Μεγάλο αγώνα κάναμε  και για το νησί μας, το Μεγανήσι,  μέχρι ν΄ανπληρωθεί  η θέση του αγροτικού γιατρού. Αξίζει, όμως, να σημειώσουμε ότι εξακολουθεί να υπάρχει μία κενή θέση ενός δεύτερου αγροτικού, για τον οποίο, όσο κι αν ψάχνουμε, δεν το βρίσκουμε στις προκηρύξεις θέσεων που μηνιαίως αναρτά στην ιστοσελίδα του το υπουργείο!  Βέβαια ούτε λόγος γίνεται πια για αυτόν από την δημοτική μας αρχή, η οποία “δια της πλαγίας” έσπευσε να  μας “κατακεραυνώσει” με δημοσίευμα εντός του περασμένου Αυγούστου.

Τι έγινε; Παραιτηθήκαμε ή συμφωνήσαμε με την “άνωθεν” σιωπηρή εντολή της περικοπής του δεύτερου αγροτικού ιατρού για  το νησί μας;

Το πρόβλημα με τους αγροτικούς ιατρούς ήρθε για να μείνει.  Και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουν κάποιοι να μας πείσουν ότι πρόκειται για απλό διαδικαστικό και γραφειοκρατικό θέμα,  πίσω του κρύβει την καλά  σχεδιασμένη ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών υγείας σε όλα τα στάδια των παροχών της  για τους πολίτες, κάτι σαν, ας πούμε, Κοινωνικές Συναιτεριστικές Επιχειρήσεις…

Οι όποιες φιλότιμες προσπάθειες από νησιά της χώρας μας κυρίως για τη στέγαση των υποψηφίων για την κάλυψη της θέσης ιατρών, θα πέφτουν στο κενό, ωσότου οι δήμοι αποφασίσουν να συνάψουν συμβάσεις από μόνοι τους -κάτω από την πίεση των δημοτών τους- για την κάλυψη των ιατρικών τους αναγκών με ιδιώτες! Φυσικά, αντλώντας πόρους από την φορολογία των δημοτών.  Έτσι, η ιδιωτικοποίηση της πρωτοβάθμιας υγείας θα έρθει σαν φυσιολογική εξέλιξη, κάτι σαν φυσικό φαινόμενο, και  μάλιστα με  την αποδοχή της από τους ίδιους τους δημότες! Εξάλλου δεν πρέπει να ξεφεύγει από την προσοχή μας ότι σε απομακρυσμένες, δυσπρόσιτες και νησιωτικές περιοχές η υγεία είναι “χρυσός”, είναι ζήτημα άμεσης προτεραιότητας για τους πολίτες εκεί, αλλά και για όσους για τους δικούς τους λόγους επιστρέφουν στους τόπους καταγωγής τους. Συνεπώς, πεδίον δόξης λαμπρόν για επενδύσεις από ιδιώτες της υγείας (ουσιαστικά παραχωρούνται οι υποδομές που κατασκευάστηκαν με χρήματα του ελληνικού λαού), ενώ παράλληλα το κράτος -ειδικότερα η συγκυβέρνηση με την μονεταριστική της λογική και πρακτική-  θα απαλλαχθεί από την πίεση για την τοποθέτηση ιατρικού προσωπικού σε αυτές τις περιοχές.

Αναπόφευκτα οι πιο φτωχοί και “αποκομμένοι” νησιωτικά δήμοι, λόγω έλλειψης πόρων, θα έχουν μόνιμα  πρόβλημα έλλειψης ιατρικής περίθαλψης, το οποίο σε συνδυασμό με τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα στην εκπαίδευση των  μικρών παιδιών, θα οδηγούν τους κατοίκους τους  σε αστυφιλία  ή μετανάστευση…

Κι επειδή κανείς εύλογα αναρωτιέται,  μα πως θα λειτουργούν τα μικρά  νησιά χωρίς σχολεία,  ιατρούς,  μόνιμους κατοίκους κτλ,  ενώ παράλληλα θα  υπάρχει ανάπτυξη, η απάντηση  είναι απλή, πολύ απλή:  Φτάνει να κοιτάξει κανείς μόλις λίγα μέτρα μακριά από το Μεγανήσι! Μια χαρά σας πληροφορώ, μια χαρά!