Δεν παρήγαγε κανένα νομικό αποτέλεσμα , δεν έδωσε απαντήσεις στα εύλογα ερωτήματα των  πολιτών

Επικοινωνιακή παρά ουσιαστική η παρουσία στην περιοχή μας του υφυπουργού Περιβάλλοντος, ο οποίος περιορίστηκε σε δηλώσεις  που αναφέρονται στην κατανόηση του προβλήματος κι όχι στην λύση του. Η λύση παραπέμφθηκε εν ελθέτω χρόνο από έγκριτους νομικούς .

Μάλιστα τόσο ο κ. Αρμυράς , όσο και ο βουλευτής Λευκάδας κ. Θανάσης Καββαδάς μας ενημέρωσαν ότι πρόκειται για συμβατική υποχρέωση της χώρας η οποία ήδη θα έπρεπε να είχε πραγματοποιηθεί.

“Οι δασικοί χάρτες, που είναι προαπαιτούμενο για να υπάρξει Κτηματολόγιο, είναι ένα έργο εθνικής σημασίας. ”  μας υπενθυμίζει σωστά  ο βουλευτής Λευκάδας , αλλά  κατά το ήμισυ !

Γιατί η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι η δημιουργία των δασικών χαρτών ήταν στα προαπαιτούμενα του 3°υ Μνημονίου που συμφώνησαν και συνυπέγραψαν όλα τα  κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ. ά) και  η ΕΕ τώρα απαιτεί, η μνημονιακή αυτή υποχρέωση, να εφαρμοστεί πριν από το τέλος του 2021  κατ΄απαίτηση των δανειστών-εταίρων μας. Πολύ σωστά θέλουν να γνωρίζουν οι  εταίροι και δανειστές μας την δημόσια περιουσία που έχει υποθηκευθεί ως εγγύηση για τα δάνεια!

Ποσώς απασχολεί την κυβέρνηση η προστασία της  μικρής ιδιοκτησίας και κυρίως του φυσικού περιβάλλοντος, αυτό δείχνουν τα μέχρι στιγμής δείγματα γραφής της νομοθεσίας που συνέταξαν από το 2010 και μετά οι επ΄ ονομαζόμενοι  “έγκριτοι νομικοί” της χώρας , νομικοί οι οποίοι επ ουδενί δεν υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα των  Ελλήνων πολιτών,  αλλά τα συμφέροντα των δανειστών.

Ποια λοιπόν προστασία των δασικών εκτάσεων επικαλούνται σήμερα οι κυβερνώντες αφού με σειρά «δασοκτόνων» νόμων αυτή η επικαλούμενη προστασία των δασών έχει θυσιαστεί στο βωμό του δήθεν δημοσίου συμφέροντος με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Παρ.2 του Άρθρο 126 του ν. ΝΟΜΟΥ4759/2020 βάσει της οποίας και σε συμπλήρωση του Άρθρου 36 του ΝΟΜΟΥ 4280/2014 ο οποίος αναφέρει:

« Επιτρέπεται η επέμβαση σε δημόσια δάση, δημόσιες δασικές εκτάσεις και δημόσιές εκτάσεις των περ. α’ και β’ της παρ.5 του άρθρου 3 για τη δημιουργία χιονοδρομικών κέντρων, εγκαταστάσεων αξιοποίησης ιαματικών Πηγών υδροθεραπευτηρίων, κέντρων θαλασσοθεραπείας, εγκαταστάσεων ιατρικού τουρισμού και ξενοδοχειακών καταλυμάτων κατηγορίας 4 ή 5 αστέρων, καθώς και η διάνοιξη και δημιουργία διόδων διαδρομών τρυπιδοσφαίρισης (γκολφ). Στις ανωτέρω εκτάσεις επιτρέπεται η εγκατάσταση μηχανισμών με συρματόσχοινα (σχοινοσιδηρόδρομοι, καλωδιοκίνητοι., εναέριοι θάλαμοι και τηλεσκί) που έχουν σκοπό την εξυπηρέτηση των εγκαταστάσεων της παρούσας, ή λειτουργούν αυτοτελώς, ως ανεξάρτητες εγκαταστάσεις, με την προϋπόθεση ότι δεν επέρχεται αισθητική αλλοίωση του τοπίου.»

Μήπως λοιπόν, με επίκληση την προστασία των δασών, οι μικροϊδιοκτησίες των νησιών μας, οι οποίες αποτελούσαν αγροτικές εκτάσεις το 1945, χαρακτηριζόμενες δασικές (ΑΑ) στου δασικό χάρτη, τελικά με έμμεσο τρόπο αποτελούν το έδαφος για στρατηγικές μεγαλοεπενδύσεις του τουριστικού τομέα ή ακόμα και των βιομηχανικών ΑΠΕ με βάση την υφιστάμενη νομοθεσία που αναφέρθηκε παραπάνω;