Τελικά μοιάζει σαν να μη ζούμε στον ίδιο Δήμο. Ιλουστρασιόν περιτυλίγματα ντύνουν ανυποψίαστους φερέλπιδες υποψήφιους, νέους και μοιραίους, που θα σώσουν τον τόπο επειδή είναι απλά νέοι και καλοί άνθρωποι, που μαζί με άλλους καλούς ανθρώπους-άντε και μερικούς κακούς- θα ξαναβάλουν μπροστά τη δημοτική μηχανή που σκούριασε. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που διαχειρίζονταν τον τόπο χρόνια και ζαμάνια, ξανά σιδέρωσαν τα πουκάμισά τους για να μην φαίνονται τσαλακωμένα και λαδωμένα και ξαναρίχτηκαν από την αρχή στον στίβο της ψήφου.

Αλλά, καμιά κουβέντα για την ταμπακιέρα μέχρι σήμερα. Κανείς δεν φταίει για το χάλι μας, μόνο λάθος διαχείριση είχαμε. Πρωτοσέλιδα εμφανίζουν άφθαρτους (αλλά και φθαρμένους) υποψήφιους που μιλούν για καθαριότητα, για πράσινες πλατείες, για σχέδια σε διαφάνειες, για «αξιοποίηση» του δημόσιου πλούτου μας, που καλύτερα να γίνει ιδιωτικός γιατί αλλιώς «κοστίζει» σε όλους, για επίγειους παράδεισους σε μακέτες, όλοι μαζί για μια νέα αρχή, ενωμένοι και ατσαλάκωτοι.

Τελικά όντως ζούμε σε ξεχωριστούς Δήμους. Ο Δήμος μας και ο Δήμος τους. Γιατί ο δικός μας Δήμος είναι άλλος. Που πονάει μαζί με τους κατοίκους του. Και πεθαίνει στη φτώχεια, και αυτοκτονεί από απόγνωση, και κρυώνει χωρίς στέγη, και μένει στις γραμμές του ΟΑΕΔ, όπως οι κάτοικοί του, ή στην ουρά για μια θέση φθηνού ξενοδοχοϋπαλλήλου. Είναι ένας Δήμος πραγματικός, όχι τρισδιάστατη αποτύπωση. Και είναι ένας Δήμος που σκοτεινιάζει. Όπως τα σπίτια χωρίς ρεύμα. Όπως οι παρατημένοι δημόσιοι χώροι, οι εγκαταλειμμένες παιδικές χαρές, οι διαλυμένες δημόσιες υπηρεσίες με τους απολυμένους εργαζόμενους. Ένας Δήμος με ανθρώπους καταδικασμένους σε μια θηλιά που όλο στενεύει, κάτω από το βάρος ενός χρέους που δεν δημιούργησαν, και ενός μνημονίου που σαν ταφόπλακα έπεσε πάνω στα κεφάλια τους.

Γι αυτά τα ταπεινά ήρθε η ώρα επιτέλους να μιλήσουμε. Να ανοίξουμε την ταμπακιέρα των πραγματικών προβλημάτων και να αποδώσουμε ευθύνες εκεί που αναλογούν. Με την ψήφο μας. Και οι άχρωμες εκλογές που προσπαθούν να φτιάξουν , να πάρουν χρωματισμό, να γίνουν ξεκάθαρη πολιτική μάχη εναντίωσης στους πολιτικούς μνημονιακούς βρυκόλακες.

Και επειδή η υπομονή μας τελείωσε, ξεκινάμε θυμίζοντας αυτά που λέμε από καιρό. Πως η βασική αιτία των δεινών που όλοι μας βιώνουμε σε αυτόν τον τόπο, είναι η εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής πολιτικής στην αυτοδιοίκηση, που εφάρμοσαν αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που μας καλούν να τους ξαναψηφίσουμε, γι αυτό και θα τους ρίξουμε, θα τους ανατρέψουμε!

Η τοπική αυτοδιοίκηση βρίσκεται ένα βήμα πριν την οικονομική και θεσμική διάλυση, οι παρεχόμενες προς τον πολίτη υπηρεσίες έχουν συρρικνωθεί, το κόστος λειτουργίας του δήμου έχει μετακυλήσει στους δημότες, κα οι εργασιακές σχέσεις έχουν επιδεινωθεί. Πως θα λυθούν αυτά τα προβλήματα, πως θα μπορέσουμε να ανασυγκροτήσουμε την Λευκάδα μας; Πως θα μπορέσουμε σαν κοινωνία να παράγουμε, όταν μας στερούν τα βασικά μας εργαλεία που είναι ο δημόσιος πλούτος μας και τα δημόσια αγαθά μας. Χρειαζόμαστε μια εκ βάθρων ανατροπή σε όλο το μήκος και το πλάτος της τοπικής αυτοδιοίκησης και σε όλες τις πτυχές της.

Η μάχη που καλούμαστε όλοι μαζί να δώσουμε, είναι δύσκολη και επίπονη γιατί θα συγκρουστεί με ιδεολογήματα που καλλιεργήθηκαν δεκαετίες, όπως το πελατειακό καθεστώς και τα φαινόμενα διαφθοράς.  Στον αγώνας μας αυτόν, δεν περισσεύει κανείς. Πρόκειται περί συλλογικής μάχης.

Με βήμα γρήγορο και όρεξη ,και χωρίς βαρίδια από το παρελθόν,  προχωράμε για την μεγάλη ανατροπή και στο νησί μας. Το καθήκον μας είναι πλέον μόνο ένα . Να νικήσουμε! Γιατί δεν θέλουμε άλλο μαύρο, ούτε στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, ούτε στην κοινωνία, ούτε στις καρδιές μας! Τελικά μοιάζει σαν να μη ζούμε στον ίδιο Δήμο. ΄Αλλος ο δικός μας και άλλος ο δικός τους!

Μπορεί η Παράταξη «Όλοι  για τη Λευκάδα» να μην επιδιώκει να φέρει κάποια «επαναστατική αλλαγή» στη Λευκάδα. Αν όμως αυτή η Παράταξη (δηλαδή όλοι/ες αυτοί/ές που τη συναπαρτίζουν) αποπειραθεί να προωθήσει θεσμούς, δράσεις και νοοτροπίες που θέτουν σε προτεραιότητα:

• την ανάδειξη του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης,
• την προστασία της δημόσιας περιουσίας, των υποδομών του νησιού μας και των δημόσιων αγαθών, όπως είναι το νερό και η ενέργεια,
• την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, ιδιαίτερα των ίδιων των δημοτικών υπαλλήλων,
• τη στήριξη των δομών αλληλεγγύης,
• τη διαρκή πάλη κατά της ξενοφοβίας,
• την καταπολέμηση της διαφθοράς, της συναλλαγής και της ευνοιοκρατίας σε κάθε επίπεδο,
• την αξιολόγηση δομών και ατόμων, όχι στη βάση «οριζοντίων» διώξεων των πάντων, αλλά με γνώμονα την αξιοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και
• την αποτελεσματική –για τον απλό πολίτη— δημόσια διοίκηση…

…. τότε αξίζει να ΔΙΟΙΚΗΣΕΙ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΛΕΥΚΑΔΑΣ

Είναι καιρός να ανατρέψουμε το «Κατεστημένο»!

Είναι ώρα να δείξουμε ότι δεν μπορούν να μας διαφθείρουν άλλο!

Είναι ανάγκη να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε «δεδομένοι»! Ότι μπορούμε να αλλάξουμε, πρώτα εμείς, και μετά το νησί μας!

Πάνος Γαζής

Δάσκαλος – MAΕκπαιδευτική Ηγεσία και Πολιτική

Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος στη Δημοτική Ενότητα Ελλομένου με τον Κώστα Δρακονταειδή