Στις πιο παλιές εποχές τα πολλά παιδιά στην οικογένεια ήταν «πλούτος», διότι η πλειοψηφία αυτών εργάζονταν από την ηλικία των οκτώ και δέκα ετών είτε στις οικογενειακές δραστηριότητες είτε φέρνοντας το όποιο μεροκάματο.

Αποτέλεσμα ήταν πολλές οικογένειες να έχουν στην τάξη τους πολλά παιδιά.

Η αύξηση όμως του πληθυσμού είχε σαν αποτέλεσμα ο πλούτος που παρήγαγε ο τόπος διαιρεμένος με τον αριθμό των κατοίκων του να μην αρκεί για την επιβίωση του καθενός.

Ένα από τα χρήσιμα συμπεράσματα που βγαίνει είναι πως το σύνολο μπορεί να καθυποτάξει το ατομικό συμφέρον οδηγώντας την κοινωνία σε αδιέξοδα.

Οι οικογένειες με τα πολλά μέλη θα υποστούν και τις μεγαλύτερες συνέπειες.

Πολλά χρόνια αργότερα οι πολυμελείς οικογένειες θα αποκτήσουν ξανά αξία, αυτή την φορά όχι γιατί είχαν πολλά εργατικά χέρια αλλά γιατί έχουν πολλούς ψήφους.

Έχοντας και την κοινωνική συναίνεση λόγω του οικονομικού πλήγματος που είχαν δεχτεί όπως περιγράψαμε προηγουμένως οι οικογένειες διόριζαν ένα τουλάχιστον μέλος τους στο δημόσιο.

Τα πράγματα δε άλλαξαν τόσο πολύ που το ζευγάρι δημοσίων υπαλλήλων αποτελούσε πλέον σχεδόν μικρομεσαία τάξη.

Η υποχρέωση επομένως στο κόμμα που τους διόρισε μεγάλη.

Ως υπάλληλοι  της δημόσια διοίκησης είχαν το πλεονέκτημα μέσα από τις γνωστές «διευκολύνσεις» να διευκολύνουν τους συντρόφους τους αλλά αργότερα να  μαζεύουν ψήφους ώστε να συντηρούν αν όχι να μεγαλώνουν το κόμμα χάριν του οποίου είχαν το βιοτικό επίπεδο που είχαν, που προφανώς έπρεπε να είναι στην εξουσία συνέχεια.

Στο σημείο αυτό μετατρέπουν την πολιτική αποκλειστικά σε ένα δούναι και λαβείν για καθαρά  προσωπικό τους συμφέρον, τάσσοντας το συμφέρον του συνόλου στην υπηρεσία του ατόμου.

Ήδη η κοινωνία είχε φτάσει στην πριν από πολλά χρόνια νοοτροπία, που την οδήγησε στο οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο που προαναφέραμε, με τα πολλά εργατικά χέρια, και απλώς ήταν θέμα χρόνου η υλοποίηση της.

Δεν σταματάμε εδώ όμως.

Οι ίδιοι δημόσιοι λειτουργοί έχοντας τους ψήφους της πολυπληθούς οικογένειας, τους ψήφους από τις διευκολύνσεις στην υπηρεσία που υπηρετούν αλλά και το πλεονέκτημα σε αντίθεση με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και τους ελεύθερους επαγγελματίες, (άραγε ποιος ιδιωτικός υπάλληλος ή ελεύθερος επαγγελματίας μπορεί να ξαναβρεί την δουλειά του μετά από τέσσερα χρόνια που μπορούν οι δημόσιοι υπάλληλοι;) αποτελούν πλέον και το βασικό κορμό των δημοτικών συμβουλίων για να δώσουν κατεύθυνση στον τόπο. Τα αποτελέσματα είναι αναμενόμενα και προδιαγεγραμμένα.

Σημειωτέον εδώ δε ότι ο πρώτος και δεύτερος βαθμός τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν μεγάλο μερίδιο στην κατεύθυνση του τόπου αλλά και στην διαχείριση της εξουσία με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ο νόμος απαγορεύει βέβαια σε δημοτικούς υπαλλήλους να είναι υποψήφιοι στον δήμο που υπηρετούν (δημιουργώντας μία ασφαλιστική δικλίδα στα πιο πάνω ), αλλά τι γίνεται με τις περιπτώσεις εκείνες που ο δήμος δεν έχει τις υπηρεσίες και οι δημότες εξυπηρετούνται από της υπηρεσίες γειτονικού δήμου των οποίων οι υπάλληλοι βάζουν για υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι στον μικρό δήμο που δεν μπορεί να έχει τις υπηρεσίες και λόγω αθέμιτου ανταγωνισμού αποτελούν τον κορμό του Δ.Σ. αυτού;

Αναστάσιος Σ. Μάντζαρης