Τι ’χες (αριστερέ) Γιάννη, τι ’χα πάντα! Να ‘‘σκοτώνομαι’’ με τον (επίσης αριστερό) Γιώργη περί διαφόρων θεωρητικών ή πρακτικών ζητημάτων, στρατηγικού ή τακτικού χαρακτήρα και γενικά επί παντός επιστητού.

Εξέχουσα θέση σε όλες αυτές τις αφορμές για καβγάδες το λεγόμενο εθνικό ζήτημα, δηλαδή η διαλεκτική σχέση εθνικού και ταξικού στοιχείου που αναδύεται κάθε λίγο και λιγάκι με αυτή ή την άλλη αφορμή. Το οποίο βεβαίως και έρχεται από το βάθος τού προπροηγούμενου αιώνα, βεβαίως και είναι ‘‘ζόρικο’’, αλλά συχνά, και ιδίως τις τελευταίες δύ0-τρεις δεκαετίες, δεν αποτελεί κατά βάθος παρά μόνο πρόσχημα για να διευκολυνθεί η ‘‘επίλυση’’ τού εξής προβλήματος:

Πώς να δικαιολογήσω την ύπαρξή μου, από τη στιγμή που αδυνατώ να εκπληρώσω την κύρια αποστολή και καθήκον να ξεδοντιάσω το θηρίο τού καπιταλισμού στην (όποια) χώρα μου![1] Και βέβαια, πώς να συνεχίσω να διατηρώ τις διαχωριστικές γραμμές οι οποίες, σε τελική ανάλυση, μου επιτρέπουν να πετάω τη μπάλα στην εξέδρα και να λέω στο ‘‘πόπολο’’: «Τι να σας κάνω; Οι άλλοι έχουν λάθος απόψεις, κι εσείς δεν μου δίνετε την πλειοψηφία. Γίνεται να τα βγάλω πέρα μόνος μου;».

Left G700

ΠΗΓΗ:Politiko kafeneio.com