Το λιόγερμα μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε  προς  τον  Αϊ-Γιάννη .Στο ύψος της  δεξαμενής ,υποχρεώσαμε τον οδηγό να μας κατεβάσει  και δώσαμε ραντεβού στην  ομώνυμη  εκκλησία της περιοχής.

Πήραμε τον δεύτερο παράδρομο στην ανηφόρα δεξιά και διανύσαμε 300 περίπου μέτρα  άσφαλτο, αριστερά μας βρήκαμε γραμμένα στο δρόμο σημάδια υπόδειξης που μας παρέπεμπαν  στο μονοπάτι .

Πάει καιρός από τότε που το  είχα κατεβεί και  μέσα μου  ξύπνησαν παιδικές  φαντασιώσεις, περίμενα ότι στην επόμενη στροφή θα  ΄χουν  στήσει χορό οι  νεράιδες με τα ξωτικά, τα πουλιά με τις πεταλούδες, τα δέντρα με τα λουλούδια !

Το τοπίο πανέμορφο, άγριο, φυσικό ,παρθένο, ανεπηρέαστο από οποιαδήποτε ανθρώπινη παρέμβαση με μόνη παραφωνία ένα μαύρο λάστιχο μεταφοράς νερού!

Ακόμα και  από ΄δω περάσαμε την βαρβαρότητά μας!

Το ξεχάσαμε γρήγορα, άλλοστε το είδαμε κι από την θετική του πλευρά, θα αποτελούσε άριστο οδηγό για όσους φοβόνταν αποπροσανατολισμό αφού θα το χρησιμοποιούσαν σαν σημάδι. Εδώ η φύση  δεν σου επιτρέπει μελαγχολία, σου επιβάλλει το δικό της «πνεύμα», σου υπενθυμίζει ποιός έχει το πάνω χέρι, πόσο μικρός κι ασήμαντος είσαι πραγματικά.

Χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε βρεθήκαμε σ΄ ένα άνοιγμα στο τέλος, εδώ μας περίμενε ακόμα μια έκπληξη! Ένα λιβάδι γεμάτο από λουλούδια. Δεν την αντέχεις εύκολα την άνοιξη…ειδικά στο πανέμορφο Μεγανήσι.

Συναντήσαμε τον οδηγό μας μπροστά στο μοναστήρι του Αι-Γιάννη ,χτυπήσαμε την καμπάνα ,κάναμε τον σταυρό μας , όντας 40+   ο τετράτροχος  φίλος μας αποδείχθηκε σωτήριο μέσο επιστροφής.

Το μονοπάτι προτείνεται ανεπιφύλακτα σε φυσιολάτρες  κι όχι μόνο, μόλις λίγα μέτρα από το Σπαρτοχώρι,  καλοδιατηρημένο, ανοιχτό χάριν της  φιλοτιμίας των περαστικών σας περιμένει  να το περιπατήσετε.