Αυτή στάση μπορεί να φαντάζει, σε απλοϊκή προσέγγιση, σαν μια (δήθεν)  καινοτομία στην πολιτική διάστασή της. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τα μνημονιακά δηλαδή κόμματα που έχουν ασπαστεί τον άκρατο μονεταρισμό (οικονομισμό) και νεοφιλελευθερισμό, πιστά στο «Ευαγγέλιο» της απορρύθμισης της οικονομίας με προεκτάσεις κοινωνικής αποσάρθρωσης, είναι σίγουρο ότι δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση να μεταφερθούν η λαϊκή οργή και αγανάκτηση στην τοπική και ευρωπαϊκή κάλπη. Η κοινωνική και πολιτική αξιολόγηση της συγκυβέρνησης από την κοινωνία είναι ο χειρότερος εφιάλτης της. Γι΄αυτό ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καταβάλλουν προσπάθεια να αποδομήσουν το πολιτικό μήνυμα των αυτοδιοικητικών εκλογών, αλλά και να «παίξουν» με τις ημερομηνίες (βλ. σχετικά εδώ).

Δεν αποτελεί καινούργια πια γνώση ότι

• Η ελληνική κοινωνία ζει στο πετσί της μια πρωτοφανή σε ένταση και έκταση κρίση, αποτέλεσμα της πολιτικής των μνημονίων.
• Τα φτωχά λαϊκά αλλά και μεσαία στρώματα βλέπουν τα εισοδήματά τους να χάνονται με τις περικοπές μισθών και συντάξεων και την υπέρμετρη φορολογία.
• Εργατικά δικαιώματα δεκαετιών ακυρώνονται και βάλλεται με την κάθε ευκαιρία όποια αντίδραση υπεράσπισης των εργασιακών κεκτημένων και στιγματίζονται ολόκληροι επαγγελματικοί κλάδοι με την αναβάθμιση της εξαίρεσης σε κανόνα.
• Η Υγεία, η Παιδεία, η Κοινωνική Ασφάλιση, η Εργασία, η Κατοικία διαλύονται.
• Εθνικοί πόροι και λαϊκή περιουσία περνούν σε ιδιώτες.
• Μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, καταστηματάρχες, πτωχεύουν. Η μεσαία τάξη εξαφανίστηκε. Η ψαλίδα είχε κλείσει και έπρεπε να ξανανοίξει για τους έχοντες και κατέχοντες.
• Νέοι άνθρωποι, νέοι επιστήμονες εγκαταλείπουν τη χώρα και τις ιδιαίτερες πατρίδες τους προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Ο τόπος γερνά επικίνδυνα, αποσυντίθεται επικίνδυνα, διαιρείται επικίνδυνα.
• Η δημοκρατία περιστέλλεται, η κοινωνία συνθλίβεται στις μυλόπετρες της πολιτικής της συγκυβέρνησης που ακόμα και αν δεν υπήρχε Μνημόνιο θα την εφάρμοζε, διότι βρίσκεται μέσα στο πολιτικό DNA της, στο σπέρμα της ιδεολογίας της.
• Η κοινωνία τρομοκρατήθηκε κι εκβιάστηκε με διλλήματα που δεν αρμόζουν σε δημοκρατία και δημοκρατικές κοινωνίες.
• Φαντάσματα από το παρελθόν επέστρεψαν και η συγκυβέρνηση σε ρόλο «εξορκιστή» αναβιώνει τη θεωρία των άκρων.
• Οι λέξεις, τα νοήματα αποκτούν αρνητική σημασιοδότηση όταν πρόκειται να εκφράσουν την αντίθεση, την αντίσταση σε αυτές τις πολιτικές. Ζούμε μια νέα «δικτατορία» εννοιών, λόγων και μηνυμάτων.

Η τοπική αυτοδιοίκηση ζει με τον «Καλλικράτη» τα δικά της «Πάθη», τελεί, κυριολεκτικά, υπό διωγμό. Η εφαρμογή του με τις μνημονιακές δεσμεύσεις (επιβολή περικοπών των εσόδων των δήμων της τάξεως του 70%, διαθεσιμότητα, απολύσεις, αποδυνάμωση, συρρίκνωση και κατάργηση των κοινωνικών δομών κι υπηρεσιών κλπ.) μαρτυρούν ένα: Αυτό που παρουσιάστηκε ως μια δήθεν μεγάλη μεταρρύθμιση και εγγύηση της διαφάνειας και της αξιοκρατίας στην Αυτοδιοίκηση, την έχει οδηγήσει στο «δίχως σήμερα» και «δίχως αύριο». Στην πραγματικότητα ήταν μια μεταρρύθμιση αντιδημοκρατική, στη βάση της μνημονιακής πολιτικής. Αποτέλεσμα; Τρία χρόνια μετά, οι μεν μεγάλοι δήμοι είναι έτοιμοι να «κατεβάσουν ρολά», οι δε μικροί, νησιωτικοί και ορεινοί δήμοι απογυμνώνονται από υπηρεσίες και υποδομές.

Αναμφίβολα η Τοπική Αυτοδιοίκηση παρουσίαζε συμπτώματα: δυσλειτουργία, πελατειακή αντίληψη, διασπάθιση δημόσιου χρήματος (χρήματα των φορολογουμένων πολιτών), απευθείας αναθέσεις, δημιουργία εκλογικής «πελατείας», εξάρτηση από παραγοντισμό και διασύνδεση με ανώτερα κλιμάκια εξουσίας που φρόντιζαν για την επανεκλογή τους (συγκοινωνούντα δοχεία), καθεστωτική αντίληψη και συμπεριφορές. Σαφώς υπήρχαν και υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς αυτές δεν έγιναν κανόνας.

Το τραγικό είναι ότι όσοι μνημονιακοί δήμαρχοι, που πολλοί εξ΄αυτών αν όχι όλοι ξημεροβραδιαζόντουσταν στους κομματικούς διαδρόμους για το πολυπόθητο χρίσμα, είναι αυτοί –ή έστω κάποιοι από αυτούς- που καταδικάζουν την πολιτική που εφάρμοζαν κι εφαρμόζουν, την στήριξαν και την στηρίζουν! Και η κοινωνία θα πρέπει επιτέλους να καταλάβει: Μπορεί ο λύκος να βάλει προβιά και να κατασπαράξει κανα δυο τρία πρόβατα. Τα πρόβατα αν βάλουν λύκου προβιά, αν δεν τα «μυριστούν οι λύκοι», θα τα φάνε τα τσομπανόσκυλα.

Την κατάσταση την γνωρίζουν πολύ καλά τα μνημονιακά κόμματα. Γι΄αυτό και προσπαθούν να αποπολιτικοποιήσουν τις εκλογές στην Αυτοδιοίκηση. Γι΄αυτό και το «παίζουν» «ανεξάρτητοι», «μη κομματικοί» και αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι το να δώσουν (φανερά) οποιοδήποτε χρίσμα, αλλά και με σφυγμομετρήσεις να παρουσιάσουν στην κοινωνία το «απολιτίκ» του διακυβεύματος ως λαϊκό αίτημα, μόνο και μόνο διότι το διακύβευμα είναι πολιτικό, τελεία και παύλα.

Ωραία, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν θα δώσουν χρίσμα. Η ΝΔ δεν θα «κατέβει» με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές (εδώ ). Η ΝΔ δεν θέλει κομματικό υποψήφιο (εδώ  , κι εδώ –τοπικού ενδιαφέροντος). Το ΠΑΣΟΚ δεν θα δώσει και αυτό χρίσμα (εδώ ). Εντάξει μέχρις εδώ. Ένα ερώτημα όμως πλανάται. Υπάρχει άραγε κανείς που να το θέλει;