Εδώ και κάμποσο καιρό έχουν αρχίσει να εμφανίζονται, σποραδικά, ρεπορτάζ στο διαδίκτυο σχετικά με τις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση, οι οποίες θα γίνουν μαζί με τις ευρωεκλογές τον Μάιο του 2014.
Τα σενάρια που δεν απέχουν από την πραγματικότητα θέλουν να επισημοποιείται το «προξενιό» για κοινούς υποψηφίους στην Αυτοδιοίκηση της μνημονιακής συγκυβέρνησης στις περιφέρειες της χώρας. Παράλληλα φαίνεται να προχωρά και το σενάριο για αλλαγή του σχετικού νόμου.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της ιστοσελίδας newsbomb.gr, για το Ιόνιο φέρεται να προκρίνεται ως κοινή και αποδεκτή λύση ο νυν Περιφερειάρχης κ. Σπύρος Σπύρου (Ν.Δ.): «Η Ν.Δ θα στηρίξει, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τον κ.Τζιτζικώστα (Κεντρική Μακεδονία), τον κ. Δακή (Δυτική Μακεδονία), τον κ. Αγοραστό (Θεσσαλία), τον κ. Σπύρου (Ιόνιο) ενώ αναζητά υποψηφίους σε Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα, Αν.Μακεδονία-Θράκη, Ήπειρο.».
Η κάθε άλλο παρά ετερόκλιτη κατ΄ουσίαν σύμπραξη της μημονιακής συγκυβέρνησης θα επεκταθεί, λογικά, και σε δήμους της χώρας.
Όπως και αν παρουσιάζεται το μεγάλο αυτό θέμα (είτε αληθεύει η παραπάνω είδηση, είτε όχι, επιβεβαιώνει ένα πράγμα, όσο και αν θέλουν να το παρουσιάσουν διαφορετικά με το μανδύα της «συναίνεσης» ή άλλης “λύσης”) το μήνυμα και το περιεχόμενο των επερχόμενων εκλογών στην Τ.Α. είναι εξόχως πολιτικό.
Ο χρόνος μέχρι τον Μάιο του 2014 αν και φαντάζει μακρύς, είναι μάλλον «κινηματογραφικός». Το χρονικό διάστημα που απομένει μέχρι τότε είναι από πολιτική άποψη σχεδόν οριακό.
Το ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές εξέλεξε 89 καθαρά «πράσινους» δημάρχους (σε σύνολο 160) και 7 Περιφερειάρχες (σε σύνολο 13)˙ ποσοστά 55,6% και 53,8% αντίστοιχα που, κατά πως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να γευτεί ξανά. Σε πάρα πολλές δε περιπτώσεις αποτέλεσε το βασικό συστατικό σε ένα σύνολο διαμετρικά αντίθετων ιδεολογικά συμμαχιών. Βέβαια θα πει κανείς, εδώ δεν είχαν πρόβλημα όσοι «προοδευτικοί» και «αριστεροί» συμπαρατάχθηκαν μαζί του, θα έπρεπε να έχει αυτό;
Ένα είναι σχεδόν βέβαιο. Το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει στις εκλογές του Μαΐου του ΄14 να γράψει «Βατερλό». Ίσως αυτή η γνώση να είχε ωριμάσει εδώ και καιρό και να ήταν η αφορμή να έρθει στην επιφάνεια το σενάριο παράτασης των εκλογών για την Τ.Α. Για όσους δεν θυμούνται, πρωταγωνιστές ήταν ο πρώην υπουργός Εσωτερικών, Ευριπίδης Στυλιανίδης (Ν.Δ.), ο Περιφερειάρχης Αττικής Γ. Σγουρός (ΠΑΣΟΚ) –όλως τυχαίως- και η πλειοψηφία της ΚΕΔΕ (βλ. εργασίες συνεδρίου της στις 27-28/1/2012 στην Κομοτηνή). Σύμφωνα με αυτό, οι εκλογές για την Τ.Α. θα έπρεπε να διεξαχθούν όχι μαζί με τις ευρωεκλογές τον Μάιο 2014, αλλά το 2015. Το θέμα ξαναήρθε στην επιφάνεια φέτος τον Φεβρουάριο. Τελικά αυτή η προοπτική ακυρώθηκε.
Οι συνθήκες βέβαια δεν είναι διόλου ευνοϊκές, τόσο για τα κόμματα της τότε συγκυβέρνησης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) όσο και της νυν (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ). Για το δε ΠΑΣΟΚ, η συμμετοχή του σε ένα σχήμα εξουσίας με διαγνωσμένη την καθοδική τάση και την κοινωνική αποδοκιμασία να έχει πάρει προ πολλού την ανιούσα, λειτουργεί για ένα αμελητέο σύνολο που διατρέχει την τοπική κοινωνία μέχρι τον προθάλαμο των τοπικών οργανώσεων ως “αίγλη” μιας ωστόσο προ πολλού χαμένης αθωότητας˙ η φυσιογνωμία του έχει πια ξεθωριάσει. Όμως για την συντριπτική πλειοψηφία των τοπικών κοινωνιών και τον απλό ψηφοφόρο δεν παύει να αποτελεί μέρος της έκφρασης των πλέον εχθρικών πολιτικών που γεύεται μεταπολιτευτικά ο τόπος.
Η επιχειρούμενη αποσύνδεση του νοήματος των ευρωεκλογών και των δημοτικών εκλογών από την «βουλγκάτα» της νεοφιλελεύθερης συγκυβέρνησης Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ από τη μια και η επικοινωνιακή ζύμωση της κοινωνίας στην προοπτική μιας κοινής ή «συναινετικής» λύσης από την άλλη, λειτουργούν για την ίδια υπονομευτικά, αποπροσανατολιστικά και διχαστικά. Υπονομευτικά διότι αποδυναμώνουν τον διεκδικητικό χαρακτήρα της προς την αναζήτηση, κατεύθυνση και υλοποίηση προοδευτικών λύσεων˙ αποπροσανατολιστικά διότι συσκοτίζουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και της εφαρμοζόμενης απάνθρωπης πολιτικής της συγκυβέρνησης˙ μια πολιτική που θα διοχετευθεί ως φυσικός ρους στην αυτοδιοίκηση και τις δομές της, άρα στις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες και τους ανθρώπους της˙ διχαστικά διότι μέσω της στοχευμένης αναζωπύρωσης ανιστόρητων θεωριών, διαιρούν τους πολίτες και τις τοπικές κοινωνίες σε βαθμό επικίνδυνο.
Σαφώς και η συγκυβέρνηση, περισσότερο το ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται σε αδιέξοδο, πολιτικό και όχι μόνο. Τι το πιο φυσικό λοιπόν από την αναζήτηση διεξόδου. Αυτή προς το παρόν επιχειρείται με αιχμή του δόρατος την τμηματοποίηση και την χωρικότητα του βασικού πολιτικού νοήματος˙ επιχειρείται με την καλλιέργεια μιας κατ΄ επίφαση «συναινετικής κουλτούρας» που πρέπει να αποστερείται σαφούς ιδεολογικοπολιτικού περιεχομένου˙ μια «συναίνεση α λα καρτ» που μέσα στις μικρότερες κοινωνίες θα ερμηνεύεται και θα πολλαπλασιάζεται στη βάση των ιδιαίτερων γνωρισμάτων και με τους ιδιαίτερους δεσμούς που τις χαρακτηρίζουν, μέχρι αυτή να γίνει κτήμα της.
Με αυτό τον τρόπο αρθρώνεται ο πολιτικός λόγος, ο σημερινός που τον ζούμε στο πετσί μας, αλλά και ο αυριανός (στις εθνικές εκλογές), που θα διεκδικήσει την συνέχιση αυτής της σκληρότατης πολιτικής, έχοντας μάλιστα ως τεκμήριο την την «πιστοποίησή» του μέσω της ίδιας της κοινωνίας και της «συναινετικής κουλτούρας» που θα έχει οικοδομηθεί από την μνημονιακή συγκυβέρνηση! Γι΄αυτό και οι συζητήσεις περί νέου νόμου στις δημοτικές εκλογές, περί “ανεξάρτητων” υποψηφίων, ενιαίου ψηφοδελτίου και τα συναφή˙ διότι οι δημοτικές εκλογές ήταν πάντα βαθιά πολιτικές και πάντα γινόταν προσπάθεια να αποδυναμωθεί το νόημά τους ˙και σήμερα περισσότερο από ποτέ. Είναι καθοριστικές για την επόμενη μέρα.
Το μήνυμα είναι λοιπόν εξόχως πολιτικό και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά τα κομματικά επιτελεία. Όπως γνωρίζουν πολύ καλά και τα αποτελέσματα του «τεστ κομματικής δυσανεξίας» όχι μ’ονο από δικές τους δημοσκοπήσεις, αλλά και από τους αιρετούς τους και τους συμπράττοντες με αυτούς στις τοπικές κοινωνίες, είτε στα δημοτικά, είτε στα περιφερειακά συμβούλια.
Το ΠΑΣΟΚ τώρα, έχοντας απολέσει προ πολλού την κοινωνική του τεκμηρίωση, απεργάζεται μια λύση εκ νέου. Θεμιτό για ένα πάλαι ποτέ κόμμα εξουσίας που ζει με τεχνητές αναπνοές στην «σαμαρική εντατική». Η λύση που φέρεται να προκρίνεται ακούει στην έννοια πότε της Κεντροαριστεράς, πότε της «συναίνεσης». Διεκδικεί το «αριστερά», ως συνθετικό, αφού σε κάποιες τοπικές κοινωνίες είναι γνωστό τοις πάσι ότι «αριστεροί» δημοτικοί σύμβουλοι έχουν εκλεγεί στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές με τους συνδυασμούς του. Έχει λοιπόν …«τεκμήριο». Για το δε «κέντρο», αυτό μάλλον είναι προς αναζήτηση, αφού το έχει μετατοπιστεί προς τα «δεξιά». Ακόμα και ο πιο αιθεροβάμων οπαδός του δεν είναι δυνατόν να μην το βλέπει ή να μην βιώνει τις επώδυνες λύσεις που απλόχερα του προσφέρει: ανεργία, περικοπές σε υγεία, παιδεία, συντάξεις, απολύσεις, φορολογία και, και, και. Πολύ απλά, για το ΠΑΣΟΚ τίθεται θέμα πολιτικής επιβίωσης και δεν διστάζει να γίνει ανάδοχος του λεξιλογίου, του νοήματος και των πρακτικών της Ν.Δ.˙και μάλιστα της πιο συντηρητικής της πτέρυγας, λειτουργώντας ως η πλέον φιλόδοξη συνιστώσα τού νεοσυντηρητικού μνημονιακού τόξου˙ δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει την ίδια την κοινωνία ως εργαλείο των σχεδιασμών του, στηριζόμενο στην ανασφάλεια και στο αίσθημα συνενοχής των ψηφοφόρων, αίσθημα που αναπαράγεται μέσω των εκλεγμένων κεχρισμένων του και των εν ενεργεία υποστηρικτών τους στους δημοτικούς, περιφερειακούς και όχι μόνον συνδυασμούς.
Ας το καταλάβουμε. Οι ευρωεκλογές (ας απομυθοποιήσουμε επιτέλους την «χαλαρή ψήφο»), οι δημοτικές και οι περιφερειακές εκλογές είναι πλήρεις πολιτικού νοήματος και μηνύματος και οι υποψήφιοι σε αυτές είναι οι διαμεσολαβητές του. Φορέας όμως του νέου λόγου που θα συναρθρώσει και θα ενώσει μια κοινωνία πολιτών απέναντι στη βαρβαρότητα είναι η ίδια η κοινωνία, είναι οι πολίτες που θα κληθούν την επαύριο να ζήσουν με την επιλογή τους˙ μια επιλογή που θα κληροδοτήσουν στον τόπο τους και τα παιδιά τους. Συνεπώς, η λύση που θα πρέπει να προκύψει, οφείλει και πρέπει να είναι πούρα πολιτική, χωρίς ψευτοδιλήμματα, χωρίς αυταπάτες και χωρίς ευκολοπιστία σε δήθεν «λύσεις».
Τέλος, ποιος αμφισβητεί ότι, για να μπορέσει κάποιος που επιλέγει να ζει μέσα στην κοινωνία για να την υπηρετεί δεν πρέπει να έχει εκείνες τις αρχές και να δρα με γνώμονα το συλλογικό καλό χωρίς διακρίσεις; Ποιος αμφισβητεί ότι προϋπόθεση γι΄ αυτό είναι να μη δρα εγωιστικά, να μην υπηρετεί αποκλειστικά το δικό του πολιτικό συμφέρον και μάλιστα εις βάρος των πολλών; Γιατί αν συμβαίνει αυτό, αντιστρατεύεται το κοινό καλό και λογικά προκύπτει πως αυτό που είναι κακό για τους πολλούς, είναι καλό για τους λίγους. Προκύπτει ένα ακόμα μήνυμα, ότι επιτέλους οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να εγκαθιδρύσουν το οικείο, αυτό που μπορούμε να ψηλαφήσουμε, να αναγνωρίσουμε και να νιώσουμε ως δικό μας, ως πραγματικά συλλογικό όλοι μας. Αν αυτό γίνει κοινή συνείδηση, δεν χρειάζεται πολύ προσπάθεια να ξεριζωθούν παλαιοκομματικές νοοτροπίες, αλλά και να καταλάβουμε ότι το μόνο που θέλουν να δούμε να αλλάζει, δεν θα είναι στο τέλος παρά ένα παλιό κοστούμι, μεταποιημένο σε “νέα” γραμμή από επιτήδειους «ράφτες».
