του Αριστείδη Δάγλα
Απρόσμενα, άδικα και σκληρά φέρθηκε η μοίρα στο δάσκαλο που η δικιά μου γενιά αγάπησε και εκτίμησε όσο λίγους.
Ο Γιάννης Παπαγρηγορίου, δάσκαλος με την κλασική έννοια του όρου, υπηρέτησε στο Μεγανήσι αρκετά χρόνια στα δημοτικά σχολεία του Κατωμεριού και του Σπαρτοχωριού. Εγώ είχα την τύχη να τον έχω δάσκαλο στην Τετάρτη του δημοτικού εν έτει 1979 και σήμερα που αναλογίζομαι την απώλειά του αναπολώ τις ανέμελες εκείνες μέρες που με θέα τη θάλασσα τον ακούγαμε να μας ταξιδεύει σε μέρη ονειρικά και να μας μυεί στα μονοπάτια της γνώσης με τρόπο μαεστρικό.
Λόγω της μετέπειτα ενασχόλησής μου με τα Παιδαγωγικά, έτυχε να τον ξαναβρώ στο δρόμο μου, ως σύμβουλο δημοτικής εκπαίδευσης στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, όπου είχα την τιμή να παρακολουθήσω από πολύ κοντά την πολυσχιδή και πολυσήμαντη επιστημονική του δράση αναφορικά με την οικοδόμηση ενός νέου μοντέλου διδασκαλίας και εκπαίδευσης.
Στην προσπάθειά του για αναμόρφωση του παιδαγωγικού γίγνεσθαι, δεν είναι λίγες οι φορές που επικρίθηκε για τις επιλογές του (κατά τη γνώμη μου άδικα). Δε θα βρεθεί όμως κανένας να αμφισβητήσει τη βαρύτητα της παρουσίας του και την αδιαμφισβήτητη συμβολή του στον εκσυγχρονισμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας στη χώρα μας, μέσα στα πλαίσια της διαφάνειας, του ήθους και της αξιοκρατίας.
Ο βαρκάρης όμως, φαίνεται πως βιάστηκε να τον καλέσει στην απέναντι όχθη της υλικής ανυπαρξίας, ποτέ όμως δε θα τον οδηγήσει στην αμείλικτη χώρα της λήθης. Για όσους είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε από κοντά, θα παραμείνει για πάντα στη ψυχή και στο μυαλό μας, φάρος άσβεστος γνώσης, αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας δάσκαλε…
Θα ‘θελα κι εγώ με τη σειρά μου να εκφράσω τη θλίψη μου και να αποτίσω φόρο τιμής στο δάσκαλό μας. Δεν τον γνώρισα μόνο ως μαθητής, αλλά και αργότερα ποτέ δεν έπαψα να έχω επαφές μαζί του και συνειδητοποίησα πόση ανθρωπιά κουβάλαγε μέσα του.
Καλό ταξίδι, δάσκαλε, και σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!