Ακόμα ένας Οκτώβρης χωρίς τράτες στο Μεγανήσι.
(Γράφει ο Γιώργος Γαβρίλης)
Οι τράτες του Μεγανησίου επί σειρά ετών τροφοδοτούσαν με φθηνό ψάρι την τοπική αγορά και απασχολούσαν περισσότερες από τριάντα οικογένειες, δίνοντάς τους ένα επιπλέον εισόδημα τη χειμερινή περίοδο κρατώντας παράλληλα ζωντανή την οικονομική δραστηριότητα στο νησί τους “νεκρούς” χειμερινούς μήνες.
Όπως αναφέρουν οι ψαράδες σε έγγραφο που απέστειλαν μέσω του συλλόγου τους πέρυσι τον Δεκέμβριο του 2013 στον Υπουργό Ανάπτυξης, με την ακολουθούμενη αλιευτική πολιτική των τελευταίων κυβερνήσεων και των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, πάνω από 50% του παράκτιου αλιευτικού στόλου έχει οδηγηθεί στην πυρά ή έχει καταστραφεί από μπουλντόζες, όπως ενδεικτικά αναφέρουν, ενώ το άλλο 50% σαπίζει στα λιμάνια του Μεγανησίου περιμένοντας λύση.
Πιο συγκεκριμένα αναφέρουν:
Το αίτημα προώθησε προς το Υπουργείο Ανάπτυξης και ο βουλευτής Λευκάδας κ. Θοδωρής Σολδάτος, ο οποίος έγινε αποδέκτης της κοινοποίησης του εγγράφου των ψαράδων μεταξύ μιας σειράς πολιτικού προσωπικού με επικαλυπτόμενες συνήθως αρμοδιότητες:
Πάραυτα μέχρι σήμερα ουδείς μπήκε στον κόπο ν΄ απαντήσει στο δίκαιο αίτημά τους και οι τελευταίοι ένας-ένας με πόνο ψυχής παραδίδει το στολίδι του στην πυρά, μην αντέχοντας να το βλέπει να σαπίζει! Το έγκλημα συνεχίζεται, μοναδικά σκαριά μετατρέπονται σε σωρούς ξύλα. Παραδοσιακά επαγγέλματα χάνονται στο όνομα μιας πολλά υποσχόμενης τουριστικής ανάπτυξης που, όμως, στο πέρασμά της “εξοντώνει” το μόνιμο πληθυσμό του Μεγανησίου. Εννιακόσιες πενήντα ψυχές μείναμε με πάνω από τους μισούς να είναι συνταξιούχοι! Τρανή απόδειξη το δημοτικό σχολείο του νησιού: μόλις 27 παιδιά σ΄ ένα νησί που υποτίθεται ότι κάθε καλοκαίρι βουλιάζει από επισκέπτες. Τελικά, που καταλήγει όλος αυτός ο πλούτος που παράγεται στο νησί και ποιός τελικά ωφελείται από την πολυδιαφημιζόμενη τουριστκή ανάπτυξη;
Οι ψαράδες χάνονται και οι μόνοι που πλέον ασχολούνται είναι κάποιοι συνταξιούχοι του ΝΑΤ, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι εκτός των άλλων και με το βιολογικό τους ρολόι. Μαζί με τους ψαράδες σιγά-σιγά χάνονται και οι κτηνοτρόφοι, μαζί και η οικοτεχνία που δεν πέρασε -ως όφειλε- στις επόμενες γενιές.
Το Μεγανήσι που ξέραμε χάνεται κι από την μοναδική διατροφική αυτονομία που διατηρούσε επί εκατονταετίες, περνάει γρήγορα στην “σύγχρονη εποχή”, όπου τα super-market αναλαμβάνουν να τροφοδοτούν τις οικογένειες που το κατοικούν. Τα αγροκτήματα έχουν μετατραπεί σε οικόπεδα και η οικονομία των οικογενειών περνάει πλέον αποκλειστικά από τα γκισέ των τραπεζών.
Ζούμε τη δικτατορία των αγορών κι οι πολιτικοί μας αποφασίζουν και νομοθετούν έχοντας στο μυαλό τους το γενικό δείκτη του χρηματιστηρίου και τα speads παρά τις ανάγκες της κοινωνίας και των ανθρώπων. Όσο αυτό δεν αλλάζει, θα πεθαίνουμε βουλιάζοντας στην αφθονία του πλούτου που μας περιβάλλει, με το όνειρο ότι κάποιος θα μας πετάξει ένα και μοναδικό σωσίβιο μέσα σε εκατομμύρια ναυαγισμένους.
