Η μόχλευση, 12-15 φορές, του πραγματικού πλούτου που παράγεται στον κόσμο, οδηγεί σε αποτελέσματα όπως αυτά της LehmanBrothers που σε ένα οριακά κινούμενο οικονομικό οικοδόμημα μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες για αυτό.
Τα κράτη στο σύνολό τους σχεδόν πτωχυμένα (δηλαδή με χρέος πάνω από το 100% του Α.Ε.Π. τους) και με ένα παγκόσμιο χρέος 286% του παγκόσμιου Α.Ε.Π. δεν μπορούν πλέον να παράγουν (μέσω επενδύσεων) επιπλέον πλούτο.
Το τρίτο σοβαρό δεδομένο είναι ότι το 1% του πληθυσμού της γης κατέχει τόσο πλούτο όσο το 99%, δηλαδή το 50% του παγκόσμιου πλούτου ως αποτέλεσμα των σχέσεων διαφθοράς και διαπλοκής των κυβερνόντων με τους ολιγάρχες με στόχο την διαιώνιση στο να εξουσιάζουν τον κόσμο προς όφελός τους, αυτών και των απογόνων τους.
Επιπλέον προς όφελός τους έχουν τον έλεγχο της κατεύθυνσης των χρημάτων που ¨κόβουν¨ οι κεντρικές τράπεζες των κρατών μέσω των οίκων αξιολόγησης (FitchRatings, Standard& poolsκαι Moody’ s.) έχοντας στον έλεγχό τους τα Μ.Μ.Ε.
Η απάντηση επομένως στο που μπορεί να βρεθεί “χρήμα” σήμερα είναι αυτονόητη, μόνο στο 1% που κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου.
Είναι προφανώς επίσης ότι οι υπάρχουσες εξουσίες του, λεγόμενου, δυτικού κόσμου δεν μπορούν να το κάνουν, διότι, όπως προανέφερα, είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Η λύση της αναδιανομής του πλούτου επομένως μπορεί να έρθει μόνο από το λαό με δημοκρατικές διαδικασίες (οι οποίες δοκιμάζονται και πρέπει να στηριχτούν με κάθε τρόπο) καταλαμβάνοντας την εξουσία όπου γίνονται εθνικές εκλογές.
Το έτος 2016 πραγματοποιούνται στις Η.Π.Α. εκλογές με το μεγάλο φαβορί να τις κερδίσουν να είναι οι Ρεπουμπλικάνοι που ευαγγελίζονται τις πολιτικές λιτότητας (εργαλείο ώστε οι ολιγάρχες να μεγαλώνουν την επιρροή τους με το αζημίωτο ξεζουμίζοντας ακόμη περισσότερο τους αδυνάτους) της Γερμανίας.
Η υλοποίηση της πολιτικής της λιτότητας και στην Αμερική, από τους Ρεπουμπλικάνους (σύνθημά τους είναι να μην γίνουμε Ελλάδα) δεν είναι εύκολο να γίνει αποδεκτή από τους πολίτες της που έχουν μεγαλώσει με το ¨Αμερικάνικο όνειρο¨ και την κατανάλωση και που καμία σχέση δεν έχουν με τους Γερμανούς πολίτες της αποταμίευσης.
Οι ισχυρές αντιδράσεις του κόσμου στις Η.Π.Α. επομένως θα είναι ποιο εύκολο να καμφθούν αν αυτό έχει την δυνατότητα να παρουσιαστεί ως μοναδική λύση (Βλέπε Ελλάδα του Γεώργιου Παπανδρέου, του Παπαδήμου (αλήθεια που είναι αυτός ο Έλληνας;) και του Σαμαρά – Βενιζέλου).
Αντίθετα θα είναι πολύ ποιο δύσκολο αν στην Ευρώπη έχει αρχίσει να διαμορφώνεται ένα ισχυρό κίνημα αντίδρασης πολιτών απέναντι στην πολιτική της λιτότητας , πολύ περισσότερο δε όταν σε κάποιες περιπτώσεις παίρνουν στα χέρια τους και την διαχείριση των κρατών τους.
Προκύπτει αβίαστα επομένως το συμπέρασμα ότι η Ευρώπη της λιτότητας που επιβάλει σε αυτή η Γερμανία δεν πρέπει να φτάσει στις εκλογές των Η.Π.Α. το 2016 με ανοιχτά τα μέτωπα της Ελλάδας αλλά και αυτών που προδιαγράφονται έως τότε, σε Πορτογαλία και κυρίως στην Ισπανία με τις εθνικές τους εκλογές στα τέλη του 2015.
Η λιτότητα δεν επιφέρει μόνο πείνα και δυστυχία αλλά και σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας.
Αν καταφέρουν επομένως στις μη δημοκρατικές χώρες του κόσμου, Κίνα και Ρωσία να προστεθούν η Αμερική και η Ευρώπη, μέσω της εφαρμογής των πολιτικών λιτότητας, τότε είναι εύκολα να αντιληφθούμε σε τι κόσμο μπορεί να ξημερώσουμε το 2016.
Αναστάσιος Σ. Μάντζαρης
