Εποχή κατάρτισης νέων προϋπολογισμών ο Νοέμβριος με νέες περικοπές σε βάρος του πολιτισμού, του κοινωνικού κράτους, της υγείας, της παιδείας κι εντέλει των ίδιων των πολιτών που αργά ή γρήγορα θα κληθούν εκ νέου να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να ενισχύσουν και τη λειτουργία των δήμων.
Γράφει ο Γιώργος Γαβρίλης
Τα λεφτά που αποδίδονται από το κράτος στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων έφθασαν το ύψος των χρημάτων που διαχειρίζονταν το 2009 ο δήμος Λευκάδας, τα λεφτά που διαχειρίζεται σήμερα ο δήμος Λευκάδας βρίσκονται στο ύψος των χρημάτων που διαχειρίζονταν το 2009 ο δήμος Μεγανησίου και τα λεφτά με τα οποία κατέθεσε φέτος προϋπολογισμό ο δήμος Μεγανησίου μόλις μετά βίας φθάνουν το ύψος των χρημάτων που παλιά διαχειρίζονταν μια τοπική κοινότητα!
Στα πλαίσια της εξοντωτικής αυτής πολιτικής της κυβέρνησης σε βάρος των πραγματικών αναγκών των τοπικών κοινωνιών η λύση δεν βρίσκεται στα 50 ή 100 ή 200 ευρώ που θα κληθεί να καταβάλει ο κάθε δημότης ως χαράτσι, κάτω από όποιο όνομα κι αν αυτό βαπτισθεί, μέσω λογαριασμών ή άλλων εισφορών. Η λύση βρίσκεται στην ανατροπή αυτής της αδιέξοδης ακραιονεοφιλελεύθερης πολιτικής που οδηγεί Μεγανήσι, Λευκάδα και Περιφέρεια σε συρρίκνωση του πληθυσμού, οικονομική εξαθλίωση, συγκοινωνιακή απομόνωση, κοινωνική περιθωριοποίηση.
Η όποια προσπάθεια “ωραιοποίησης”, εφησυχασμού περί χρηστής διαχείρισης, ψευδαισθήσεων περί ανάπτυξης κι ονειρώξεων περί τοπικών οικονομικών “οάσεων” τουριστικής έκρηξης, πολύ σύντομα θα καταρρεύσει ευκολότερα κι από χάρτινο πύργο. Μπορεί στη Λευκάδα να υπάρχει άφθονη άμμος (ακόμα) , ώστε ο καθένας να μπορεί δυνητικά να “χτίσει” ένα παλάτι, όμως σύντομα κι αυτή η δυνατότητα θα εξαφανιστεί, εάν δεν σηκωθούν οι τόνοι και δεν γίνει κατανοητό ότι ο τόπος χρειάζεται αλλαγή κι ανατροπή στην κεντρική πολιτική σκηνή που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ουσιώδης αλλαγές και σε τοπικό επίπεδο.
Η ανυπακοή και ή ρήξη με τον άχαρο ρόλο ενός νέου φορομπηχτικού κι εισπρακτικού μηχανισμού που σκόπιμα αποδόθηκε στην τοπική αυτοδιοίκηση, αποτελεί μονόδρομο. Οποιαδήποτε παρέκκλιση ονομάζεται στην κοινή καθομιλουμένη συμβιβασμός.
