Ας είμαστε ειλικρινείς.
Μετά την συνθηκολόγηση είμαστε πλέον ανυπεράσπιστοι απέναντι στις αδηφάγες ορέξεις των Γερμανών.
Ο Ευρωρομαντισμός του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ολέθριος τόσο για την αριστερή του ταυτότητα όσο και για το λαό.
Η λυσσαλέα επίθεση που δέχτηκε η αριστερή/πατριωτική συγκυβέρνηση οδήγησε τελικά στην σχεδόν άνευ όρων συνθηκολόγηση της.
Η Γερμανική Ηγεμονία κέρδισε μια ακόμη μεγάλη μάχη.
Αυτός ήταν κι ο λόγος που ασκούσα σκληρή κριτική σε μια πολιτική που αναλώθηκε σε φλερτ με τον εχθρό όταν όφειλε να θωρακίσει τη χώρα απέναντι σε όλα όσα αναπόφευκτα θα ακολουθούσαν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόνισε τα εξαιρετικά του επικοινωνιακά όπλα, αναμενόμενα όμως αυτά δεν ήταν αρκετά καθώς βρέθηκε σε έναν πραγματικό αμείλικτο οικονομικό πόλεμο. Κατέβηκε με γαρύφαλλα απέναντι σε έναν ισχυρότατο εχθρό που ήθελε να τον συνθλίψει.
«Περισσότερο διαπραγματευόμαστε παρά κυβερνάμε» δήλωσε με ειλικρίνεια ο πρωθυπουργός στο ευρωκοινοβούλιο, συνοψίζοντας με μια φράση την κραυγαλέα λάθος όπως αποδείχθηκε προσέγγιση της συγκυβέρνησης, η οποία μπορεί να παρέλαβε αυτή την τραγική κατάσταση από το σάπιο ελληνικό σύστημα εξουσίας, βρίσκεται όμως πλέον προ και των δικών της ευθυνών, σημαντικότερες εκ των οποίων η κάκιστη ανάγνωση των συνθηκών και το εμπόριο ελπίδας. Και αυτή είναι η πιο επιεικής εκδοχή, γιατί οι κακοπροαίρετοι κάλλιστα μπορούν να ισχυριστούν πως το βουνό λαθών ήταν μέθοδος ώστε η Ελλάδα να συρθεί αλυσοδέσμια σε όποιες εξελίξεις οι Γερμανοί έκριναν ως σκόπιμες.
Το ηρωικό όχι του δημοψηφίσματος ήταν μη εύκολα διαχειρήσιμο ακόμη και για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, ο οποίος εικάζουμε ότι θα προτιμούσε ένα οριακό αποτέλεσμα που θα του επέτρεπε μεγαλύτερα περιθώρια ευελιξίας.
Το δημοψήφισμα ήταν άλλωστε για τον ίδιο ένα τέχνασμα για να αποφύγει τις εσωκομματικές σκοπέλους. Δυστυχώς όμως τον οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα.
Το ισχυρότατο όχι τον άφησε απόλυτο κυρίαρχο του ελληνικού πολιτικού παιχνιδιού. Μεγαλύτερη δύναμη, μεγαλύτερη ευθύνη στο εσωτερικό για τον Πρωθυπουργό που τον κατέστησε απόλυτα υπόλογο στο εξωτερικό.
Και αυτός είναι ένας λόγος που εξέτεινε κλάδο ελαίας στους σκορπισμένους του πολιτικούς αντιπάλους, τους εκφραστές της ελληνικής ολιγαρχίας και άρχισε να επικαλείται την «εθνική συναίνεση».
Η επόμενη μέρα στο εσωτερικό είναι γεμάτη άσχημα σενάρια.
Αν περάσει το μνημόνιο 3 από τους βουλευτές της συγκυβέρνησης, θα έχει ζυγιστεί ως κρισιμότερη η διατήρηση της κυβερνητικής συνοχής από την αξιοπιστία και τον αρχικό χαρακτήρα της συγκυβέρνησης, η οποία θα έχει μετατραπεί σε μνημονιακό διαχειριστή με μοναδική ελπίδα επιβίωσης της να αποτελούν ορισμένες νίκες κατά της ελληνικής διαφθοράς, σε έναν αγώνα δρόμου με την αναπόφευκτη μνημονιακή φθορά.
Αν κάποιοι βουλευτές επιλέξουν να διασώσουν τον δικό τους πολιτικό χαρακτήρα από την πλήρη εγκατάλειψη όχι μόνο του προγράμματος Θεσσαλονίκης αλλά και από την εγκατάλειψη και των τελευταίων κόκκινων γραμμών, αν κάποιοι θελήσουν να προστατευτούν από την μνημονιακή ντροπή, τότε είτε οδηγούμαστε σε εκλογές με άγνωστα τα ζητούμενα και τις προτεινόμενες πολιτικές, είτε ακόμη χειρότερα, σε αναβάθμιση του Ποταμιού Πασόκ σε πολιτικούς ρυθμιστές, κάτι που αυτόματα σημαίνει ότι μετά την μεγάλη ήττα στο εξωτερικό, θα χαθεί και ο πόλεμος κατά της διαφθοράς στο εσωτερικό.
Είχα άλλωστε προειδοποιήσει για αυτά τα ενδεχόμενα ήδη από τις αρχές του Φλεβάρη κι όταν μου λέγαν πως είναι πολύ νωρίς απαντούσα πως είναι ήδη πολύ αργά.
Τώρα πλέον η συγκυβέρνηση έχει βρεθεί σε απόλυτο αδιέξοδο, εκείνου του θανάσιμου είδους μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Ακόμη και η επιλογή της ολικής ρήξης, που από την αρχή της ανάληψης της διακυβέρνησης ήταν η μόνη επιλογή…