Αφήνω  πίσω το χρόνο που σβήνει. Ο απολογισμός  είναι αναπόφευκτος  και,  όσο  κι αν προσπαθώ να στρογγυλέψω τις γωνίες, μου αφήνει μια γλυκόπικρη  αίσθηση. Τις  έφαγα και  φέτος τις κλωτσιές μου, σκέφτομαι,  τσαλακώθηκε ο εγωϊσμός μου, ξεροκατάπια κάμποσες φορές από αμηχανία και αδεξιότητα μπροστά στην αλλαγή που έβγαινε αιφνιδιαστικά  μπροστά  και με αφόπλιζε στη στιγμή.

Μέσα στο χορό της αβεβαιότητας,  να μια απρόσμενα απελευθερωτική διαπίστωση που την κρατώ με πίστη στις αποσκευές μου, ενώ στέκομαι στην αποβάθρα για να σκαρφαλώσω στο τραίνο του χρόνου που ξεκινά: Ναι, σε πείσμα των δύσκολων καιρών, είναι   υπαρκτό και ζωντανό  ένα  κομμάτι μέσα  μας που παραμένει καθαρό και δυνατό,  περιμένοντας τη δικαίωσή του.

Το απόσπαμα είναι από  Newagemama.com