας το οποίο ίσχυε και ισχύει ακόμα στα Ιόνια την Κρήτη και τις λοιπές περιοχές.

Ενώ λοιπόν το θέμα είναι ακριβώς το ίδιο με προβληματίζει ιδιαίτερα ότι το υπουργείο στην εγκύκλιο του αυτή πέραν της πρώτης πεποιθήσεως μου ότι η εγκύκλιος δεν έχει ισχύ νόμου και είναι πάρα πολύ εύκολο να ανακληθεί και να τροποποιηθεί.

Στη συνέχεια έκανε κάποιες νομοτεχνικές παρατηρήσεις.

Ενώ η διατύπωση για τα ΑΔ είναι απολύτως σαφής, και ενώ διαββάζοντας το κείμενο ανέμενα την επανάληψη της ίδιας διατύπωσης σε ότι αφορά την περίπτωσή μας, δηλαδή την περίπτωση δασών, δασικών εκτάσεων στις περιοχές που ισχύει το τεκμήριο του άρθρου 62, εδάφιο Β, ανέμενα τη διατύπωση ότι και στις περιοχές αυτές το Ελληνικό δημόσιο προβάλλει δικαίωμα και προβαίνει σε δήλωση του άρθρου 2/308/1995 μόνο στην περίπτωση που το δημόσιο θεμελιώνει δικαιώματα κυριότητας επί των ανωτέρων εκτάσεων βάσει τίτλου, εκεί βλέπω μία άλλη διατύπωση και προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο υπάρχει διαφοροποίηση.

Ενώ οι περιπτώσεις είναι ακριβώς ίδιες και διατύπωση έχει ως εξής στην περίπτωση που μας ενδιαφέρει.

Εκεί αναφέρεται ότι δηλώσεις δικαιώματος του άρθρου 2 του νόμου 308/1995 πού υποβάλλονται από το δημόσιο και αφορούν δάση δασικές εκτάσεις και τα λοιπά, οι οποίες περιλαμβάνονται σε περιοχές του β εδαφίου του άρθρου 62 του νόμου 998/1979, θα πρέπει να συνοδεύονται από αποδεικτικά στοιχεία του επικαλούμενο δικαιώματος.

Για ποιο λόγο η διατύπωση δεν είναι υποβάλει το Ελληνικό δημόσιο δήλωση στις περιοχές αυτές μόνο στην περίπτωση που θεμελιώνει δικαίωμα κυριότητας;

Αυτό το θέτω σαν μία εύλογη απορία, ο λόγος που δεν χρησιμοποιήθηκε η διατύπωση για τα Α.Δ είναι γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού του συντάκτη και εδώ θα μου επιτρέψετε να εκτελέσω και χρέη ψυχολόγου είναι το άρθρο 152, από το οποίο έχει δανειστεί την ακριβή διατύπωση, απλά υποχρεώθηκε το υπουργείο και επειδή προσπαθώ στη ζωή μου να είμαι δίκαιος, το αποδίδω σε υπηρεσιακούς παράγοντες του Υπουργείου που εμμένουν στην εφαρμογή του άρθρου 152.

Αυτή είναι η εντύπωση που αποκόμισα από την αντιδικία που είχαν μαζί τους και στη συνάντηση της προηγούμενης Πέμπτης αλλά και στην τηλεδιάσκεψη της Παρασκευής.

Μπαίνει το Άρθρο 152 και έχει αφαιρεθεί η δεύτερη προϋπόθεση, δηλαδή το να μην επικαλείται ο ιδιώτης τίτλος πριν το 2001.

Αυτό αφαιρέθηκε από τη συγκεκριμένη εγκύκλιο εννοώ όπως θα θυμάστε ήταν στην εγκύκλιο του 2021.

Αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία; Κατά την άποψή μου έχει γιατί το πρόβλημα στην περίπτωσή μας δεν είναι η προηγούμενη εγκύκλιος, αλλά ότι υπήρξε μία νομοθετική παρέμβαση η οποία ανεξαρτήτως προθέσεων οδήγησε σε μία διάταξη την 152 το οποίο μπορεί να είναι το άρμα μέσω του οποίου θα καταλυθεί σε βάρος μας το τεκμήριο το οποίο ίσχυε και ισχύει μέχρι σήμερα βάση το άρθρο 62.

Βλέπω ότι και από τη νομική επεξεργασία της εγκυκλίου, παρά την υπαναχώρηση που υπήρξε από την πλευρά του υπουργείου με την αφαίρεση της δεύτερης προϋπόθεσης, δηλαδή το να μην κατέχει ο ιδιώτης τίτλο πριν το 2001, υπάρχει μία επιμονή σου 152 .

Θα μου επιτρέψετε να πω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση των Α.Δ πού είναι ακριβώς αντίστοιχη και ανάλογη περίπτωση προκειμένου να υποβάλλει δήλωση ιδιοκτησίας στο Ελληνικό Δημόσιο απαιτείται νόμιμος τίτλος.

Σύμφωνα με την εγκύκλιο που ενώ επικαλείται το άρθρο 62, στην ουσία αναδιατυπώνει χωρίς να το λέει ρητά το 152 και αυτό με προβληματίζει ως νομικό και με κάνει να φοβάμαι για το μέλλον.

Προσθέτει στους τίτλους ιδιοκτησίας μία σειρά από αποδεικτικά έγγραφα τα οποία ξεκάθαρα νομικά δεν αποτελούν τίτλους ιδιοκτησίας. Δηλαδή αντί να μπεΙ τέλεια στο τίτλος ιδιοκτησίας συνεχίζει ” ή άλλα επαρκή στοιχεία κυριότητας του ελληνικού δημοσίου, όπως πράξεις μίσθωσης, παραχώρησης ή άλλης εκμετάλλευσης, αξιοποίησης και προστασίας της έκτασης ως δημόσιας”

Οτιδήποτε έχει προστεθεί μετά τη λέξη νόμιμος τίτλος συνιστά προσβολή του τεκμηρίου κυριότητας όπως ίσχυε και ισχύει βάσει του άρθρου 62 και διευρύνεται κατά τρόπο κατά την άποψή μου απαράδεκτο ο κύκλος των στοιχείων τα οποία μπορεί να προσκομίσει το Ελληνικό δημόσιο προκειμένου να υποβάλει δήλωση ιδιοκτησίας.

Αν για παράδειγμα κάποιος ιδιώτης αποψιλώσει χωρίς άδεια του Δασαρχείου μία ιδιωτική δασική έκταση, θα κηρυχθεί αναδασωτέα από το δασαρχεία
.
Η πράξη αναδάσωσης είναι πράξη προστασίας κατά το νόμο, επομένως για την έκταση αυτή που κηρύχθηκε αναδασωτέα, θα έρθει με βάση την εγκύκλιο αυτή το Ελληνικό δημόσιο, χωρίς να έχει τίτλο ιδιοκτησίας και θα μπορεί να υποβάλει δήλωση ιδιοκτησίας στο κτηματολόγιο, επικαλούμενος μόνο και μόνο την πράξη αναδάσωσης, η οποία σημειωτέον στις περισσότερες περιπτώσεις ουδέποτε κοινοποιείται στον ενδιαφερόμενο.

Θεωρώ λοιπόν οτι όπως το υπουργείο όπως άριστα ρύθμισε το θέμα των Α.Δ και εξάρτησε την υποβολή δικαιώματος εκ μέρους των διευθύνσεων δασών, μόνο στην περίπτωση που αυτές επικαλούνται νόμιμο τίτλο, το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην περίπτωσή μας.

Για ποιο λόγο έχουν προστεθεί επιπλέον ” αποδεικτικά στοιχεία” που δεν αποτελούν νόμιμο τίτλο ιδιοκτησίας στην δική μας περίπτωση και αυτό δεν μπορώ να καταλάβω.

Η νομική μου άποψη είναι πως αυτό που πρέπει να επιζητήσουμε είναι η βέλτιστη λύση, μία λύση σαφής που δεν θα επιδέχεται αμφισβήτηση και δεν θα πρέπει να αποτελεί αντικείμενο ερμηνείας μέσω εγκυκλίων.