Ένα από τα συμπεράσματα που βγαίνει αβίαστα από την κατάσταση που ζούμε είναι ότι η πολιτική που εφαρμόζεται σε ένα κράτος παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας.
Το «αξίωμα» της κοινωνίας μας ότι τα πάντα εξαρτώνται μόνο από τα χέρια και το μυαλό μας καταρρίπτεται.
Οπότε, όπως ασχολούμαστε με την εργασία μας κάθε μέρα από την οποία εξασφαλίζουμε την «ζωή» μας, έτσι πρέπει να ασχολούμαστε ( ενημερωνόμαστε-αποκτούμε προσωπική άποψη) και με την πολιτική και ανάλογα με τα δεδομένα να δρούμε.
Έχουν εφευρεθεί πολλοί τρόποι ώστε να μην ασχολείται ο κόσμος με τα κοινά (πολιτική) αλλά και όταν ο κόσμος εκφράζεται να μην εφαρμόζεται η θέλησή του.
Ας κάνουμε μία προβολή του κράτους. (Η απλότητα του παραδείγματος είναι αντιστρόφως ανάλογη των δυσμενών επιπτώσεων )
Δέκα άτομα έχουν αλυσίδα ζαχαροπλαστείων.
Ανά διάστημα ενός έτους τοποθετείται ο καθένας ελεγκτής των ζαχαροπλαστείων, που είναι και ο μοναδικός ουσιαστικά έλεγχος που ασκείται σε αυτά.
Όταν πάει στο κάθε ζαχαροπλαστείο για έλεγχο αντί αυτού προτείνει (ούτε καν χρειάζεται να του το προτείνουν) στον υπεύθυνο :
«Βάλε μου δύο γλυκά να φάω και δώσε μου και ένα δύο πακέτα για το σπίτι και άσε τώρα τους ελέγχους. Ας τον ασκήσουν οι υπόλοιποι». Έλα ντε που και όλοι οι υπόλοιποι όμως ακολουθούν την ίδια πρακτική.
Τότε προκύπτει το ερώτημα :
Αφού ο κάθε ελεγκτής που είναι και συνιδιοκτήτης το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι τα ένα, δύο κουτιά γλυκά που θα πάρει για τον εαυτό του ο υπεύθυνος πόσα θα πάρει για το δικό του σπίτι;
Πολλά περισσότερα.
Πόσα περισσότερα;
Τόσα περισσότερα (το εύκολο κέρδος είναι εθισμός), ώσπου το ζαχαροπλαστείο να κηρύξει πτώχευση, με αποτέλεσμα ο ελεγκτής που είναι και ιδιοκτήτης να χάσει την επιχείρησή του αλλά και ο υπεύθυνος την εργασία του.
Τώρα ερχόμαστε στην πραγματικότητα και μπαίνει το ερώτημα:
Ποιος είναι ο ιδιοκτήτης (μέτοχος) του κράτους (δημόσια περιουσία) και ποιος ο ελεγκτής των υπευθύνων της διαχείρισης του; Ποιος ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις και βουλευτές;
Μα εμείς, οι απλοί πολίτες.
Πόσα θα κρατήσει ο πολιτικός για τον εαυτό του όταν εμείς (ο ελεγκτής) τον επισκεπτόμαστε μετά την εκλογή του και του ζητάμε το λεγόμενο ρουσφέτι (Το ίδιο ισχύει και για το λεγόμενο «λάδωμα» των δημοσίων υπαλλήλων). Στη βάση της άποψης ο εαυτός μου (τα συμφέροντά μου) να βολευτεί και δεν μπα να «πνιγούν» οι υπόλοιποι, όποιοι και να είναι αυτοί.
Πολλά περισσότερα από αυτά που δίνει σε εμάς.
Πόσα περισσότερα;
Πολλά περισσότερα.
Πόσο περισσότερα;
Τόσα περισσότερα (είπαμε το εύκολο χρήμα είναι εθισμός ) που το κράτος τελικά θα πτωχεύσει.
Τι και αν ο καθένας μας έχει άποψη για τα κοινά που την εκφράζει, αφού τελικά θα ψηφίσει για την προσωπική του εξυπηρέτηση και ο πολιτικός που το γνωρίζει αυτό γιατί να κάνει έργο ενώ γνωρίζει ότι αν κάνει κάποια ρουσφέτια θα του φέρουν περισσότερους ψήφους που είναι το ζητούμενο γι’ αυτόν, αφού βλέπει την πολιτική ως προσωπική καριέρα (επάγγελμα) που θα του επιφέρει προσωπικά οφέλη και όχι το αντίθετο, δηλαδή της προσφοράς στα κοινά.
Άρα, το ρουσφέτι καταστρέφει την ελεγκτική δυνατότητα του πολίτη αλλά και την πολιτική (δηλαδή ποιο είναι το ωφελιμότερο που πρέπει να γίνει για τον τόπο) με αποτέλεσμα την χρεοκοπία της χώρας και μάλιστα με μαθηματική ακρίβεια.
Τι μπορεί να αλλάξει αυτή την νοσηρή κατάσταση που μας οδηγεί στην καταστροφή;
Ούτε η παιδεία μας, ούτε οι απόψεις μας περί αξιοκρατίας ούτε το ηθικό ή το ανήθικο παρά μόνο η ΑΝΑΓΚΗ.
Η ανάγκη για επιβίωση που περνάει μέσα από την κατάργηση του ρουσφετιού, μιας και γνωρίζουμε πλέον ότι αυτό που μας δίνουν το πληρώνουμε πίσω «χρυσάφι».
Και ποιος θα ελέγχει αν αυτό θα ισχύει για όλους;
Από εμάς θα αρχίζει ο έλεγχος και από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς που θα απαιτήσουμε να εφαρμοστούν από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας.
Καταρρίπτεται δηλαδή και ένας ακόμη μύθος που συνοψίζονταν στην έκφραση : και εσένα τι σε νοιάζει? Ή « άσε τον άνθρωπο να κάνει την δουλειά του».
Υ.Γ. Το τέλος του ρουσφετιού είναι η αρχή της πολιτικής και όχι η επίλυση των προβλημάτων.
Πάντοτε υπήρχαν πολλοί που όταν πρόσφεραν εργασία προσπαθούσαν να πάρουν μαζί και την ψήφο του εργαζόμενου.
Τα τελευταία χρόνια το κράτος είχε την δυνατότητα να μοιράσει πολλές θέσεις εργασίας σε αντίθεση με το ιδιωτικό παλιότερα μόνο που φάνηκε πολύ ποιο «σκληρό» από τα παλιά αφεντικά διότι ζητούσε όχι μόνο την ψήφο αυτών που διόριζε και των συγγενών τους αλλά και τη δημόσια έκθεση αυτών στην δημόσια στήριξη, με οποιοδήποτε τρόπο της ρουσφετολογικής πολιτικής που εφαρμόζεται μιας και είναι απαραίτητη η στήριξη της ώστε να υλοποιηθεί και το δικό του ρουσφέτι και μάλιστα από κυβερνήσεις Πασοκοσοσιαλιστικές και Δαμανοαριστερές που ήρθαν να δώσουν ανάσα από τα «κακά» αφεντικά.
Το πολιτικό σύστημα τοποθετεί στην πρώτη γραμμή τους λεγόμενους «μπροστινούς», ανθρώπους δηλαδή που δεν είναι εύκολο να διακρίνεις τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.
Μικρομεσαία τάξη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ισχυρή εργατική τάξη.
Επιβάλλεται επομένως, ακόμη και για στενά ωφελιμιστικούς λόγους, η πλήρης συμπαράσταση των μικρομεσαίων με την εργατική τάξη στην μάχη που δίνεται το κόστος της «κρίσης» ποιος θα το πληρώσει περισσότερο και πως θα κατανεμηθεί το νέο αλλά μικρότερο μέγεθος του πλούτου αλλά και πώς θα βρει επενδυτικές ευκαιρίες με τεράστια υπερκέρδη το πολύ μεγαλύτερο από το ελληνικό, παγκόσμιο κεφάλαιο που έρχεται να το κατασπαράξει (τράπεζες-ενέργεια ), όπως και την δημόσια περιουσία.
Φωτ.: pressgr.com