Ο μοναδικός (δυστυχώς) πυλώνας  ( ο οποίος στηρίχτηκε από πλευράς Δήμου, όλα αυτά τα χρόνια, με έργα όπως η κατασκευή κτιρίων σε απόσταση μικρότερη των 30.0 μ. από τον αιγιαλό, την παραχώρηση δρόμων και πλατειών ώστε να φυτρώσουν σε αυτά τα γνωστά κιόσκια – μόνιμες κατασκευές, την δημιουργία νταμαριών στις πύλες εισόδου του Μεγανησίου την χωρίς αντίσταση εμφάνιση μπαζότοπων ακόμη και μέσα σε οικισμούς αλλά και την διαφήμιση διάσημων επισκεπτών που οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι πλέον φτάσαμε σε τουριστικά επίπεδα ανάλογα αυτά της Μυκόνου.) προόδου είναι ο τουρισμός δηλαδή η εισροή επισκεπτών από όλο τον κόσμο που συγκριτικά είναι πολλοί περισσότεροι από τους Μεγανησιώτες.

Εκτός όμως από χρήματα που τονώνουν την οικονομία του τόπου οι επισκέπτες οδηγούν τη φύση του  Μεγανησίου πέρα από τις αντοχές της στην απορρόφηση βοθρολυμάτων αλλά και των στερεών αποβλήτων που είναι αποτέλεσμα της ανοικοδόμησης με την δημιουργία κατοικιών και από τουρίστες στο Μεγανήσι.

Το γεγονός αυτό αρχίζει και γυρίζει μπούμερανκ για το ίδιο το τουριστικό προϊόν που το μεγάλο του όπλο είναι ακριβώς αυτό, το φυσικό περιβάλλον αλλά και για την ίδια την ποιότητα ζωής των κατοίκων του.

Επομένως πρέπει να σπάσει ο φαύλος κύκλος : φυσικό περιβάλλον – προσέλκυση επισκεπτών – καταστροφή φυσικού περιβάλλοντος – απομάκρυνση επισκεπτών.

Πώς θα γίνει αυτό και ειδικά για την περίπτωση που συζητάμε δηλαδή τα βοθρολύματα.

Μα προφανώς με την δημιουργία βιολογικού.

Η χωροθέτηση του όμως στο σχετικά μικρό Μεγανήσι και τα μηνύματα που εκπέμπονται από αυτή όπως προκύπτει μέσα από το κείμενο που συγκρίνει τις προτάσεις και την εισήγηση του κυρίου δημάρχου έχουν βαρύνουσα σημασία.

Είναι γεγονός ότι δεν γίνεται ομοιόμορφη κατανομή του τουριστικού προϊόντος σε όλο το Μεγανήσι.

Η νοητή ευθεία που ενώνει Όρμο Ελιά- οικισμό Κατωμερίου –οικισμό Σπαρτοχωρίου- Αγ. Ιωάννης εκτός από το να χωρίζει το Μεγανήσι σε Βόρειο τμήμα (που βλέπει Λευκάδα ) και στο Νότιο (που βλέπει Καστό – Κάλαμο ) αποτελεί και σαφή διαχωριστική γραμμή στα ποσοστά των τουριστών που επισκέπτονται το Μεγανήσι με το πολύ μεγαλύτερο ποσοστό να πηγαίνει στο Βορεινό.

Η τάση αυτή σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μας γίνει συνείδηση διότι είναι καταστροφική για το Μεγανήσι αντιθέτως πρέπει να αποτελεί στρατηγική επιλογή μας η ομοιόμορφη και ισόρροπη ανάπτυξή του.

Η εκτίμηση επομένως που διαβάζουμε ότι η εναπόθεση των επεξεργασμένων λυμάτων στη θέση πεντακόσια μέτρα από το Πιατιάλι προς την Λευκάδα έχει κοινωνικές αντιδράσεις διότι υπάρχουν παρακείμενες παραλίες λουομένων δεν ισχύει για το Λιμονάρι και για την πολύ ποιο κλειστή θαλάσσια περιοχή του Κολόπλου με ιδιαίτερης αξίας ιχθυοπανίδα ρίχνοντας λάδι για άλλη μια φορά και στον διαχωρισμό των κατοίκων;

Οι απόψεις αυτές της Δημοτικής αρχής που έστω και από λάθος προάγει την καταστροφική αυτή χωροθέτηση του Μεγανησίου ( βόρεια η περιοχή που πρέπει να τύχει προσοχής και νότιας που δεν πρέπει ) πρέπει να διορθωθούν.

Αυτό μάλιστα εντείνεται και από την λάθος εκτίμηση ότι υπάρχει πρόβλημα στο να χωροθετηθεί η οποιαδήποτε άλλη περιοχή εκτός από του Κολόπλου, που έχει είδη εγκριθεί  ως σημείο απόρριψης των επεξεργασμένων λυμάτων, διότι εύκολα παίρνει χωροθέτηση το οποιοδήποτε σημείο, αρκεί να είναι σε βάθος μεγαλύτερο των 50 μ.

Όπως επίσης και από το γεγονός ότι εξετάστηκε η πρόταση η χωροθέτηση του βιολογικού στο Πλατιάλι και των επεξεργασμένων λυμάτων στου Κολόπλου που δεν υπήρχε σαν πρόταση ενώ η περίπτωση του να πέφτουν τα λύματα στο Μαύρο Νερό που υπήρχε ως πρόταση (έξω από το στενό της Θηλιάς) δεν εξετάστηκε.

Η επιλογή της Μάρως το Λαγκάδι παρόλο το μεγαλύτερο κόστος συντήρησης (τέσσερα αντλιοστάσια μεγάλης ισχύος αντί δύο σχετικά μικρών για το Πλατιάλι) και πολύ μεγαλύτερο πεδίο οπτικής επιρροής  αν δεν υπάρχουν κοινωνικές αντιδράσεις όπως επικαλείστε και με δεδομένο ότι θα τύχει ιδιαίτερης προσοχής ( πλήρη προσαρμογή στο φυσικό περιβάλλον) διότι η περίπτωση αστοχίας σε συνδυασμό με τον παρακείμενο μπαζότοπο θα δημιουργήσουν οπτική ρύπανση για πολύ μεγάλη περιοχή αξιόλογης οικιστικής σημασίας θα μπορούσε να ήταν μία θέση χωροθέτησης του βιολογικού.

Σε αυτή την περίπτωση όμως είναι ποιο εύκολο και με μικρότερο κόστος συντήρησης ( μικρότερης ισχύς αντλιοστάσια) ενώ ανέβουν τα επεξεργασμένα λύματα στον επαρχιακό δρόμο Κατωμέρι-Σπαρτοχώρι να οδηγηθούν μα την βαρύτητα στο Μαύρο Νερό αφού γίνει μία προσπάθεια να πάρουν μαζί τους και τα επεξεργασμένα λύματα του δήμου Ελομένου ή να εκμεταλλευτούμε τον δασικό δρόμο που οδηγεί στο Κεφάλι (που ξεκινάει πριν την είσοδο του Σπαρτοχωρίου) και να πέσουν στην περιοχή ανάμεσα Μεγανήσι και Ιθάκη.

Έτσι οι οικοπεδούχοι του (γεωγραφικά) Νότιου τμήματος να πληρώσουν μεν το επιπλέον κόστος συντήρησης αλλά να μην δέχονται και τα επεξεργασμένα λύματα για τα οποία υπάρχει αντίδραση από εκείνους που έχουν οικόπεδα στο βόρειο τμήμα του νησιού.

Στο σημείο αυτό που μιλάμε για την κατανομή του κόστους δεν γίνεται καμία μνεία για την κατανομή του κόστους συντήρησης ανάμεσα στους κατοίκους του νησιού.

Δεν μπορεί το βάρος να είναι το ίδιο για τους συνταξιούχους – μισθωτούς με τους ιδιοκτήτες μαγαζιών που ωφελούνται περισσότερο από τον τουρισμό συνέπεια και προς όφελος του οποίου είναι ο βιολογικός.

Αυτό μπορεί να εποπτευθεί με κλιμακούμενο τιμολόγιο.

Δηλαδή όσο ανεβαίνει η κατανάλωση να αυξάνεται και η τιμή μονάδας.

Επίσης πρέπει να υπάρξει μέριμνα ώστε η κατανομή του κόστους ανάμεσα στις ταβέρνες και τα ξενοδοχεία να είναι ανάλογη της σχέσης κέρδους όσο μπορεί να προσεγγιστεί αυτό.

Υ.Γ.

Θέλω να πιστεύω ότι στο Δημοτικό συμβούλιο η συγκριτική μελέτη των προτάσεων θα παρουσιαστεί υπογεγραμμένη από τους μελετητές που την σύνταξαν όπως και οι υπολογισμοί που οδήγησαν στα συγκεκριμένα αποτελέσματα διότι δεν μετράει μόνο ο αριθμός των αντλιοστασίων αλλά και η ισχύ τους ή ποια η διαδρομή του αγωγού από το Πλατιάλι ή της Μάρως το Λαγκάδι στου Κολόπουλου.

Αναστάσιος Σ. Μάντζαρης