ΠΕΤΡΟΣ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ*
Να ‘σαι διανοούμενος, έστω.
Να ‘σαι όμως με τη σάρκα σου.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
ΚΕΡΚΥΡΑ. «… Ηθοποιός είναι ιδρώτας, δάκρυα και καταρροή της μύτης (κρυμμένα χαρτομάντιλα στις τσέπες και στα μανίκια), είναι να μπαίνεις στη σκηνή κούκλα και να βγαίνεις σαν θύμα αυτοκινητιστικού, φευγάτοι πόντοι στο καλσόν , διαλυμένο μακιγιάζ και το μαλλί να κολλάει απ’ τον ιδρώτα, μελανιές στα μπράτσα απ’ τη λαβή που σου ‘κανε ο παρτενέρ και σπρέι για το συνάχι και ντεπόν για τον πονοκέφαλο και «κάπως είμαι σήμερα, δεν ξέρω πώς θα βγάλω την παράσταση», κι η παράσταση τελειώνει κι εσύ προσπάθησες να μη φανεί ότι ήσουν χάλια κι ελπίζεις ότι ίσως το κατάφερες, και μπαίνει μια φίλη στο καμαρίνι και σου λέει «έτσι να τα φτιάχνεις τα μαλλιά και στη ζωή σου», κι εσύ ντρέπεσαι και λες «τίποτα δεν έκανα, αν θυμάται μόνο το μαλλί μου», κι επειδή η υπερβολή είναι εργαλείο σου, το «χοντροκόβεις» και λες «δεν κάνω γι αυτή τη δουλειά, θα τα παρατήσω, κανείς δεν το χρειάζεται το επάγγελμά μου, ή εμένα δεν με χρειάζεται το επάγγελμα» και, ενώ κοιτάς τη φάτσα σου την ώρα που ξεβάφεσαι και λες «χάλια έχω γίνει» και ετοιμάζεσαι να περάσεις στον μονόλογο του Βάνια «… πόσα χρόνια μου μένουν ακόμα να ζήσω» κτλ, μπαίνει ένας άλλος θεατής και λέει «ευχαριστώ, μου φτιάξατε τη διάθεση σήμερα». Μέσα σε δευτερόλεπτα ανθίζεις ξανά και πλημμυρίζεις δύναμη, νιώθεις Σβαρτσενέγκερ, ονειρεύεσαι τα επόμενά σου σχέδια, δεν σε φοβίζουν ούτε τα λειψά σου ένσημα, ούτε η ανεργία που ίσως σε περιμένει την επόμενη σεζόν, ούτε τα χρόνια που κουβαλάς στην πλάτη σου. Σβήνεις το φως του καμαρινιού, φωνάζεις στους συναδέλφους «καληνύχτα» και λες μέσα σου: «Μωρέ, αύριο, πού θα μου πάει, θα παίξω καλύτερα»…
Σ’ ‘ενα κόσμο υπέρβασης
Δεν είναι η πρώτη φορά που Έλληνας Ηθοποιός καταγράφει τις εμπειρίες του (κάτι σαν ταξιδιωτικός οδηγός σ’ ένα κόσμο μαγείας, σ’ ένα κόσμο υπέρβασης, που για τους «κοινούς θνητούς» φαντάζει χώρα ονείρου). Δεν είναι η πρώτη φορά που Έλληνας Ηθοποιός αποπειράται να στοιχειοθετήσει ένα Εγχειρίδιο Υποκριτικής και Θεατρικής προσέγγισης (που απευθύνεται προτίστως προς το σινάφι). Είναι ίσως η πρώτη φορά που όλ’ αυτά μαζί συνιστούν ένα μεγαλειώδες θεατρικό Συναξάρι. Και που απευθύνεται πλατειά. Σαν οδηγός μέθεξης θεατρικής και μυσταγωγίας.
Κάτια Γέρου «Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς». Έτσι θα το ζητήσετε. (Από φράση του Γιώργου Λαζάνη: «…την ώρα που παίζει ο ηθοποιός, αλλάζουν οι παλμοί της καρδιάς του»). Από τις Εκδόσεις ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ, Ομήρου 50, Αθήνα (τηλ. 210 3632788, 3627641). Με την αγαπησιάρικη επιμέλεια (φροντίδα, θα την έλεγα) της Ιόλης Ανδρεάδη.
Η εμπειρία και η σοφία που σύναξε στην άμμο της θεατρικής απεραντοσύνης, από το 1978 στο «Υπόγειο», σκηνοθετημένη από τον Κουν, τον Λαζάνη, τον Κατζουράκη, Ηθοποιός με κεφαλαίο και Δασκάλα Υποκριτικής η Κάτια Γέρου, με το βιβλίο της αυτό μας παραδίδει ανωφέλευτα ένα τεράστιο πλούτο εμπειριών και γνώσεων, μιας εποχής Δημιουργικής και Γόνιμης κατά την οποία το Ελληνικό θέατρο αποκτώντας σύγχρονη «ιθαγένεια» αναγορεύτηκε σε ένα από τα καλύτερα παγκοσμίως. Ο προφορικός της λόγος με τα ωραία, ολοστρόγγυλα αλλά και ξάστερα ελληνικά, η αβίαστη αλήθεια της (που αγγίζει τη θεϊκή της «αφέλεια» ώρες-ώρες) κι ακόμα το πάθος για την αναζήτηση της Γνώσης (θεατρικής και μη) και ο νεανικός ενθουσιασμός της, καθιστούν το βιβλίο κι ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα εκτός των άλλων. Τι πλούτος, τι αξίες άφθαρτες, τι μαγικές στιγμές (μέσα στη σύγχρονη μιζέρια που μας έριξαν) σαν ένας φάρος που φωτίζει αδρά το σήμερα… τα λόγια που αγαπήσαμε αλλά και τα πρόσωπα που με το έργο τους μας χάρισαν αξιοπρέπεια σαν Έλληνες. Και μας χάρισαν αυτογνωσία… Συνοπτικά: Όλα όσα θα θέλατε να ξέρετε για το θέατρο και δεν τα ρωτάτε!
Αγαπημένη Κάτια, σου εύχομαι από καρδιάς να είναι καλοτάξιδο, όπως του αξίζει.
Υ.Γ: Πάρτε χαρτί και μολύβι. Σημειώστε. Το επόμενο Παρασκευο-Σαββατο-Κύριακο (28-29-30 Ιανουαρίου). Στο Δημοτικό Θέατρο, στη μεγάλη Σκηνή (επάνω). ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ και «Λευκές Νύχτες» του Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι. Και μη μου αρχίσεις από τώρα τα «ξέρεις, έλειπα» και τα «μα να μην το πάρω χαμπάρι, βρε παιδί μου!» Ξέρω, καταλαβαίνω, θα σου πω, «έλειπες» πάντα όταν η Ιστορία γραφότανε. Και «δεν το πήρες καν χαμπάρι» όταν η Ιστορία έγραφε για σένα…
* καλλιτεχνικός διευθυντής του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ.
ΠΗΓΗ: enimerosi.com
