Μουγκρίζουνε χαρούμενες επάνω από τις στάχτες!«O tempora, o mores»

“Πάρ’ ένα σβόλο, Μήτρο,και διώξ’ εκείνα τα σκυλιά, που μου χαλούν το φύτρο.Ο χερουλάτης έφαγε τ’ άχαρα δάχτυλά μουκαι στην αλετροπόδα μου ελιώσαν τα ήπατά μου.5Δυο μήνες έρεψα εδεδώ, εσάπισα στη νώπημ’ αρρώστια, με γεράματα! Βάσανα, νήστεια, κόποιγι’ αυτό το έρμο το ψωμί! Και τώρα που προβαίνεισγουρό, χολάτο από τη γη, που πριν το φαν χορταίνειτα λιμασμένα μου παιδιά, να το πατούν εμπρός μου10με τόση απίστευτη απονιά οι δυνατοί του κόσμου!…Εξέχασες και δε μ’ ακούς;… εσένα κράζω, Μήτρο,διώξε, σου λέγω, τα σκυλιά, που μου χαλούν το φύτρο!

Μήτρος

Είναι του Ρήγα, δεν κοτώ… Γιά κοίταξ’ εκεί πέρανα ιδείς τί θρος που γίνεται, τί χλαλοή, πατέρα!

Φωτεινός

Τί Ρήγας, τί Ρηγόπουλα! Είν’ ο καινούριος κύρης,που πλάκωσε με ξένο βιο να γένει νοικοκύρης.Παλιόφραγκοι, που πέφτουνε σαν όρνια στα ψοφίμια·εκείνοι πάντα κυνηγοί και πάντα εμείς αγρίμια.”

Η πολιτική συγκυρία της αποκαθήλωσης του αγάλματος του Βαλαωρίτη μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί . Δανείζομαι δύο αποσπάσματα από το άρθρο του Γιάννη Φαλκώνη στην εφημερίδα “Τα νέα της Λευκάδας”

-Κι όμως όσο κι αν είναι απίστευτο εν έτι 2022 έφτασε αυτή η ώρα, όπου μηχανήματα απολίτιστων εκτελώντας εντολές βαρβάρων αποκαθήλωσαν την προτομή του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και γκρέμισαν με τον πιο βίαιο τρόπο την σύνθεση των βράχων που ήταν εμπνευσμένη από το μνημειώδες ποίημα του εθνικού μας ποιητή «Μέριασε, βράχε, να διαβώ».

Και ο αρθρογράφος συνεχίζει πιο κάτω:

“Είναι αποκαρδιωτική η βάρβαρη μετάλλαξη που συντελείται στην Λευκάδα σε μια εποχή μάλιστα οικονομικής ευημερίας λόγω του τουρισμού. Εποχή που θα έπρεπε να υπάρχει άνοδος του βιοτικού επιπέδου και ταυτόχρονα άνθιση της παιδείας και του πολιτισμού. Ο εκσυγχρονισμός πρέπει να εμπεριέχει πρωτίστως την έννοια σεβασμός στον πολιτισμό, στην ιστορία, στην παράδοση, στις ανάγκες του λαού και την πολύτιμη φυσιογνωμία της πόλης, του νησιού και της Ελλάδας γενικότερα, για να είναι ορθός και διαχρονικός. Πόσο μάλλον στην Λευκάδα που η ύπαρξή της είναι συνυφασμένη με τον Πολιτισμό!”

Δυστυχώς  ο τρόπος που επιλέχθηκε για την  ανάπτυξη του νησιού της Λευκάδας ,  οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή του Φυσικού Περιβάλλοντος και στην αλλαγή των ιδιοκτητών της γης της .

Πρόκειται για την πιο αναίμακτη “κατάκτηση” του νησιού στην ιστορική του διαδρομή από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η “άλωση” αφορά τόσο την ιδιωτική όσο και την δημόσια περιουσία , με προβαλλόμενη δικαιολογία την πρόσφατη χρεοκοπία της χώρας.

Προφανώς κι οι “εντολοδόχοι” που ανέλαβαν την υλοποίηση αυτής της πολιτικής , ορμώμενοι κι από το γεγονός της παταγώδους αποτυχίας ανάσχεσής της το 2014, θεώρησαν  πλέον κατάλληλη στιγμή για την αποκαθήλωση και των συμβόλων και των ποιητών της αντίστασης την δεδομένη χρονική συγκυρία.

Συνειδητά ή ασυνείδητα για εμάς το ίδιο σοβαρό ατόπημα παραμένει, οδηγούν ξανά την τοπική κοινωνία σε  αναζήτηση νέας πολιτικής στέγης, πολύ φοβόμαστε προς τα άκρα.

Κι είναι πολύ απλοϊκή η εξήγηση” άστους μερικοί αναρχικοί και λίγοι κουμουνιστές” γιατί είναι κάτι πολύ περισσότερο, είναι αποφασισμένοι δημότες που βρίσκονται σε αναζήτηση των χαμένων ιδανικών, του δημόσιου χώρου που θα τους επιτρέπει να ζουν αξιοπρεπώς, της χαμένης πολιτιστικής τους ταυτότητας.