“Σαν αρνηθείς να είσαι αδελφός μου…” (σου σπάζω το κεφάλι”)

Μπορεί στο άρθρο του στην FAZ ο Μ. Μartens να αναφέρεται άκρως ειρωνικά σε “επικοινωνιακή δυσλειτουργία” (“Η ιστορία μιας επικοινωνιακής δυσλειτουργίας”), ο βασικός του τίτλος του άθρου του όμως “δαγκώνει”: “Σαν αρνηθείς να είσαι αδελφός μου…” (σου σπάζω το κεφάλι”), λαϊκή γερμανική ρήση (τσιτάτο αποδιδόμενο στους Ιακωβίνους) που παραπέμπει στη γαλλική αστική επανάσταση και την έννοια της αδελφοσύνης, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να επικρίνει τη συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα στο πρόσωπό του.

Μετάφραση στα ελληνικά

Στις 21 Ιούλιου δημοσίευσε η εφημερίδα «Αυγή» ένα άρθρο που άρχιζε ως εξής: «Η FAZ είναι μία από τις μεγαλύτερες και πιο έγκριτες εφημερίδες στη Γερμανία. Ως εκ τούτου, είναι λογικό να ενδιαφέρεται για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και να τις καλύπτει. Πλην όμως ο ανταποκριτής της για την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, Μ. Martens, δείχνει να εμπνέεται από το ύφος του ανθυπάτου, με το οποίο κυκλοφορούν στα κυβερνητικά γραφεία οι συμπατριώτες του πολιτικοί και τα στελέχη της τρόικας και νόμιζε ότι αυτή η συμπεριφορά είναι ανεκτή και από τους υπόλοιπους.

Έτσι θεώρησε ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ήταν διαθέσιμος για παραπολιτικού τύπου συνεντεύξεις».

… «Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης είναι ο Αλέξης Τσίπρας, επικεφαλής της ελληνικής Αριστεράς ΣΥΡΙΖΑ, η μεγαλύτερη παράταξη της αντιπολίτευσης στην Αθήνα. Η «Αυγή» είναι η εφημερίδα του κόμματός του, να το πω έτσι, η «Bayernkurier»* του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό που οι αναγνώστες δεν πληροφορήθηκαν από τη συνέντευξη: Ο Τσίπρας είχε δώσει μια συνέντευξη σε αυτή την εφημερίδα, αλλά την διέκοψε μετά από επτά λεπτά και πενήντα δευτερόλεπτα (πέμπτο ερώτημα) και έδιωξε τον δημοσιογράφο. Η εκπρόσωπος του Γραφείου Τύπου του Τσίπρα, κα Δανάη Μπαδογιάννη, σε ένα e-mail προς έναν από τους εκδότες της εφημερίδας (Θέμα: «Επιστολή διαμαρτυρίας για λογαριασμό του Αλέξη Τσίπρα σχετικά με την διακοπείσα συνέντευξη με την FAZ»), αναφέρει ότι ο ερωτών «υπερέβη κατά πολύ τα όρια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας» και εργάζεται «με φήμες, δηλώσεις τρίτων, με πληροφορίες που αποκτήθηκαν χωρίς προηγουμένως να έχουν ελεγχθεί/ διασταυρωθεί». Επειδή δεν δίνει συνεντεύξεις στον «κίτρινο τύπο», ο κ. Τσίπρας έκρινε ότι πρέπει να διακόψει τη συνέντευξη».

Το ότι ένας πολιτικός βάζει τέλος σε μια συνέντευξη και διώχνει τον δημοσιογράφο, εντάξει. Κανείς δημοσιογράφος δεν έχει το θεμελιώδες δικαίωμα της συνέντευξης. Τώρα βέβαια σε ό,τι αφορά «φήμες, δηλώσεις τρίτων, με πληροφορίες που αποκτήθηκαν χωρίς προηγουμένως να έχουν ελεγθεί/διασταυρωθεί», πρόκειται για δηλώσεις του ίδιου του Τσίπρα. Μπορεί κανείς να τις βρει στην ιστοσελίδα του κόμματός του και στην «Αυγή».

Σε αυτό το σημείο ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης, ακριβώς μεταφρασμένη από τα ελληνικά και χωρίς να έχει υποστεί καμιά επεξεργασία.

Το πρώτο ερώτημα είναι ομολογουμένως παράξενο για μια συνέντευξη, αλλά θα καταλάβετε αργότερα γιατί το έθεσα. Θα περιγράφατε τον εαυτό σας ως έναν άνθρωπο με χιούμορ;

«Ως άνθρωπο με χιούμορ;»

 Ναι, ως άνθρωπο με χιούμορ. Ως άνθρωπο που έχει μια αίσθηση του χιούμορ.

«Είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος τον εαυτό του. Αλλά νομίζω ότι έχω αίσθηση του χιούμορ, αν και δεν συνηθίζω να επαινώ τον εαυτό μου.»

Καταλαβαίνω. Ο λόγος που το ρωτώ είναι τα σκίτσα στην «Αυγή». Για παράδειγμα, φέτος στις 14 Απριλίου είχατε μια γελοιογραφία στην εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία εμφανιζόταν  ο Χίτλερ στην κόλαση, να μιλάει στο τηλέφωνο, και να λέει: «Άνγκελα εσύ; Μη μου πεις ότι θα δώσεις χρήματα στους Έλληνες; Και εκείνη απαντά: «Όχι, φυσικά όχι, είμαστε υπόχρεοι μόνο σε σας Φύρερ μου». Το βρίσκετε αστείο; Μπορείτε να γελάσετε με αυτό;

«Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το έχω δει. Όμως νομίζω ότι στα πλαίσια της σάτιρας δεν πρέπει να υφίσταται λογοκρισία. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι χιουμοριστικές γελοιογραφίες, που δημοσιεύτηκαν από όλες τις πλευρές – τόσο στο «Focus» όσο και στο «Spiegel» ή σε ελληνικές εφημερίδες -, συχνά χαρακτηρίζονται από μια λεπτή αίσθηση του χιούμορ, η οποία όμως αδικεί τις πολιτικά ορθές σκέψεις που πρέπει να έχουμε για τις σχέσεις των δύο λαών.»

 Το ρωτώ, γιατί θέλω να κάνω μια πιο γενική ερώτηση. Δεν πρόκειται μόνο για τα σκίτσα και μερικά σχόλια στην «Αυγή». Υπάρχουν πολλές δηλώσεις – από εσάς, από μέλη του κόμματός σας, από ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στο κόμμα σας, από ηγέτες συνδικάτων που είναι στον ΣΥΡΙΖΑ ή που θεωρείται ότι βρίσκονται κοντά σε αυτόν-  για το τέταρτο Ράιχ που έχει στόχο να κυριαρχήσει στην Ελλάδα ή να την καταστήσει αποικία. Άλλοι αποκαλούν  τον Παπανδρέου (τον πρώην Έλληνα πρωθυπουργό) ή τώρα τον Σαμαρά ως «έναν Έλληνα Κουίσλινγκ». Πιστεύετε ότι αυτή είναι η γλώσσα που θα πρέπει να χρησιμοποιούν οι πολιτικοί ηγέτες στην Ευρώπη του 2013; 

«Διαπιστώνω ότι δεν είστε καλά ενημερωμένος. Τέτοιου είδους πολιτικές απόψεις δεν υποστηρίζονται ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε από την «Αυγή». Πρόκειται για πολιτικές απόψεις που δυστυχώς υπάρχουν στην Ελλάδα, αλλά εκπροσωπούνται από τα πολιτικά κόμματα στη σφαίρα της εθνικιστικής δεξιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι το πρόβλημα δεν είναι η σχέση μεταξύ των δύο χωρών, αλλά ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα ευρωπαϊκής φύσης που χρήζει μιας ευρωπαϊκής λύσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιστρατεύεται τις πολιτικές της κυρίας Μέρκελ, γιατί οι πολιτικές αυτές καταστρέφουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη.»

Ο πιθανός μελλοντικός πρωθυπουργός της Ελλάδας μιλά ήσυχα και ήρεμα, όμως οι εκφράσεις του προσώπου του και η γλώσσα του σώματος δείχνουν όμως ότι είναι φανερά ενοχλημένος. Πιθανόν να γνωρίζει πολύ καλά πως ο ισχυρισμός του, ότι η κομματική του εφημερίδα δεν κάνει συγκρίσεις με τους Ναζί, είναι λάθος. Ακόμη και μια βιαστική ανάγνωση της «Αυγής» το αποδεικνύει. Όχι μόνο τα σκίτσα όπως αυτό με τον τηλεφωνικό διάλογο ανάμεσα στον Χίτλερ και τη Μέρκελ.

Σχετικά με την επίσκεψη του υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε στην Αθήνα η εφημερίδα «Αυγή» στις 20 Ιουλίου είχε τον τίτλο: «Ο Γκαουλάιτερ Σόιμπλε στηρίζει τους μαθητές του». Δεν είναι ορολογία που παραπέμπει στους Ναζί; Ένα πράγμα, όμως, είναι αλήθεια: Οι συγκρίσεις με τους Ναζί προέρχονται από τη ελληνική Δεξιά, ειδικά από το κόμμα «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και από τον προέδρό τους, Πάνο Καμμένο. Ως παράδειγμα, μερικά από τα σχόλια του κ. Καμμένου στην ιστοσελίδα του κόμματός του:

«Αυτοί οι οποίοι συνεργάζονται με το οικονομικό τέταρτο γερμανικό Ράιχ πρέπει να γνωρίζουν ότι οι Γερμανοί σκότωσαν τους συνεργάτες τους, όταν αποχώρησαν (ομιλία του στις 10 Ιουνίου 2013).

«Έχουμε διαμορφώσει ως κόμμα με τους πρώτους δέκα βουλευτές που τόλμησαν να πουν “όχι σε όλα, όχι στην συνθηκολόγηση της Ελλάδας, όχι στο γερμανικό ζυγό (….) Θα ενώσουμε τους Έλληνες για να τερματιστεί η ξένη κατοχή από τους τραπεζίτες, τοκογλύφους και τους ντόπιους κουΐσλινγκς τους». (Ομιλία στις 27 Απριλίου, 2013).

Εκτός από τους Γερμανούς, από τους πιο επικίνδυνους εχθρούς της Ελλάδας, σύμφωνα με τον Καμμένο, είναι οι αιτούντες άσυλο. Στις 13 του Ιουνίου 2012 δήλωσε τον τηλεοπτικό σταθμό Κόντρα-Channel: «Βλέπουμε πώς ορμούν μέσα στα σπίτια με καλάσνικοφ, περιστατικά τα οποία προηγουμένως δεν υπήρχαν στην Ελλάδα. Εάν η Ε.Ε. δεν κατορθώσει να ασκήσει πίεση προς την Τουρκία, η Ελλάδα πρέπει, μετά από όλα αυτά, να τους στέλνει πίσω στη Γερμανία, για να τους φροντίσει ο Σόιμπλε».

Το ότι ο αριστερός λαϊκιστής Τσίπρας και ο δεξιός λαϊκιστής Καμμένος χρησιμοποιούν κοινή ορολογία, δεν αποτελεί έκπληξη. Ζουν σε παρόμοιους κόσμους. Μια αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ επισκέφθηκε το συνέδριο του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, και σε μια συνεδρίαση στις 22 Μαρτίου Τσίπρας και Καμμένος συζήτησαν τις δυνατότητες συνεργασίας. Ως εκ τούτου, η προτελευταία ερώτηση μου:

Αν τα σχόλια αυτά προέρχονται μόνο από εθνικιστές, γιατί τότε φλερτάρετε με ημι-φασιστικά κόμματα όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ;

«Φλερτάρουμε με;»

Με ημι-φασιστικά κόμματα.

« Ημι …;»

… φασιστικά κόμματα.

«Και εδώ δεν είστε καλά ενημερωμένος. Δεν μπορείτε να αποκαλείτε ένα κόμμα ημι-φασιστικό, το οποίο εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο και έχει μια διαφοροποιημένη δημοκρατική παρουσία στην πολιτική ζωή. Ακόμη και αν δεν συμφωνούμε με τις απόψεις τους σε μια σειρά από θέματα, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αποκαλεί ένα κόμμα που αντιπροσωπεύει μια από πολιτικλη σκοπιά ορθή άποψη για την κυρία Μέρκελ, ημι-φασιστικό. Και θα ήθελα να σας παρακαλέσω να αλλάξετε η διατύπωση της ερώτησής σας.»

Ο Τσίπρας έχει δίκιο. Η λέξη «ημι-φασιστική» είναι αδόκιμη/ακατάλληλη, μια ανόητη υπερβολή. «Λαϊκή δεξιά» θα ήταν καλύτερος ως χαρακτηρισμός του κόμματος. Λίγο μετά τη συνέντευξη, ζήτησα γραπτώς συγγνώμη από τον κ. Τσίπρα για την επιλογή των λέξεών μου. Αλλά δεν ήταν αυτό που τον έκανε να διακόψει τη συνέντευξη, αλλά η πέμπτη (μου) ερώτηση:

Τον Ιούνιο του 2012 είπατε ότι (οι κυβερνητικοί εταίροι), η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ “υπέστειλαν την ελληνική σημαία και παραδόθηκαν στην Άνγκελα Μέρκελ». Έτσι τουλάχιστον μεταφέρθηκαν τα λεγόμενά σας από τα ΜΜΕ. Μπορείτε να πείτε εξηγήσετε τι σήμαινε αυτό;

«Τον Ιούνιο …;»

 Τον Ιούνιο του 2012 είπατε σύμφωνα με την (αθηναϊκή εφημερίδα) «Καθημερινή» , το ότι το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία κατέβασαν την ελληνική σημαία και παραδόθηκαν στην κυρία Μέρκελ. Αν όντως ειπώθηκε έτσι –κάτι το οποίο εγώ προσωπικά δεν γνωρίζω- τι σήμαινε αυτό;

«Δεν μπορώ να θυμηθώ ότι έχω πει ποτέ κάτι τέτοιο.»

Με αυτή τη φράση, ο Αλέξης Τσίπρας βάζει τέρμα στη συνέντευξη. Διαμαρτύρεται για κακόβουλες ερωτήσεις και είπε  ότι «ουδέποτε» ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο, ότι δηλαδή ελληνικές κυβερνήσεις παρέδωσαν την ελληνική σημαία στην κυρία Μέρκελ. Ωστόσο, βίντεο της κεντρικής προεκλογικής ομιλίας πριν από τις εκλογές τον Μάιο του 2012, που μεταφράστηκε από την ελληνική τηλεόραση, αποδεικνύει το αντίθετο.

Στις 14 του Ιουνίου του 2012 ο κ. Τσίπρας μίλησε στην πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα και είπε μπροστά σε χιλιάδες οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ κυριολεκτικά ότι Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ «κατέβασαν την ελληνική σημαία και την παρέδωσαν ως λάφυρο στην Άνγκελα Μέρκελ». Ένα δελτίο τύπου από τον ΣΥΡΙΖΑ περιέχει ακριβώς την ίδια φράση, αλλά χωρίς τη λέξη «λάφυρο».

Τα πράγματα συνεχίζουν με έναν παράξενο τρόπο μετά τη συνέντευξη. Περίπου τρεις ώρες μετά την αποπομπή μου με πήρε τηλέφωνο η κυρία Μπαδογιάννη. Απαίτησε να της πω με ποιους Έλληνες δημοσιογράφους είχα συναντηθεί και ποιοι ήταν οι πληροφοριοδότες μου για να προετοιμάσω τις ερωτήσεις μου. Ανέφερε το όνομα γνωστού συναδέλφου από την Αθήνα. Της είπαν ότι συναντήθηκα μαζί του και ζήτησε να μάθει αν όντως αληθεύει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επικοινώνησε με έλληνες δημοσιογράφους και τους ρώτησε εάν είχαν έρθει σε επαφή με τον “Γερμανό” ή όχι. Όταν αρνήθηκα επανειλημμένως ότι είχα συναντήσει έναν γνωστό δημοσιογράφο της «Καθημερινής» με ξαναρώτησε προκειμένου να θυμηθώ: «Είστε σίγουρος ότι δεν έχετε μιλήσει σε κανέναν από την Καθημερινή σήμερα;»

Αντερωτώ: Εάν ο Αλέξης Τσίπρας και οι άνθρωποί του αποκαλούν έναν δημοσιογράφο «ανήθικο», επειδή τους φέρνει αντιμέτωπους με τις ίδιες τους τις δηλώσεις, δεν λέει εντέλει αυτό κάτι περισσότερο γι’ αυτούς τους ίδιους και τον πολιτισμό (κουλτούρα) του πολιτικού τους διαλόγου , απ’ ότι για εκείνους στους οποίους αναφέρονται;

* Εκδίδεται από το CDU (Χριστιανοκοινωνικό Κόμμα)