Δεν είναι η πρώτη φορά και φανταζόμαστε ούτε κι η τελευταία που κάποια εταιρεία που δραστηριοποιείται στον χώρο του τουρισμού αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, μετακυλώντας το κόστος  στους ανυποψίαστους πελάτες ή τις περισσότερες φορές ιδιοκτήτες τέτοιων συγκροτημάτων.

Στην περίπτωση που αναφερόμαστε όμως, τα πράγματα είναι λίγο πιο τραγικά μιας που τα  οφειλόμενα είναι ένα αρκετά σεβαστό ποσό, ικανό να βάλει σε περιπέτειες τους  ιδιοκτήτες των καταλυμάτων, αφού στις περισσότερες των περιπτώσεων, αν όχι σε όλες, τα οφειλόμενα οφείλονται σε τράπεζες και είναι δύσκολο έως αδύνατο να αναπληρωθούν με έσοδα άλλων πηγών. Στην πλειοψηφία τους αφορούν πολυτελείς κατοικίες για την αποπεράτωση των οποίων απαιτήθηκαν μεγάλα δάνεια.

Στο μεγάλο πρόβλημα έρχονται να προστεθούν και οι εξοντωτικοί φόροι που επιβάλλονται  από το κράτος στους κατόχους τέτοιων περιουσιών, καθιστώντας την επιβίωσή τους αλλά και την παρακράτηση των τίτλων ιδιοκτησία τους  άσκηση για δυνατούς λύτες.

Εξίσου δύσκολο είναι, εάν τελικά επιβιώσει,  ν’ ανανεώσει κανείς συμβόλαια είτε με την ίδια εταιρεία, είτε με άλλη χωρίς να δεχθεί γενναία μείωση των μισθωμάτων που καταβάλλονται από τον μισθωτή (δηλ. την εταιρεία), πράγμα που εκ νέου οδηγεί στα  προβλήματα που αναφέραμε προηγουμένως.

Η κρίση στον τουρισμό υποβόσκει χρόνια τώρα και τα πρώτα σημάδια της έχουν φανεί κιόλας στα ξενοδοχεία μας. Στο αμέσως επόμενο διάστημα  σίγουρα θα φανεί και σε άλλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα του τουρισμού και παρά την φαινομενικά αύξηση της επισκεψιμότητας τουριστών στην περιοχή μας, θα έχουμε κι αντίστοιχη όξυνση των προβλημάτων στις επιχειρήσεις.

Γιατί στην οικονομία  λειτουργεί ο κανόνας  που θέλει  τα  έσοδα τουλάχιστον να ισοσκελίζονται με τα έξοδα,  για να είναι βιώσιμη η οποιαδήποτε επιχείρηση και ο κανόνας στην περίπτωσή μας έχει προ πολλού καταστρατηγηθεί!